dilemma van de week

Wat nou als deze week bij de 20 weken echo Bertje toch een meisje blijkt te zijn...

Update:
Onze zoon voldoet nu al aan onze verwachtingen. Bertje is een bertje! En hij is gezond. Wij zijn blij!

veranderingen

Woensdag zag ik in het stadsblad dat Dries Verhoeven een nieuwe theatervoorstelling had. Ik vind hem vaak geweldig dus kocht impulsief 5 kaarten voor die vrijdag. Ik verwachte wel 4 mensen te vinden die met mij mee wilde. Lief viel al af; voetballen. Vervolgens de eerste 'laag' vriendinnetjes; allemaal andere plannen. In de 'lagen' vriendinnen die ik vroeg om mee te gaan daarna waren een aantal erg enthousiaste afmeldingen in de zin van 'gaaf, had ik heel leuk gevonden, maar ik heb al wat anders'. S wilde gezellig mee. Omdat ik nog 3 kaartjes over had smsde ik mijn telefoonbestand en langzaam kreeg ik het gevoel dat ik willekeurige mensen aan het stalken was. Ik verloor bijna uit het oog dat ik kaartjes had weten te bemachtigen voor een uitverkochte, zeer gewilde voorstelling. In plaats van het gevoel iets gewild te hebben had ik het idee iets slechts en hopeloos te moeten slijten.
Op de fiets naar het theater aan de werf besprak ik met S mijn verwarrende gevoel. Nog niet zo heel lang geleden kocht ik vaker 10 kaarten voor iets leuks en waren er altijd gegadigden. Nu bleken veel van mijn vriendinnen met 'iets anders' te bedoelen dat ze de avond thuis waren, moe van de werkweek en quality time met man en/of kind. En tegelijkertijd overviel mij het gevoel dat ik hier vooral geen mening over mocht hebben. Tenslotte ben ik onderweg 'naar de andere kant', over een paar maanden zou ik ook wel eens zo kunnen zijn, dus wie ben ik om hier een mening over te hebben. Bewust kindloze S bevestigde mijn angst; in haar ogen gaat het inderdaad zo.
Voor nu wil ik er nog niet aan toegeven. Ik hoop altijd in te blijven voor onverwachtse uitjes en een avond thuis op de bank nooit 'iets anders' te gaan noemen. Ik hoop het... Ik beloof niks... Voor nu ga ik denk ik schadevergoeding aan mijn vriendinnen vragen. 2 euro per persoon. Voor geleden psychische en financiele schade. Ze lieten me gewoon in de steek. Met 3 kaartjes...

iets met groeien en grenzen

Zaterdagochtend schrok ik me rot toen ik mezelf in de spiegel zag. Wat een enorme buik. Wat is er in 1 nacht gebeurd?!? Niemand deelde die schrik met mij. Veelgehoorde reactie was; dat is toch ook de bedoeling, je bent zwanger. Het hele weekend was ik er door van slag. Mijn buik was groot, hard en pijnlijk. Maandagochtend kwamen daar ook nog krampen bij, dus uit voorzorg maar even langs de dokter (geen blaasontsteking) en de verloskundige. Bertje zwaaide, mijn blaas was leeg dus de conclusie was een groeispurt met bijbehorende bandenpijn en harde buik. Wel met de opdracht om even wat rust te nemen. Altijd moeilijk voor mij, want rust betekent niet werken en dus cliënten afzeggen. Maar goed; maandag en dinsdag uitgeslapen, op de bank gehangen en in bad gezeten. Mijn buik werd zachter, ik was weer uitgeslapen en de pijn werd minder. Dus stond ik mezelf toe, tegen advies van velen, om te proberen te gaan trainen. Met de angst dat het de laatste keer zou zijn en ik ook geen wedstrijden meer kon spelen omdat ik met mijn 19 weken dikke buik nu toch echt 'zwangere vrouw' moest gaan spelen. Maar het trainen was heerlijk, ik kon goed een middenweg vinden tussen lekker intensief en op tijd afhaken, of zoals mijn trainer mooi zegt; doseren. En mijn buik werd nog relaxter, de pijn was helemaal verdwenen. Bij deze is het bewezen, sport is goed voor mij en Bertje vindt volleybal leuk!

