belevenissen

Gijs is vandaag precies vier weken oud. Of jong, hoe je het wilt noemen. Tijd blijft een raar begrip. Vier weken geleden heb ik hem op de wereld gezet. Lijkt een eeuwigheid en lijkt net gister. Zoveel al meegemaakt, maar nog zoveel belevenissen in het vooruitzicht. We maken veel mee, Gijs, mijn lief en ik. Veel dagelijkse dingen zijn al een belevenis op zich; de eerste gekolfde fles (Gijs wilde de sjieke speciale borstvoedingsfles niet maar de lekkere slobberfles wel), samen met papa in bad (Gijs wakker maken voor een bad is niet zo handig, dan slaapt hij in bad gewoon door en dat is voor ons weinig entertainment), mee de stad in (Gijs slaapt de meeste uren in een schommelende wagen), chillen op strandje oog in al en veel knuffelen en op de foto (de gekke bekken van Gijs zorgen voor voldoende vermaak).
Maar Gijs en zijn mama (dat ben ik dan dus...) maken ook samen van alles mee. Zeker nu papa aan het werk is. Op bezoek bij tante M en Max (Gijs krijsend in de auto omdat mama dacht dat voederen nog wel even kon wachten), pronken op het consultatiebureau wat Gijs allemaal al kan (zijn hoofd ophouden, loopreflex en heel goed groeien; wel 400gram in een week), de stad in met tante W en Daaf (Gijs een poepbroek tot achter zijn oren, mama met zweet onder haar oksels een keihard huilende Gijs, in zijn blootje, in een cafe proberen schoon en stil te krijgen), bezoekjes van allemaal leuke mensen aan huis, samen douchen, samen dutjes doen en veel samen genieten.
Ik heb zin in nog meer avonturen. Gijs is 'here to stay'. Met het risico dat dit blog verandert in een zoetsappig 'ik ben mama en mijn zoon is zo leuk' blog. Met alleen maar verhalen over Gijs. Hmm, dat zou niet zo best zijn...

Maar voor nu... hij is er nog maar 4 weken... en hij is echt heel erg leuk en lief... en tja... ik maak gewoon niks anders mee...

symbiose

Lief is deze week weer gaan werken dus vanaf maandag ben ik 'alleen' thuis. Met Gijs dus, want Gijs is soort van vastgeketend aan mij. Gijs en ik zijn een duo, een tweespan, een heerlijke, intense symbiose. Gijs overleefd het nog niet zonder mij. Nou ja, zonder mijn borsten dan... Ik geloof dat zijn vader hem net zo veel, zo goed, zo lekker, zo liefdevol en zo intens kan knuffelen, troosten en verschonen als ik. Maar eten is toch echt mijn afdeling. Ik ben 'hoofd-voeding'.
Het voelt fijn om mijn kind borstvoeding te geven. Het is bijzonder dat mijn lichaam doet waar het wezentje dat in mijn lichaam gegroeid is om vraagt. Het is bijzonder om Gijs te zien drinken, hoe hij 'hapt', slikt en na een voeding 'coma zuipen' afrolt, onder de melk zit en in slaap valt. Het is indrukwekkend om te zien hoe dat kleine ventje groeit, dikker en dikker wordt en nu al een dubbele onderkin heeft. Allemaal door mijn melk.
Maar het is ook zwaar. Al twee dagen wil Gijs om de twee uur drinken. Dat houdt in dat hij gister tien voedingen heeft gehad. Dat betekent dat ik elke keer minstens een half uur met hem in de weer ben en tussendoor dus steeds maar een uurtje 'voor mezelf' heb. Ik klaag niet hoor... maar ik word er (letterlijk) wel een beetje moe van...
En zo belandde ik vandaag met vriendin M en N van 'de pufclub' in het borstvoedingscafe. Waar M een grijze wollen sokken gebeuren, hippie achtig, vol vrouwen met met blote borsten verwachtte was het een hippe tent, ruim opgezet, met hippe dames met leuke kinderen. En een lactatiedeskundige. Dat is een mevrouw met verstand van zaken voor deskundige antwoorden op onze vragen. Dus ging ik tevreden de deur uit; om de twee uur komen is heel normaal voor een kindje van drie weken, Gijs 'hapt' perfect (staat zelfs op de foto voor nieuwe brochures 'zo moet het'), melkspugende borsten zijn wat lastig maar Gijs weet zich er kranig tegen te weren en 'de borst' mag je ook als troost gebruiken.
Fijn dat we in het borstvoedingscafe zelf ook lekker konden eten en drinken. Lang leve het verlof!

