fotocursus

Omdat vriendin J en ik besloten dat je 'zo'n sjieke camera niet hebt om alleen maar foto's met het groene vakje te maken' besloten we samen "op cursus" te gaan. Dat betekent dat we samen ons boek doorwerken (ander boek, ander type camera maar praktisch exact dezelfde tekst) en proberen het te snappen. Vorige week met de sneeuw gaf ik haar via de sms een foto opdracht. De opdracht was een technisch goede foto van een besneeuwde tak te maken. En een sfeerimpressie van haar besneeuwde zondag. Ik had me er met 'het groene vakje' en wat kleine aanpassingen snel -maar tevreden op dat moment- van afgemaakt. Vriendin J bleek haar lief een half uur in de sneeuwkou te hebben laten wachten, haar tasje vasthoudend, omdat zij druk in de weer was met witbalans, belichting en andere moeilijke knoppen. Ik voelde me schuldig. Een klein beetje dan. Dus toen ik gister een foto opdracht van haar kreeg heb ik mijn uiterste best gedaan een mooi foto van een kerstbal te maken. Met wat praktische tip van de zwager van mijn lief, die de opdracht ook een welkome afleiding van onze schoonouders vond, heb ik -al zeg ik het zelf- best wat aardigs in elkaar geknutseld. En het mooiste is; ik snap nu die handmatige witbalans!

klaar?

Na 2 inbraken, een vergeten, gestolen en weer teruggekregen tas, 2 maal ANWB vanwege een lege accu en dagen niet werken door sneeuw, overmannend verdriet en hoesten die je laten kotsen vond ik dat ik mijn pech voor 2009 wel dubbel en dwars gehad had. Ik had wat mij betreft zelfs wel een voorschot genomen op 2010. Maar helaas bleek dat vandaag anders. Ik had mijn lief vroeg uit bed geschopt want ik wilde naar een rommelmarkt. En daarna naar Oma. Helaas besloot mijn auto in Rotterdam dat hij wel een hoop herrie wilde maken, maar niet zoveel power meer wilde geven. Ik kwam niet boven de tachtig. En dat samen met een ranzige verbrand rubber geurtje deed de man van de ANWB besluiten dat mijn koppeling kapot is. Dat betekent auto weg laten slepen en hopen dat de garage het voor 700 euro weet te maken. Auw.

Is het dan nu echt klaar met deze pech?

goed nieuws van vandaag

Het salaris is binnen! En dat was leuk! Nu heb ik mijn schuld (van auto en camera) bij mijn lief afbetaald en mijn creditcard volledig afgelosd... Yahoe! ben nu echt bijna van al mijn schulden af!!!
Straks een kerstbrunch met de ladies only. Op Daan na dan. Kan niet anders dan leuk en lekker worden.
Vandaag moet een goede dag worden!

ying yang

Afgelopen dagen ging er heel veel niet goed. Maar gelukkig waren er ook heel veel dingen erg fijn! Iets met ying yang?
De sneeuw zorgde ervoor dat mijn auto alle kanten opglipte en ik maar niet naar Almere ging. Tijdens het werken op het kantoor in Utrecht werd ik overvallen door verdriet. Blijkbaar kan ik zelfs na 19 jaar niet doen alsof mijn zusjes sterfdag een gewone dag is. Gelukkig waren er lieve vriendinnetjes om alles weer in perspectief te zetten en helpt een dagje spijbelen van je werk altijd.
Helaas was mijn hoofd er nog steeds niet helemaal bij want na het etentje met mijn lief liet ik mijn tas aan mijn stuur, voor de deur, hangen. Een of andere zwerver besloot hem mee te nemen, was teleurgesteld dat er geen geld in zat, nam op toen ik mijn eigen telefoon belde en verkondigde dat hij vindersloon wilde. Ik wilde vooral meteen mijn tas terug, hij vond dat hij eerst ergens op bezoek moest en zou wel na tienen langskomen. Lief fietste een uur door de kou op zoek naar de junk met mijn tas en tervergeefs zat ik voor het raam naar buiten te turen. Toen ik mijn verlies net incasseerde en een aangifte aan het invullen was ging de deurbel. Zwerver met tas. Hij begreep heel goed dat ik in de stress had gezeten, hij had ook mijn telefoon kunnen verpatsen, nee hoor alles zat er nog in en hij wilde geld. Na een pittige berisping van mij hebben we hem met 10 euro weer de straat opgestuurd. En inderdaad; alles zat nog in mijn, volledig door hem doorgespitte, tas. Volledig gevulde portemonnee, agenda, mobiel, 4 net gekochte kaartjes oud en nieuw, postzegels, autoradio en autopapieren... Dat scheelt heel veel werk en geld. En ook wel fijn dat hij mijn, al heel lang geleden zoekgeraakte en blijkbaar al die tijd in mijn portemonnee gezeten, en/of pinpas weer heeft teruggevonden...
De volgende ochtend dan toch maar echt proberen met de auto naar het werk. Maar de auto deed niks. Hij maakte zelfs niet eens meer alle knopjes van de auto open; een duidelijk geval van geen energie. De meneer van de ANWB wees mij, na anderhalf uur wachten, op het weggesmolten sneeuwplekje op het dak van mijn auto... lampje laten branden... Met een flinke shock ronkte mijn motortje weer en de ANWB meneer vertrok en gaf mij de boodschap een half uur rond te gaan rijden. Helaas sloeg de motor weer af toen ik uit mijn ingesneeuwde parkeerplekje probeerde te komen. Opnieuw dus een melding bij de ANWB en weer wachten. Na deze slechte ochtendstart concludeerde ik dat ik ook een beetje ziek was en heb ik de rest van de dag doorgebracht met kopjes koffie en thee bij wederom lieve vriendinnetjes. De dokter wist mij te vertellen dat ik geen longontsteking heb, maar we gaan wel mijn longen eens uitgebreid onderzoeken. De avond op de bank met mijn lief was fijn. Maar zijn de stomme dingen nu over?

