maar de trein is het toch ook niet...

Vandaag dus maar met de trein. Vanwege het weer, maar ook omdat ik vanavond een kookworkshop met collega's in Amsterdam heb en de auto dan niet handig is. Dat betekent dus een half uur eerder op. Me enorm haasten om de trein van 07.09 vanaf zuilen te halen (normaal kom ik dan ongeveer mijn bed uit...), maar dat betekent ook 20 minuten de tijd op CS. Lekker bakkie koffie en broodje halen, even krantje kopen en op het gemak naar de trein. Maar oeps... treinen kunnen wel stipt op tijd gaan... Treinen is dus niks voor mij; weer een half uur te laat op het werk en een half uur eerder opgestaan...

baby daan

Natuurlijk moet ik ook bloggen over baby Daan. Daan de wereldkampioen. Daan die 3 weken te vroeg de wereld eens aan de andere kant van de buik wilde bekijken. Innieminnie Daan die nog een paar nachtjes in het ziekenhuis moet slapen omdat hij nog een beetje klein is en net 1 dagje prematuur. Maar ook stoere, sterke Daan die goed aan de borst drinkt, zichzelf warm kan houden en lekker ligt te slapen. Knappe, lange Daan met zijn bos haar.
Maar ik moet natuurlijk ook bloggen over de mama van Daan. Die zo mooi was met haar dikke buik. En die met 10 cm ontsluiting gister het ziekenhuis binnen wandelde omdat ze toch 'wel wat voelde'. Die mij vanmorgen vol adrenaline wakker belde omdat 'ze een zoon had gekregen', die ik vandaag meteen een dikke knuffel mocht komen geven. Maar ook mama M. die mij smiddags vroeg waarom ik nog niet geblogd had, zij had tenslotte mijn blog al gechecked in het ziekenhuis.
Dus bij deze; mama M. Ik ben trots op je! En op Daan!

Opeens vind ik autorijden toch niet zo leuk. Sinds mijn dagelijks heen en weer tuffen van Utrecht naar Almere (en weer terug natuurlijk) had ik al wat minpuntjes ontdekt; veel geld, nog meer geld, heel veel geld aan de garage meneer geven, mensen die niet uitkijken, mensen die a-sociaal rijden, mensen die te langzaamrijden en zo weet ik er nog wel een paar. Maar gister naar huis rijden was echt niet zo leuk. Het voelde bijna als een doden-rit. Ik reed lekker 120 op de linkerbaan, ok misschien wel 130, en opeens gooit iemand die wolk boven mijn hoofd open; wolkbreuk, water, water en nog eens water. Ik zag helemaal niks meer en was blij dat het verkeer om me heen ook snel nog maar 30 km per uur ging rijden. Maar daar was het nog niet mee gedaan, dit herhaalde zich namelijk nog een paar keer. En dat vond ik echt niet zo leuk, in de stromende regen van 120 naar 30 en weer terug, met periodes waarin ik helemaal niks zag. Gelukkig had ik vriendin W aan de telefoon (ja natuurlijk hands free!), daardoor voelde ik me niet helemaal alleen op deze -veel te gevaarlijke- wereld. Toen de regen echt helemaal over was en ik probeerde weer een beetje rustig adem te halen besloot iedereen, zomaar uit het niets, even stil te gaan staan. Om de auto voor mij niet te raken moest ik uitwijken naar de vluchtstrook. Als mieren verspreiden alle auto's zich op het wegdek uiteen en verzamelden zich weer in rechte, nette banen toen iedereen dezelfde snelheid weer had. Wonderbaarlijk dat ik nergens 'iiiiigggghhhh-BOEM' hoorde. En bijna thuis, bijna... kleurde de lucht zich een aantal keer blauw en geel door de bliksem. Oh wat haat ik dat toch, onweer bliksem en donder is aan mij niet besteed.
Maar ja, angst is een raar iets. Gister zweette ik peentjes en vanmorgen was ik blanco toen ik de auto instapte. Of toch niet helemaal blanco, gezien dit logje..

weekend

Vrijdagavond weer eens lekker ouderwets smartlappen. Een fantastische band met allerlei heerlijke mee-zing nummers, van manuelaa, via marco borsato naar andre hazes. Verder een drummer die denkt dat hij bij Nirvana drumt en halverwege met ontbloot kippenborst zijn armen naar de hemel rijkt en zijn tribal tatoages laat zien waar je in deze setting meer een 'I love Mam' met rood hart verwacht. En dronken mannen die vragen of ik een "Marloes Dekkers" aan heb. Zaterdag -zonder kater- helemaal in de pan gehakt worden door de schreeuwende dames van OOO-KAA-VEE met het LOS gillende maatje 34. Bij thuiskomst lekker op de bank hangen en film kijken met thuisbezorgde chicken massala (zie je wel, 1 doos is genoeg); Lekker! Zondag mijn lief helpen platen te verkopen op de verzamelbeurs en me kostelijk vermaken om alle nerds en geeks die daar rond lopen. O My God, wat zijn er een hoop rare mensen... Vervolgens feest-ladies-baby-bezoek bij baby Annika en daarna door naar baby Isa. En nieuwe plannen voor een 'after de babyboom' feest. Goed weekend dus!

