maandag 31 oktober 2011

tegenvaller

Door de inbrekers zijn we 2 weken foto's kwijt geraakt. Naast alle foto's en filmpjes die op mijn telefoon stonden. Vervolgens waren we twee weken cameraloos in afwachting van de verzekering. Een maand geen foto's van Gijs dus. Dat is van 1/6 van zijn leven, dus best een hoop. Gelukkig zijn we met de nieuwe telefoon en de nieuwe camera de achterstand goed aan het inhalen. En gelukkig is mijn lief zo'n whizzkid dat we een fancy 'nas' hebben waar alle foto's goed en veilig op worden opgeslagen. En die 'nas' staat dus veilig op zolder zodat dieven hem niet zomaar mee kunnen nemen. Foto's save dus. Zou je denken. Gaat die focking 'nas' kapot....
En nu is mijn lieve whizzkid al 3 dagen bezig om de foto's terug te halen, one way or the other.... Duimen jullie mee?!

huub

Net naar de documentaire gekeken over de Dijk. Mijn band. Mijn Huub. De eerste keer gezien op parkpop in Den Haag en verliefd geworden. Ik had er een hoop voor over gehad om zijn schoen -die hij toen het publiek in schopte- te vangen. In mijn fantasie zou ik de schoen terug bezorgen en zou hij me vanaf dat moment kennen en zouden we elk concert een 'ons momentje' hebben. In de jaren daarna ging ik elk half jaar dansen op de vulkaan in Tivoli. En elk concert wist ik zeker dat we oogcontact hadden gehad. Langzaam veranderde de concerten; het publiek werd ouder, het dansen op de vulkaan rustiger, ik kon niet meer alle nieuwe liedjes meezingen, we gingen niet meer elk concert. Maar het bleef genieten. Huub -solo- met concordia. Rustigere nummers maar blijvend mooie teksten, ik zal altijd van ze blijven houden!
De documentaire ging over 30 jaar De Dijk. Met 'het chocolaatje' dat er ookal weer 10 jaar bij is. Over hun dromen en fantasieën. Over de samenwerking met Solomon Burke, die De Dijk buiten de dijken van Nederland bekend zou gaan maken. Over het verlies, van de droom, van Solomon Burke die overleed op de dag van hun concert. Over hernieuwde doelen. Over mijn idool, mijn held. Die ook alweer 57 jaar is. En het is weer genieten! Wie gaat er mee, dansen op de vulkaan?

zaterdag 22 oktober 2011

psst

Ik was jarig... Ik wilde het hier eigenlijk ongemerkt voorbij laten gaan. Zoals ik dat eigenlijk ook in real life van plan was... Maar nu ik in real life een heerlijke verjaardag heb gehad kan ik dat hier natuurlijk niet meer ongemerkt voorbij laten gaan. Want wat heb ik genoten van mijn lieve vriendinnetjes bij mij over de vloer, niks ingewikkelds, gewoon brood, soep en pizza, iedereen lekker op de bank, wat kindjes erbij en (zelfgebakken) appeltaart toe. Zo ontspannen en relaxt dat het bijna gewoon voelde terwijl het alles behalve gewoon maar juist zo intens bijzonder is.
Een prachtig kado; een verzorgde avond uit met mijn lief -inclusief oppas en geld voor een drankje- en dansen in de huiskamer op de nieuwe cd van de geweldige Huub. En dat allemaal in het heerlijke vakantie gevoel... I love it!

Hoe oud??.... Hey, dat doet er helemaal niet toe! Ik hoorde dat 40 het nieuwe 30 is, dus kom maar op!

woensdag 19 oktober 2011

helaas pindakaas

We hadden het helemaal voor elkaar. Idris bleef bij de buren. Hij had helemaal door hoe het kattenluik hier werkte dus we hadden regelmatig gezellig bezoek. Gijs vond Idris erg leuk en trok enthousiast aan zijn oren. Idris vond Gijs zijn bed erg leuk dus daar moesten we hem meerdere keren uitvissen. De buurmeisjes en de buurvrouw hadden de buurman overtuigd dat hij echt niet meer gevonden werd -na vier weken vermist te zijn- en dat ze nu toch echt ook een kattenluik moesten maken. Of overtuigde de buurman de buurvrouw?! Anyway, Idris was gewenst en helemaal ingeburgerd. Tot gister.
De buurman belde (wij hadden 'idris dienst', zij waren met zijn allen logeren); Idris was gevonden. Of wij hem wilde overdragen aan zijn baasje die hem in de middag zou komen halen... Snik...
Jammer, ik vond het wel wat, zo'n gelegenheidshuisdier. Maar helemaal jammer voor de buurman. Die had net een kattenluik in zijn deur gezaagd...

