Crodino's en kopjes thee met Baileys (voor mij dan) met je zwangere vriendinnen drinken is fijn! Nu erg moe mijn bedje in en morgen vroeg weer op voor de laatste keer beachen dit seizoen is minder fijn...

Truste

wennen aan regelmaat

Ik werk alweer bijna drie maanden in Almere. Aan de ene kant voelt dat kort en aan de andere kant lang. Van te voren had ik bedacht dat het regelmatig werken me wel zwaar zou vallen, het reizen, het alleen op mijn kamertje werken. Ik had er allerlei ideeen bij. Al snel vergeet je je twijfels, maar vergeet je ook te evalueren.
Totdat ik vanmorgen in de auto op weg naar Almere bedacht dat ik vriendin L wel eens kon bellen. Zij dacht in eerste instantie dat er wat erg aan de hand was omdat ik 'zo vroeg' belde. Na ons gesprek sloot ze af met 'je klinkt iniedergeval wel heel erg wakker'. Dat deed me realiseren dat ik het eigenlijk erg goed doe op mijn regelmatige leven. Natuurlijk geniet ik nog elk weekend van mijn 'niet hoeven te werken' en zijn alle avonden vrij erg lekker. Maar ook het opstaan gaat veel makkelijker, ik word elke dag iets voor de wekker wakker, sta ook in het weekend vroeg en uit mezelf op. Elke avond denk ik rond half elf dat ik zo eigenlijk wel eens naar bed wil (om er dan rond elven -erg beschaafd- in te liggen). Ik heb ochtend rituelen van douchen, aankleden en de auto in met (goed georganiseerd) een ontbijtdrankje. Twee crackers mee voor rond tienen en altijd wat te eten in de tas voor een hongeraanval. Stipt kwart voor zes thuis, boodschappen doen en om zeven het eten 'op tafel' als mijn lief binnenkomt. Geen middagdutjes meer, geen verstoorde nachten en ritmes, geen rare eetpatronen; gewoon rust, reinheid en regelmaat. En, het is bijna niet te geloven, het doet me goed!
Nu alleen nog wennen aan het idee dat ik dat aan het eind van het jaar precies weet wat ik elke dag doe. Iemand tips?

De bekeuring voor door oranje rijden is nooit binnen gekomen. Het kan dus toch, door oranje geflitst worden. Of zat m'n trekhaak net iets teveel voor mijn nummerbord om me goed te kunnen traceren? Ook daar kan ik weer een boete voor krijgen... Maar het grapje met m'n katte-auto-iets heeft wel 400 euro gekost... Mijn geliefd fototoestel is dus nog ver weg. Ook mijn acties om lief verliefd te laten worden om mijn droomcamera zijn op niets uitgelopen. Jammer.
Gister zag ik heel veel ooievaars in een veld bij Lelystad. En nesten op de elektriciteitsmasten. Wat kan de nederelandse natuur toch mooi zijn!

my lucky day

Mijn auto leek al een tijdje iets te lekken. Woensdag bij de garage had mijn geflirt er nog voor gezorgd dat de auto op de brug van onder was bekeken, maar de diagnose was een beetje zweet, niks ergs. Maar toen ik gister in de garage op m'n werk bij mijn auto aankwam lag er een fikse plas olie onder...
Ik heb niet veel verstand van auto's, maar dit leek me niet ok. Gelukkig ben ik sinds ik forens lid geworden van de ANWB. Na slechts anderhalf uur wachten was de conclusie dat mijn (ben ik weer het woord vergeten) 'olie-lekbak' doorgeroest was. Niet zo best dus, volgens de ANWB meneer. En tja, hij vond het wel logisch dat de man van de kwik shit het niet gezien had, dat kunnen die mannen namelijk niet... (zijn woorden he).
Maar hij vond het ook niet verantwoord om naar huis te rijden, 1 steentje-lekbak kapot-motor aan gort. Dus deze brave lady dacht; dan maar met de trein.
Niet dus, gister grootse storing bij de NS, onmogelijk Utrecht in of uit te komen. Balen!