koud en geweldig

Hamburg was koud en geweldig. De enorme kerstmarkten en verlichte shoppingcentra met vooral heel erg veel eten waren indrukwekkend, de schanze viertal was heerlijk om doorheen te struinen en het met een witte laag sneeuw bedekte stadsuitzicht prachtig om te zien. De metro was heerlijk om op te warmen, net als de kleine cafetjes en restaurantjes. Het bad en bed in de hotelkamer waren heerlijk en mijn lief was geweldig. Jammer dat het weer voorbij is.

sneeuw

Sneeuwt het eindelijk eens... mis ik het... Hopelijk krijg ik hier in Hamburg ook nog witte kerstbomen op de kerstmarkt! En schaatsen op de Alster. En gluhwijn in de sneeuw. Maar zaterdag moet het wel weer klaar zijn hoor, naar huis rijden door de sneeuw is minder leuk...

nog meer boeven

Mijn lief sleepte zijn nieuwe laptop al twee weken overal mee naar toe. Hij was bang dat de boeven ook zijn nieuwe laptop zouden komen stelen. Dat blijkt een bekend fenomeen te zijn; na een paar weken terugkomen en alle net nieuw van het verzekeringgeld gekochte spullen weer jatten. Naar toen we zondag naar de verjaardagborrel van vriendin J gingen heb ik hem verboden de laptop mee te nemen. Ik weiger in angst voor boeven te leven en we gaan zeker niet met de laptop naar de kroeg. Gehoorzaam als mijn lief is verstopte hij de laptop en gingen we biertjes drinken. En een hapje eten.
Toen we thuis kwamen was de schuifpui ingeslagen, met mijn eigen hamer die ze eerst uit de schuur hadden gehaald. Het hele huis lag vol met glas. Mijn werk laptop was gestolen en de vaste computer van Lief was losgekoppeld. De nieuwe laptop was goed verstopt, dus nog aanwezig. Dat voelde bijna als overwinning. Even dan... Toen nam de boosheid over en het theorieën bedenken over die boeven. Over hoe, waarom, waar kwamen ze voor, zijn ze gestoord, komen ze terug. En toen kwam een stukje angst. En nu weer boosheid en opstandigheid: ik wil niet met angst leven!
Dus probeer ik gewoon door te leven. Ookal heb ik mijn digitale spiegelreflex verstopt. En ookal neemt mijn lief elke dag zijn laptop mee. En ookal vindt vriendin L het toch een beetje spannend om juist nu te komen logeren.
Maar nogmaals; ik wil niet leven met die angst! De boeven mogen niet winnen!