foto shoot

Het is maar goed dat ik geen fotomodel ben geworden. Na gister de hele ochtend in de weer geweest te zijn is het me helemaal duidelijk; deze wereld is niet voor mij weggelegd. Voor promotiemateriaal moesten er nieuwe foto's van mij gemaakt worden. De avond van te voren schoot de stress er al in; uitzoeken, strijken, passen en verzamelen. Ik moest meerdere setjes meenemen, zomer en winter, zakelijk en casual. Smorgen hees ik mezelf in mijn make up, sjeesde ik nog even snel naar de Hema voor een nieuwe panty en oegenschaduw en snel -in de file- naar Amsterdam voor de shoot. Wel 5 mensen bogen zich over mijn meegenomen setjes, bekeken en beoordeelden (hey, het zijn wel mijn kleren ja...), keurden en maakte stapeltjes. Ik denk dat fotograaf Jerry wel 1000 foto's heeft geschoten en van ellende wist ik niet meer hoe ik moest kijken, lachen of dat juist allemaal niet. Met kramp in mijn kaken en een laag plamuur op mijn gezicht reed ik weer naar huis. Ben benieuwd... hoe ik er uiteindelijk op zal staan...

froemel

Froemel is geboren, en froemel blijkt een hele mooie, lieve Isa te zijn. Nou was de ETA van froemel al 1 november. De papa en mama van froemel waren dus al even aan het wachten. En ik wachtte driftig met ze mee. Vriendin S had al haar wensen over data met 2-en en even getallen enzo allang over boord gezet. En zelfs mijn voorstel van vrijdag de 13e was prima: als dat kind er maar uit kwam! En nu is ze er, Isa. Toch een meisje, hoe haalde ik het in mijn hoofd om te gaan twijfelen... en ik kan niet wachten tot ik haar mag bewonderen...

vrijdag de 13e

Vanmorgen vroeg van Utrecht naar Almere om even een paar uurtjes te werken. Zo van Almere naar Doetinchem voor een uurtje (jawel, slechts een uurtje) bezoek aan mijn broer. Dan van Doetinchem naar Gouda voor het favoriete vispannetje met Oma (en onderweg nog even ingrediënten kopen). Vervolgens van Gouda naar Vleuten voor een wedstrijdje volleybal. En als afsluiter nog van Vleuten naar Utrecht.
Een hoop ritjes op 1 dag. En dan ook nog op vrijdag de 13e... als dat maar goed gaat...

Sint Maarten

Ik hoorde van vriendin S. dat er bij haar door het park een optocht was. Ik hoorde van vriendin T. dat ze haar mini-marsjes al binnen had. En volledig beïnvloed door mijn eigen mooie herinneringen aan suikerbieten uithollen, lampionnen maken, langs de deuren en savonds je buit uitgestrooid op een dienblad tellen en hertellen ging ik nog even snel naar de Appie. Ik had al mijn zoetigheid uitgestald in een schaal en zat vol verwachting, netjes gekleed en gekapt, op de bank te wachten. Lief werd op zijn vingers getikt bij het links en rechts wat meesnoepen. Maar er kwam niks. Helemaal niemand. Geen enkel zingend kind. Geen enkele verlichte lampion. Helemaal niks. Wat een desillusie. Duidelijk de minder leuke kant van Utrecht. Ze vieren geen Sint Maarten.

Ik was dus 35 geworden. En alsof dat nog niet erg genoeg was moest ik ook nog een uitstrijkje halen voor het beruchte baarmoederhalskankeronderzoek. Niet mijn favoriete bezigheid; smorgens om half negen zo'n eendenbek in je om vervolgens (nee hoor, heus niet pijnlijk) wat cellen van je af te laten schrapen. Maar eerst mocht ik nog even met de arts-in-opleiding praten. Ze wilde het gesprek graag opnemen, prima hoor, maar dan wel alleen het gesprek, je weet nooit wat er met zo'n filmpje gebeurd. We raakten in gesprek over mijn twijfel aan mijn vruchtbaarheid na jaren (zeer slecht, vergeetachtig en onregelmatig) de pil slikken, mijn kinderwens in combinatie met mijn leeftijd en mijn twijfelende lief. Deze huisartsenpraktijk doet nog niet aan eicellen invriezen (gelukkig, leek me toch niet echt een realistische optie) en volgens de arts-in-opleiding was temperaturen wel een goede manier om te achterhalen of ik in iedergeval een regelmatige cyclus en een eisprong heb. Ik vroeg haar of dat ook kon terwijl ik de pil slik. Geen probleem volgens de arts-in-opleiding. Maar is het niet de bedoeling van de pil dat je geen eisprong hebt dan? Vervolgens werd de arts-in-opleiding vuurrood en schoten we samen in de lach. Misschien dit filmpje maar aan niemand laten zien? Of juist bewaren als een van haar grootste bloopers? Gelukkig ging het uitstrijkje afnemen haar beter af!