Ik krijg mijn verslaving niet onder controle... Ik vertoon nu zelfs licht autistische trekken erbij... Iemand nog tips?

lief

Laat thuiskomen van werken, meteen je bed in duiken omdat je morgen vroeg weer moet werken en dan een surprise ei op je kussen vinden. Da's pas lief!

de afgelopen dagen

De afgelopen dagen...

* heb ik samen met mijn lief eindeloos gefantaseerd over wat we met "onze" gewonnen 25 miljoen zouden gaan doen. Dat was leuk! En het voelde goed om weer een gezamenlijk aankoop te doen. We bezitten nu samen een tent én een lot waar we niks mee gewonnen hebben.

* is de afwijzing voor de post-doc opleiding diep in mijn gekropen en heeft allerlei doosjes met onzekerheid en twijfel opengezet. Rationeel weet ik heus wel dat ik mijn werk goed doe, dat mensen mij leuk en aardig vinden en dat ik zelfstandig beslissingen kan nemen, maar het voelt even helemaal niet zo.

* ben ik heel erg trots geweest op mijn lieve en sterke Oma die haar eerste chemokuur heeft gehad. Ze is er van overtuigd dat ze nog eventjes bij ons blijft en deze stomme ziekte gaat overwinnen. Ik ben daar ook van overtuigd! Dagelijks bespreken we hoe ze zich voelt, maar ze is nog steeds niet chagrijnig en down geworden zoals de boekjes voorspelden. Het is zo fijn om hier samen om te kunnen lachen.

* ben ik alleen maar aan het werk en sjees ik daaromheen naar leuke dingen. Avondje parade, bezoekje vriendin J om dag te zeggen tegen haar huis, heen en weer naar Oma, in de armen van lief liggen en wat verjaardagen links en rechts. Ondertussen vraag ik me af wanneer ik in ga storten...

* geniet ik van mijn huis dat weer van mij is. Alhoewel ik broer erg aardig vind en het fijn is om hem in mijn huis te hebben is het ook héérlijk dat mijn huis weer van mij is! Ik ben al 4 dagen bezig om in delen de afwas te doen en het is nu écht bijna klaar.

* steekt mijn oude smartiesverslaving de kop op. Verdomde AH die die grootverpakkingen weer in de handel heeft genomen...

* heb ik dagelijks tegen mezelf gezegd dat ik wilde bloggen... en is het geen enkele keer gelukt. Nu wel dan!

Mijn Opa

Op sommige momenten dringt het nieuws opeens heel hard bij me binnen. Opa is dood. Ik weet niet zo goed wat ik erbij voel. Neerslachtig is misschien het juiste woord. Het ging al een aantal jaar niet fantastisch met Opa. Met regelmaat bracht hij een nachtje door in het ziekenhuis. Slecht hart, slechte nieren, diabetes, huidkanker, staar en traanogen. Er was elke keer wel wat en elke keer werd Opa opgelapt en weer naar huis gestuurd. Volgens de dokter leefde hij in reservetijd. En we maakten ons allemaal zorgen. Want Opa ging toch wel achteruit. Lichte tekenen van dementie, wat hem vaak niet meer zo gezellig maakte. Hoe frustrerend moet het zijn dat je steeds minder en minder kan. En toen werd Oma ziek. Heel erg ziek, kanker, met erg veel pijn. In een maand werd mijn Oma oud en kon ze bijna niks meer. Niet meer lopen, fietsen, autorijden. Er kwam een rollator en Oma kreeg allerlei nare onderzoeken en puncties. Opa kreeg de opdracht zich te gedragen, het ging nu even niet om hem, maar om Oma. En eigenlijk deed mijn Opa dat erg goed. Hij was bang, bang dat mijn Oma zomaar dood zou gaan en hem alleen achter zou laten. Maar hij hield zich groot. Deed de afwas en slikte zijn zuchten, steunen, zeuren en gemopper (zoveel mogelijk) in. En toen opeens, eigenlijk heel onverwachts stopte zijn hart ermee. Ook de reservetijd stopt eens. Voor mijn Opa is het goed zo. Zoals mijn Oma zegt; hij heeft een goed leven gehad, zwaar maar goed. Het leven moet een keer stoppen, en voor mijn Opa was dat nu.

K*U*T week

Wat een enorme K*U*T week.
Ik werd afgewezen voor de post-doc opleiding die ik al heel lang, heel erg graag wil gaan doen. Mijn Opa is zomaar, opeens, onverwachts overleden en mijn Oma is met haar eerste chemo begonnen. En dat is eigenlijk nog het enige goede van deze week, want Oma heeft 'slechts' lympfeklierkanker, haar beenmerg is schoon, en daarom kan ze nog behandeld worden.

En ik wil dit allemaal helemaal niet bloggen want die stomme lettertjes op mijn beeldscherm maken het allemaal nog meer waar...