griepprik

Gister moest ik mijn tweede mexicaansegriepsprik halen, mijn derde prik deze herfst dus al. Ik behoor met mijn astma tot de risicogroep en alhoewel ik al 6 jaar de griepprik aan me voorbij laat gaan had ik nu wel besloten de prikken te gaan halen. Deels omdat mijn longen het de laatste tijd niet zo goed doen, deels omdat ik het niet aan mezelf kan verkopen als ik 3 weken uit de roulatie ben vanwege een griep en deels omdat vriendin M. mij chanteerde met de boodschap dat ik dan zeker op babybezoek zou mogen komen. Het besluit ze wel te halen was makkelijker dan de prikken te laten zetten. De 'normale' grieprik is 3 keer verzet, bij de eerste mexicaanse griepprik kwam ik 1 minuut voor afloop binnen gerend en gister heb ik een uur langer dan normaal in de file gestaan. Ik was dus een kwartier na afloop, eigenlijk tegen beter weten in, nog bij de dokter, er brande nog licht en ik had mazzel; de laatste van de avond... Nou ja, mazzel, deze prik deed pijn, erg pijn. Ik heb wel twee keer "auw" gezegd (terwijl ik me echt groot probeerde te houden), er kwam wit spul weer uit mijn arm (ipv erin), mijn vingers gingen tintelen en vervolgens ging het ook nog bloeden. De dokter vroeg of alles wel goed ging; ik werd een beetje bleek. Gelukkig viel ik niet flauw... net niet dan...

Maar vandaag? Vandaag is mijn arm blauw en pijnlijk en stijf. Prikken zijn stom.

Stil he, hier... Maar ik weet gewoon even niets. Ja, mijn broer heeft al twee weken niks van zich laten horen, en als grote zus maak ik me dan meteen zorgen. Maar ik kan niks. En mijn moeder doet weer een beetje gek. Of eigenlijk toch wel behoorlijk gek. Maar het is december, en blijkbaar hoort dat bij deze maand. December is het begin en vermoedelijk, of eigenlijk helaas, zal het januari nog wel erger worden. Onderwerpen die mijn hoofd erg bezig houden, maar die niet echt om over te bloggen zijn. Of toch wel...

boeven

Afgelopen vrijdag hebben boeven bij mij ons ingebroken. We hadden net donderdag een nieuwe achterdeur en mijn lief had deze vrijdagochtend toen hij naar zijn werk vertrok gelukkig op slot gedaan (hier zijn we namelijk meestal niet zo goed in). Toen hij savonds thuis kwam was de achterdeur met flink geweld opengebroken en bleek onze zijn laptop weg. De volgende dag miste ik ook nog mijn werktelefoon en i-pod. De basterds! Ze moeten natuurlijk gewoon uit je huis en van je spullen afblijven, maar gelukkig heb ik daar niet zo heel veel last van. Dat ze in mijn ons huis geweest zijn dan, want van de gestolen spullen heb ik erg veel last. Naast het feit dat we zaterdag meteen weer een nieuwe laptop hebben gekocht voor mijn lief en hij het hele weekend bezig is geweest alles weer te installeren moeten we van alles. Politie bellen voor proces verbaal, woningbouw bellen voor nieuwe deur en verzekering bellen voor vergoeding. Vooral het bellen van de verzekering heeft mij wat irritatie opgeleverd.
Ik bel maandag; "er is vrijdag bij mij ingebroken dus ik wil dat even melden". Telefoonmevrouw: "weet u dat we ook savonds en op zaterdag open zijn?" Ik: "nee dat wist ik niet, anders had ik wel eerder gebeld". Telefoonmevrouw: "voor de volgende keer dan misschien", terwijl ik toch echt hoop dat er geen volgende keer komt!
Maar goed, uiteindelijk had ik een telefoonmeneer die mij toesprak met een toon van 'moeten' en 'ik verwacht van u'. Hij liet me amper uitpraten, eiste van mij dat ik acuut alle serienummers en data van bonnen op kon noemen en sprak mij vermanend toe. Vervolgens begon hij over een 'eigen risico' van 100 euro wat nu voor de komende 3 jaar zou hebben. Er kwam langzaam wat rook uit mijn oren en ik vroeg de telefoonmeneer waarom ik 'gestraft' werd met een eigen risico terwijl ik slachtoffer ben van een inbraak?!? Dhr was het niet met me eens, bij andere verzekeraars had je meteen al een eigen risico en nog een aantal wan-redenaties. Ik vertelde de telefoonmeneer dat ik zijn bejegening niet zo prettig vond en dat ik het gevoel kreeg dat alles mijn schuld was terwijl ik toch echt de inbreker niet was. De telefoonmeneer ging vol in de tegenaanval en ontkenning, niks van wat ik zei klopte. Uiteindelijk veranderde hij zijn toon, zij hij dat hij al wat ouder was en dit werk al heel lang, zonder klachten deed. Vervolgens kwam er een relaas over dat het vervelend is als er bij je ingebroken wordt en dat het vooral vervelend is dat andere mensen in je huis zijn en aan je spullen zitten. Hij maakte het gesprek af. Over 3 dagen heb ik een schadeformulier. Vervolgens vroeg ik naar zijn naam, ik zei hem dat ik een klacht wilde indienen... maar nu durf ik niet meer...