Eigenlijk best gek dat ik mezelf 'zwanger' noem. Behalve een uitblijvende ongesteldheid, eerder beschreven moeheid/pijnlijke borsten/emoties/honger en zo'n suffe zwangerschapstest heb ik geen bewijs. En hier word ik ondertussen een beetje zenuwachtig door. Of heeft dat te maken met het feit dat we donderdag Bertje (werktitel van dat mogelijke garnaaltje in mijn buik) zijn eerste foto gaan maken. En dat we dan misschien ook te horen kunnen krijgen dat er geen bertje is, dat bertje niet op de juiste plek zit, dat er twee bertjes zijn of dat bertje geen kloppend hartje heeft. Of misschien nog wel enger; dat ik me dan opeens echt ga realiseren dat er een bertje in mijn buik zit en dat ik moeder van dit bertje ga worden. En hoe eng is dat... moeder van bertje worden...

roze wolk?

Zwanger dus. Jeetje. Met de angst in het achterhoofd dat vanf nu mijn blog alleen nog maar gaat over zwanger zijn en kinderen toch eens stil staan bij het fenomeen zwanger. Ik vind het nogal iets. In eerste instantie wilde ik alleen maar weten of ik het kon, zwanger worden. Ik had een diepe overtuiging dat dat mij nooit ging lukken. Helaas beinvloed door lieve vriendinnen bij wie het allemaal ook erg moeizaam ging/gaat. En toen was ik het opeens. Mijn lief zei; 'zie je wel dat het kan'. Maar zonder weg terug... Ik ben zwanger. En dan verwacht je een roze wolk. Of iniedergeval; ik verwachte een roze wolk. Maar ik kan je vertellen...weinig roze aan hier hoor... Nee, ik ben niet misselijk (ongeveer de meest standaard vraag die ik krijg; zwanger = misselijk) maar ik ben gewoon verdomde moe. Maar dan ook echt enorm, killing, bijna niet te hanteren, verdomde moe. En ik heb pijn in mijn tieten borsten. Enorme pijn. En oja, ik heb ook nog erge honger. Dus doorsta ik mijn dagen met eten, slapen (wat best moeilijk is met pijnlijke borsten als je altijd op je buik slaapt) en het heugelijke nieuws vertellen aan andere mensen. Want dat vertellen is het enige dat nog wat energie oplevert op de dag. Anderen vinden het namelijk wel heel erg leuk dat ik zwanger ben. En dan, last but not least, is er iets met die hormonen en emoties. Alhoewel ik me eigenlijk niet wil toegeven aan zo'n enorme vrouwenkwaal bevind ik me meerdere keren per dag in de situatie dat ik om de meest stomme dingen moet huilen (vanmorgen te laat op mijn werk vanwege file; huilen, gister grey's anatomie; huilen, huis nog niet klaar voor de borrel; huilen). En naast dat huilen heb ik van horen zeggen dat ik ook flink fel uit de hoek kan komen. Dus sorry alvast.

vertellen

Het leuke van een geheim is dat je het soms aan mensen gaat vertellen. Na de ontdekking van het geheim wilde mijn lief graag dat we het nog een week voor ons zouden houden. Verschrikkelijk voor mij, iemand die slecht is in geheimen bewaren. Maar ok, wat mijn lief wil zal gebeuren. Na een week mocht ik 'los' en wat een lieve gave, bijzondere reacties op ons geheim...
Vriendin M. zag het niet aankomen, liet bijna haar zoon vallen en plette me in een heftige omhelsing. Vriendin S. wist het zodra we binnen kwamen, erg leuk dus om haar nog even een half uurtje te laten zweten en toen pas het geheim te vertellen. Vriendin T. maakte eerst haar verhaal af voordat het kwartje viel, vriendin W. was te brak om een fatsoenlijke reactie te geven en bleef hangen in ', 'heuh, heuh, heuh'. De man van vriendin J. ontdekte het met de rondleiding door het huis voordat ik het kon vertellen. De reacties waren ontroerend, hartverwarmend, emotioneel en soms verrassend. Sommigen zagen het geheim van verre aankomen, anderen hadden geen idee. Het allerfijnste van geheimpjes delen is dat ze steeds een beetje meer waar worden. Met het groeien van het geheim in mijn buik en het vertellen wordt het geluk steeds een beetje meer waar. Er groeit een baby in mijn buik.

groot geheim

Wat is het hier stil. Ik krijg zelfs al klachten 'dat ik mijn taak verwaarloos'. Maar het verwaarlozen heeft wel een reden. Ik heb namelijk een geheim. Een groot geheim. Een fijn maar ook ingewikkeld geheim. Een geheim waarvan anderen eigenlijk ook vinden dat je het geheim moet houden. Maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik daar niet zo goed in ben. In geheimen.
En dan is dit ook nog zo'n groot geheim dat het allesomvattend is. Dat het me elke dag bezig houdt, blij maakt, ontroerd en (letterlijk en figuurlijk) vloert. Het maakt me moe en geeft me energie. Het dwingt me mijn leven te veranderen en tegelijkertijd verandert er helemaal niks. Ik doe alles wat ik normaal ook doe maar ik moet mijn dagelijks leven ook steeds aanpassen. Ik kan niet meer inschatten wat ik kan, ik word overvallen door emoties, ben knettergek verliefd op mijn lief maar kan hem tegelijkertijd niet uitstaan. Ik wil van alles en mag van alles niet. Pfjew, wat een invloedrijk geheim. Maar jeetje, wat een mooi en welkom geheim. De vraag is; hoe lang blijft het geheim nog geheim?

changing lives

Gister kwamen mijn vriendinnetjes M, S en T lunchen. En zij namen hun kinderen mee. Daan, Isa en Annika zijn ondertussen al rondkruipende, alles in hun mond stopende wezentjes dus het was tijd om schoon te maken en op te ruimen. Met een warm gevoel in mijn buik bekeek ik het grut. Samen 'spelen', veranderingen in hun reacties op elkaar, speelgoed wat ontdekt wordt. Met een nog warmer gevoel bekeek ik mijn vriendinnen. Stuk voor stuk gegroeid in hun moederrol, ontspannen, ruimte voor hun kinderen en elkaar. En tegelijkertijd bedacht ik me wat ons leven met grote stappen veranderd. Lunchen met drie vriendinnen met kind op schoot. Alles georganiseerd; belegde boterhammetjes mee, flesjes maken, slabbetjes om. En tegelijkertijd veranderd er zo weinig. Nog steeds mijn vriendinnen, op de vrije woensdag lunchen, oog, tijd en energie voor elkaar. Wat blijft dat fijn.
En de grootste realisatie van de dag; wat heb ik een heerlijk fijn huis waar met gemak 3 vriendinnen met kinderen in kunnen komen lunchen zonder dat er stress is en waar iedereen gewoon zijn gang kan gaan. Heerlijk!