Uiteindelijk was mijn oude-nieuwe collega E zo lief om me, toen hij om 20.00 klaar was met werken, naar huis te rijden. En was ik dus om negen uur thuis, in plaats van mijn normale zes uur. Probeert Almere me wat te vertellen?

mooi en lief

Had ik al verteld dat de omgeving van mijn nieuwe werkplek Almere erg mooi is? Elke dag geniet ik weer van de weidse weiland uitzichten, de windmolens, de watertjes links en rechts met opkomende zon. In Almere zelf zijn alle 'tussen-groen-stroken' bezaaid met wilde bloemen en staan vol met klaprozen in alle kleuren, zonnebloemen en vrolijk gekleurde bloemetjes. Ik moet me dagelijks inhouden niet de auto aan de kant te zetten om een bosje te plukken.
Maar vandaag was ik blij als een kind. Je kent wel die driehoek waarschuwingsborden aan de kant van de weg. Ik denk steevast; 'jaja, alsof hier herten zijn...'. Maar vandaag was er echt een hertje. Langs de weg. Weliswaar een beetje in paniek omdat de auto's ervoor zorgde dat hij de weg niet over kon, maar IK ZAG VANMORGEN EEN HERTJE! Wat mooi, lief, bijzonder. Maar tegelijkertijd zorgelijk. Ik heb de rest van de weg alleen maar nagedacht over wat ik toch zou moeten doen als hij zomaar de weg op kwam rennen. Voor nu parkeer ik die zorgen maar even. En geniet ik van het beeld. Ik zag vanmorgen een hertje!

Ik hou zowiezo niet zo van reünies. Wat is daar eigenlijk leuk aan? Ze zijn toch bedoeld om aan iedereen van vroeger (allemaal mensen waar je voor gekozen hebt ze in je dagelijks leven niet meer te zien) te showen, pronken of op te scheppen over wat je bereikt hebt. Dus moet je vertellen over je fantastische baan, je grote en dure huis, je leuke man. Foto's van eventuele kinderen moeten worden ge-oh-d en ge-ah-d. Je schoolcarrière wordt doorgenomen en al je mislukte relaties worden uitgebreid beoordeeld. En dan mag je blij zijn dat je een man-baan-huis hebt, anders gaat het rond dat 'je toch niet zo goed terecht' bent gekomen.

Misschien heb ik er daarom zoveel moeite me; ik vind m'n leven leuk en vind zeker dat ik aardig opgedroogd ben en mijn zaakjes mooi voor elkaar heb. Ik zit niet te wachten op meningen van anderen. Of ik stiekem een beetje bang ben voor al die meningen? Neehee, toch?

Nog reunie 3 oktober?

Op mijn blog had iemand een reactie achtergelaten. Daar was ik al blij verrast over want dat gebeurd niet zo vaak, terwijl ik het stiekum erg leuk vind. Maar over deze reactie was ik blijvend verrast. En verbaasd. Want ik begreep 'm niet.
De vraag was of ik naar de reunie van 3 oktober kwam?! Ik heb mijn agenda vier keer doorgespit, al mijn volleybal en ex-volleybal vriendinnen gevraagd. Mijn ex collega's gepeild en hier en daar nonchalant gevraagd of iemand iets over een reunie wist... maar niks...

Het hele reunie gebeuren was een beetje weggezakt, totdat ik zaterdag met mijn beachpartner naar Vrouwenpolder reed voor een lekker dagje beachen. We reden door mijn oude thuis-stad en traditie getrouw vertelde ik waar mijn vader had gewerkt, waar ik had gewoond en waar mijn oude school was. En verdomd. Staat er op een groot spandoek op mijn oude school: Reunie, 3 oktober.

Mystery solved. Bijna dan, want wie van mijn oud klasgenoten leest mijn blog...








en trouwens... een foto van mijn oude school inclusief spandoek gemaakt met mijn nieuwe 'bijna van mij' camera had hier natuurlijk heel goed gestaan!