gemist

Zoveel mooie momenten niet vast kunnen leggen en dus ook niet gemotiveerd om over te bloggen. Mooie uitzichten richting Almere, mooie zonsondergangen met vuurrode luchten, lieve gestreeptje kereltjes die samen stoeien, eerste bananenhapjes, blauwe plekken van bijna 20 cm groot (overdrijven mag als je het niet vast kan leggen...), keukenkastjes met handgrepen, afwasmachine met deur (na 1,5 eindelijk...). Stomme dieven...
Kom op verzekering, ik wil volgende week MET camera naar Ameland!

zondag 9 oktober 2011

klootzakken

Toen ik gister de deur uit wilde gaan miste ik mijn telefoon. En een seconde later zag ik dat de camera niet meer op de bank lag waar ik gister nog foto's op had gekeken. Nog een seconde later zag ik dat de voordeur openstond... De klootzakken hadden snachts bij ons ingebroken terwijl wij lekker lagen te slapen. De politie noemde het de trend van de maand; hengelen. Duidelijk iemand die zonder tas kwam want alleen al het 'klein' waardevol spul was weg. Allebei onze mobiele telefoons (helaas geen whats ap en wordfeud meer... terwijl we net de groepswhatsap hadden ontdekt), mijn ipod (met -annemargrietje- inscriptie), de spiegelreflexcamera (met anderhalf week leuke foto's van Gijs) en uiteindelijk kwam ik er achter dat ze ook nog mijn tas doorzocht hadden en dat mijn portomonne en mapje met pasjes, mijn agenda en mijn autopapieren ook verdwenen waren. Wat een hoop gedoe, geregel, wat een hoop kosten en wat een hoop boosheid. Ik ben echt de hele dag laaiend geweest. Lief hoopt nog steeds ze in hun nekvel te grijpen met zijn 'waar is mijn telefoon-app'. En ik hoop dat de politie -tegen alle verwachting in- toch nog onverwachts mijn telefoon met filmpjes en foto's van Gijs weet terug te vinden. Maar dat zal waarschijnlijk allemaal wel niet... Dus regelen we de verzekeringspapieren, heeft lief al een nieuwe telefoon gekocht en ben ik prepaid bereikbaar....

zondag 2 oktober 2011

kat

Vorige week liep er een kat aan bij onze buren. Een lief jong katje, half jaartje oud, zindelijk, speels, aanhankelijk. De buurmeisjes waren er weg van. Ondanks alle briefjes die de buurman verspreidde melde niemand zich. De kat wordt (nog) niet vermist. Maar de buren hebben een druk bestaan en waren het weekend weg. Natuurlijk wilde ik wel op de kat passen. De kat -door de buurmeisjes Idris genoemd- had niet meteen door dat hij nu een huis verder logeerde. Dus stond ik de hele avond op het balkon, gewapend met een bak brokjes pss pss geluiden te maken. Maar geen Idris. Totdat de kat bedacht dat dat buitenslapen ook niet alles was en hij de brokjes en kattenbak bij ons binnen ontdekte. Idris woont dus nu hier. Officieel alleen dit weekend maar ja... wij zijn natuurlijk verkocht. En niet, want alle minpunten van een kat zijn ook meteen weer aanwezig.
Ze willen snachts bij je op bed slapen, ze hangen aan de bank, aan je benen, aan je stoelen. Ze verharen, ze poepen in de kattenbak -die je dan moet verschonen-, je moet er rekening mee houden en dit jonge springachtige beest moet nog opgevoed worden.
Maar wat spint hij lief, wat loopt hij gezellig achter je aan, wat is hij grappig met zijn iets te grote oren voor zijn kleine kop, wat vindt Gijs hem leuk en wat kunnen we om hem lachen.
Ondanks dat ik een uur bezig ben geweest hem -na een fiks cat-fight- uit een veel te hoge boom te lokken, ik hem al een miljoen keer van de bank af heb moeten duwen, ik heb al een aantal keer uit Gijs zijn bed heb moeten vissen en vannacht drie keer wakker werd door een kat in mijn gezicht ben ik verliefd. Nu maar hopen dat hij niet gevonden wordt, dat de buren hem houden en hij af en toe bij ons mag logeren. Volgens mij hopen de buren alleen precies hetzelfde...


worstelen

Ik worstel. Ik worstel met mijn wens en voornemens meer te bloggen. Ik worstel met de inhoud van deze blogs. Ik worstel met de layout van dit blog. Ik worstel met de -op mijn o zo hippe- telefoon mogelijkheid tot bloggen. Ik worstel met foto's die alleen maar op de zijkant in mijn blog willen. Ik worstel met alle goede plannen in mijn hoofd.
Ik worstel nog even door...