verandering

Vanmorgen reed ik naar Almere op weg naar mijn werk. Opeens realiseerde ik me dat ik over 6 weken dit stuk voor een hele tijd niet meer hoef te rijden. Omdat ik dan met verlof ben. Ik weet rationeel heus wel dat dat geen vakantie is, dat is me al vaak genoeg door moeders duidelijk gemaakt, maar het voelt wel als een enorme luxe; ik ben straks bijna 5 maanden vrij (verlof inclusief vakantie). Vijf hele maanden niet werken. En toen opeens bedacht ik me dat ik vanaf augustus dit stuk rijd met een klein Bertje achter me in de auto. Die ik dan op Mickey's kinderdagverblijf af moet geven. Om vervolgens gewoon weer te gaan werken. Mijn hersenen kunnen nog niet bevatten hoe dat zal zijn. Ik kan me moeilijk voorstellen hoe ik me zal voelen als ik mijn kind ga achterlaten op de crèche. Collega's vragen mij of ik mijn ambitieuze plannen van werken en opleiding niet teveel vind naast het krijgen van een kind, ik heb geen idee. Of ik straks nog met dezelfde houding mijn agressieve klanten en zeden mannen te woord kan staan; ik weet het niet... Dat is misschien wel de grootste verandering, het je niet kunnen voorstellen hoe de toekomst eruit ziet. Dus leg ik me er bij neer dat ik plannen maak. En dan wel zie of de plannen realiseerbaar zijn. En anders komen er nieuwe plannen. Leuk!

schelden

Van de week had ik het met collega's over schelden. Sommige van mijn collega's kunnen dat heel goed. Vol passie en energie schieten de scheldwoorden uit hun mond. Welke scheldwoorden een ieder gebruikt is erg persoonlijk. Wel of niet ziektes, wel of niet god'snaam gebruiken, het zijn persoonlijke keuzes. Al snel kwamen we tot de conclusie dat ik niet zo goed in schelden ben. Blijkbaar levert het mij te weinig op om me eens goed te laten gaan. Dacht ik...
Tot ik vanmorgen bij mijn auto aankwam, mijn achter-zij-ruit ingeslagen was, mijn hele auto overhoop gehaald was en die *piep* piep* piepers* mijn ingebouwde autoradio (natuurlijk braaf zonder frontje) er met geweld uit gesloopt hadden... De selectie van mijn woordkeus is niet heel breed, maar de herhaling, de intonatie en de blik erbij voldeed. Ik ben mijn dag boos en vloekend begonnen.

Heuh...

He... Wat? Is de eerste week van 2011 alweer voorbij. Nee... you're kidding... Wat gaat de tijd snel...

Maar ik heb nog helemaal niet gelogd over de waanzinnige meiden Fien en Cato die zo snel, sterk, groot en goed zijn komen kijken aan deze kant van de buik van hun mamma. En hun kersverse papa en mama, ik heb zelden gelukkigere mensen gezien! Alsof ze al jaren niks anders doen dan zorgen voor de tweeling. Fantastisch!

En ik heb ook nog niks geschreven over de kerstdagen die eigenlijk best goed door te komen waren. Oma, Harry Potter en mijn Lief zijn familie. Waar de mama van Lief heel schattig aan kwam zetten met het eerste babypakje van mijn Lief. En laat retro nou net helemaal mijn smaak zijn. Daar wordt ik dus echt blij van, met zoveel liefde al 38 jaar bewaard.

Op het werk had ik een 2 uur durend gesprek met zijn baas over mijn aankomende opleiding (1 maart start) en mijn aankomend verlof (9 maart start). Toen was ik nog erg van mening dat ik nog heel lang ging werken en was ik voornamelijk bang dat ik straks te weinig te doen had. Nu anderhalf week later heb ik stress... Over 8,5 week ga ik met verlof... aaarggghhh wat moet ik nog veel doen...

Ik heb ook nog niet gelogd over mijn laatste oud en nieuw als niet-mamma. Die heel fijn met allemaal lieve vriendinnetjes, hun mannen en hun kinderen was. Wat zijn mijn gevoelens ambivalent. Ik vind het fijn om mijn vriendinnen als mamma te zien, hun kinderen om me heen te hebben, me te realiseren dat ik de overstap naar hun kant ga maken. Maar ik vind het ook zo verdomde lastig. Om mamma te gaan worden, om straks een kind te gaan hebben, met alle bijbehorende zorgen, verplichtingen en beperkingen. Ik weet heus wel dat ik er straks me volle teugen van ga genieten, maar ik heb ook moeite met het afscheid van dit leven. Gelukkig zijn lief en ik lekker ouderwets 2010 uitgestapt. Nadat om 1.30 iedereen instortte en naar bed ging zijn wij tot laat wezen dansen op een erg leuk, gezellig en hip feestje. In the pocket! Ik denk dat ik er volgend jaar wel aan toe ben om met 7 meiden, partners en (dan) 11 kinderen oud en nieuw in een 'huisje' te vieren...

En dan zijn er natuurlijk nog de vorderingen over Bertje, de groei van Bertje en daarbij horend de groei van mijn buik. Ook de groei van andere units als heupen, billen en borsten zijn het bespreken waard. In het kort kunnen we zeggen dat het explosief is. Verder is Bertje een bezig baasje. Met zeer grote regelmaat vervormt de kickmaster mijn buik. Hij vindt het ook erg fijn om langs de binnenkant van mijn buik te schrapen, iets wat ik minder fijn vind. Maar wat ook wel weer zo bijzonder is dat mijn Lief verplicht elke avond moet voelen en kijken. Wat hij natuurlijk heel graag doet...

En dan heb ik het nog niets eens gehad over 3 vriendinnetjes die ook/weer/zo fijn zwanger zijn, het grote naam perikel, het truttigheidsgehalte van het zwangerschapszwemmen, de vorderingen van Bertjes kamer, het 'ik-sleep-alles-naar-mijn-hol' fenomeen en andere -ook belangrijke- zaken. Gelukkig hebben we een heel nieuw jaar voor ons. En het is begonnen!

Dat al mijn, jullie en onze wensen uit mogen komen!