Toen ik vanmorgen wakker werd en onder de douche stond realiseerde ik me dat mijn auto in de garage stond en ik dus met de trein naar mijn werk moest. Dat betekende dat ik binnen 10 minuten de deur uit moest sjeesen. Vervolgens het hele station over heb gerend voor een kaartje en toen bezweet en verhit in een overvolle trein neerplofte. So far so good dacht ik nog en na 5 minuten bijkomen verdiepte ik mij in de SPITS. Totdat er omgeroepen werd dat er problemen waren tussen weesp en almere en ik gesommeerd werd uit te stappen in Hilversum en een trein richting Weesp te nemen. Om vervolgens in Weesp te horen dat ik verder met bussen moest. Om uiteindelijk in almere muziekwijk weer op een trein naar almere centraal te stappen om vervolgens bijna anderhalf uur na vertrek veel te laat op mijn werk te verschijnen. NS; jullie hebben me overtuigd! Ik ga volgende week weer gewoon met de auto!

ochtendritueel

Ik ben erg hardleers. Niks nieuws natuurlijk...
Ik kom al weken elke ochtend te laat op mijn werk. Naast het feit dat ik elke ochtend weer voor diezelfde wegversperring sta, om moet keren, om vervolgens alsnog die andere weg te nemen heb ik ook een veranderd ochtendritueel.
Sinds ik 36 ben (auw) smeer ik elke ochtend oogcrème op. Zo'n heel sjiek, klein potje met crème die je 'in moet kloppen'. Omdat ik er heilig van overtuigd ben dat het effect heeft doe ik dat. Vervolgens smeer ik me tegenwoordig in met antirimpelcrème voor de rijpere huid (ook auw). En dan behoeft de rest van het lichaam tegenwoordig ook wat aandacht. Als eerst zijn mijn borsten aan de beurt. Ze vertonen al behoorlijk wat scheurtjes door de explosieve groei en moeten dus goed ingesmeerd worden. Daarna mijn heupen, je schijnt ze nodig te hebben met baren, maar aiaiaiai wat zijn ze gegroeid. Daarna (weer met een ander crèmetje) mijn ellebogen (droog, gescheurd, auw), mijn benen en mijn rug (want die jeukt). Alles bij elkaar zo tien minuten langer werk dan het minimale dat ik normaal deed. Maar nog steeds dringt het veranderende ritueel niet door, staat mijn wekker op zijn oude tijd en ben ik dus elke dag te laat... Hoe lang gaan ze dat nog leuk vinden op het werk?

tandenborstel

Bertje groeit -nu al- als kool. Volgens alle informatieboekjes dan he, want de verloskundige heeft hem nog maar 1 keer bekeken. Maar volgens de boekjes is Bertje nu zo groot als een tandenborstel. Een tandenborstel in mijn buik. Het lijkt wel alsof ik me er -naarmate de weken verstrijken- steeds minder bij voor kan stellen. En dat terwijl het fysiek steeds meer te merken is. Ik pas mijn eigen kleding niet meer, al mijn broeken hebben zo'n band. Mijn kont is een maat of twee gegroeid, net zoals mijn borsten ongeveer elke week groter worden. Argwanend houd ik de weegschaal in de gaten en rationeel weet ik ook heus wel dat dat zwaarder worden de bedoeling is. Maar fuck wat vind ik het moeilijk... de kilo's waren er net af... En over tandenborstels gesproken; dat bloedend tandvlees elke ochtend schijnt erbij te horen?! En waarom geef ik nu opeens elke dag over? Dat hoort toch na de eerste maanden voorbij te zijn...
En dan hadden we het gister ook nog over die foute tv show; vergeet je tandenborstel niet. Of leg ik nu verbanden die er niet zijn...

auto

Vier keer in de week rijd ik van Utrecht naar Almere. Als ik het huis uitloop en in de auto stap vind ik dat een luxe. Als ik geconcentreerd de gekken op de weg probeer te ontwijken vind ik het af en toe vermoeiend, spannend en met slecht weer zelfs eng. Als ik niet lekker door kan rijden maar rond de 100 km/uur achter een auto moet hangen vind ik het irritant. Als er (zoals nu) allerlei wegwerkzaamheden in en rond Almere zijn waardoor ik steeds om moet rijden en de weg opnieuw uit moet vinden erger ik me. Als ik de auto vervolgens in de garage beneden mijn werk zet voel ik me decadent. En als ik dan, zoals vandaag, naar de file aan de andere kant van de weg kijk... die van Utrecht tot ver voorbij Almere is... die op de radio genoemd wordt als 27km stilstaan en langzaamrijden denk ik: gekkenwerk!

Morgenochtend mijn auto naar 'het mannetje' brengen. Heeft een APK, beurtje en winterbanden nodig. Gaat vast veel centjes kosten. En ik mag weer eens 2 dagen de trein proberen...