twee weken en vijf dagen

Sinds twee weken en vijf dagen ben ik mama van Gijs. Gek hoor, dat je dan zomaar opeens iemand zijn mama bent... Dat je dan opeens onvoorwaardelijk van iemand houdt en voor iemand moet en wil zorgen. Dat mijn lief en ik in een klap papa en mama zijn. Dat we in plaats van alleen elkaars lief zijn nu een gezin vormen, met alle bijbehorende zorgtaken en verantwoordelijkheden. Zo'n klein wezentje, zulke grote veranderingen. En tegelijkertijd zo weinig veranderingen. Lief en ik vinden elkaar nog steeds erg leuk, zijn nog steeds avondmensen en slapen (nu dan met zijn drietjes) graag uit. Koken is functioneel en moet gebeuren, eten moet vooral erg lekker zijn en snel op tafel staan. Biertjes drinken, terrasjes pakken, kopjes thee drinken en genieten; we deden het altijd al... maar nu extra. Wat bijzonder!


deze blog vond ik vandaag (19-5) in mijn box staan... het hoofd doet het nog niet helemaal... toch maar gepost...

Gijs

En toen was het week 40, dag 6. En de ochtend van de dinsdag die mijn lief als geboortedatum van -toen nog- Bertje gepland had. En ik werd wakker om half vier. En weer om half vijf. En om half zes maakte ik mijn lief wakker. Dat ik dacht dat het begonnen was...
Vervolgens poetsten we in drie uur het hele huis, ruimde we de laatste klusspullen op, dwong ik mijn lief tot wat laatste onverklaarbare nesteldrang acties en ving ik tussendoor wat weeen op. Lief en ik hebben nu ook 'ons eigen' bevallingsverhaal; compleet met heftige rugweeen, lang wachten, onverwachte ritjes naar het ziekenhuis, kots, poep, pies, vacuumpomp, veel te grote knip en als bekroning op de dag: GIJS!
En alle cliche's zijn waar. Heftige bevalling? Nee joh, valt allemaal wel mee. Pijnlijk? Was wel te doen. Riep ik dat ik het nooit meer zou doen? Nee joh, kan ik me niks van herinneren.
Gijs is namelijk zo fantastisch, zo mooi, zo lief, zo zacht, zo waanzinnig, zo adembenemend, zo geweldig, zo allesomvattend, zo... ik heb er geen woorden voor... Lief was vanaf het eerste moment verliefd en kon (kan) uren naar hem kijken. Bij mij groeide (en groeit) dat met de dag. Van pragmatisch ingestelde acties (voeden, verschonen, aankleden en zorgen dat hij slaapt) verander ik steeds meer in een wegzwijmelende mama. Lief en ik vechten nog net niet wie hem nu vast mag houden, tijdens het voeden bekijk ik elke millimeter van zijn heerlijke gezichtje en ik geniet van elk stukje lichaam. Zijn blote pootjes, zijn neusje, zijn lange nageltjes, zijn fronsen en zijn big smiles. Gijs is het mooiste wat me ooit is overkomen en de wereld is echt een beetje mooier geworden. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten; de emoties vieren hoogtij, ik twijfel wat af, ik huil mee als Gijs buikkrampjes heeft en het slaaptekort eist af en toe zijn tol. Maar 1 blik op mijn zoon en alles is vergeten...