vorig jaar

Precies een jaar geleden schreef ik over "Bertje". Over het feit dat ik nog niet aan het wachten was, maar me wel steeds meer ging realiseren dat "hij er toch eens uit moest". Dat mijn lief er van overtuigd was dat hij de dag daarna zou komen, maar dat ik nog niks voelde...
En die nacht, of eigenlijk smorgens vroeg, voelde ik wat. En na een lange dag van rugweeen, puffen, roepen dat het pijn deed, een bizarre rit naar het ziekenhuis, een knip en een pomp was daar onze Gijs. Nog net op de dag dat mijn lief had voorspeld.

Morgen was mijn bevallingsdag.
Morgen is Gijs zijn verjaardag.
Morgen -een jaar geleden- is de dag dat ik mama werd...
Mama... voor de rest van mijn leven!

boos

Soms kan ik me zo boos maken. Ik heb een auto. En een bijbehorende autoverzekering. Al zeven jaar. En ik betaal elke maand braaf een hoop centjes aan premie. Nooit gedoe. Nooit gezeur.
En ik woon in de grote stad, dus ik betaal maandelijks extra centjes omdat ik risicogroep ben. En dat klopt, want er is al driemaal in mijn auto ingebroken. Dat koste de verzekering drie keer een nieuwe ruit. En naast een aantal keer een sterretje in mijn ruit (die ik natuurlijk meteen laat maken zoals het mannetje van de reclame mij adviseert) heb ik ook een keer een hele grote barst in mijn vooruit gehad door een grote steen van een vrachtwagen. Koste de verzekering een nieuwe vooruit.
Valt best mij, mijn schadedossier, zou je zo zeggen...
Maar toen reed de achterbuurman een fikse deuk in mijn achterklep. En vulde wij samen de papieren in. Het was de schuld van de achterbuurman, zijn verzekering moet de centjes betalen. Maar opeens kreeg ik een dreigbrief op de mat. Dat ik wel erg veel schadezaken had. Dat ik boven het gemiddelde zat. En dat zij het recht hadden mijn verzekering op te zeggen. Dat ze nu nog geen gebruik van dat recht wilden maken, maar dat ze me wel waarschuwde minder schade te veroorzaken...
En daar kan ik dan zoooo boos om worden. Ik heb helemaal geen schade veroorzaakt, steentjes, inbrekers en buurmannen! En toen ik telefonisch verhaal ging maken deed die meneer het af met "dat is een standaard brief mevrouw", "voor wat ruitschade zullen wij de verzekering niet beëindigen". Maar jullie schrijven het wel... Jullie mogen mooi mijn deuk met mijn buurman nog even regelen, en dan ben ik weg! Pfff, beetje dreigen...

vandaag een jaar geleden

Vandaag een jaar geleden was -volgens de verloskundige- Gijs zijn verjaardag gepland. Gelukkig hadden wij drieën toen al duidelijke afspraken waar iedereen zich aan hield. En zo werd Gijs uiteindelijk 6 dagen later geboren, op zijn verjaardag.
Een jaar geleden liep ik rond met een hele dikke buik. Als ik de foto's terug zie zie ik nu pas hoe dik mijn buik was. Echt enorm. En in mijn buik zat Gijs. Met gemengde gevoelens kijk ik terug. Een jaar geleden was ik nog zwanger en wat genoot ik daarvan. Ik voelde me goed. Ik kon de wereld aan. Ik genoot van de draaiende en schoppende baby in mijn buik, ik genoot van mijn lief, ik genoot van het werk dat we in ons huis verzette vanwege mijn enorme nesteldrang. En tegelijkertijd was ik benieuwd. Benieuwd naar mijn zoon. Onze zoon. Die de wereld mooier maakte.
Een jaar geleden was ik nog niet bevallen. Sterker nog, ik was amper met bevallen bezig. Ik had namelijk die dag nog les. En er moesten nog een aantal klussen in huis gedaan worden. Ik wilde Gijs zijn kamer nog verven, de deur moest nog ingekort worden.
Een jaar geleden was ik nog niet moeder, een volledig nieuwe, onbekende identiteit die ik alleen kende vanuit het voorbeeld van mijn moeder. Ik was ook nog geen ouders met mijn lief. Ik was zwanger. 
Gek zo'n uitgerekende datum. Toen leefde ik er naar toe, was het een hele belangrijke dag, zou hij of zou hij niet. Nu is het 6 dagen voordat Gijs jarig is, maar toch denk ik even terug...

blijven doen wat je leuk vindt!

Dat mijn lief een hobby heeft is jullie vast niet ontgaan. Dat die hobby goed bij de mijne aansluit ook niet. En dat onze Gijs nu al profijt heeft van onze hobby's is ook al op dit blog verschenen (in veel nieuw speelgoed op rommelmarkten gestruind).
Vandaag was een memorabele dag wat betreft hobby's, wat betreft "blijven doen wat je leuk vindt ook nu je een kind hebt", wat betreft opvoeding en beïnvloeding van interesses en wat betreft herinneringen. Vandaag was de mega grote platenbeurs waar lief drie dagen lang (ja, ja drie hele dagen) zijn platen verkoopt en er weer een heleboel bij koopt (wat weer een ander blogje waard is...).
En ik vind dat leuk. Ik kan het ook niet zo goed uitleggen, maar ik vind het leuk om dagen in een muffe, koude, stinkende, donkere, ongezellige jaarbeurs rond te hangen. Tussen muziekfreaks van over de hele wereld die eindeloos tussen platen in bakken doorstruinen. Ik vind het leuk om mensen te kijken, om kassajuffrouw te spelen terwijl mijn lief de beurs doorskate op zoek naar zijn favoriete platen, om een broodje kroket te eten, om niet te weten wat voor weer het buiten is en om heel de dag daar met mijn lief te hangen en te zijn.
Vorige jaar was ik er drie dagen, hoog hoog hoog zwanger, hing ik achter de kraam en wachtte ik op de komst van onze Gijs. En dit weekend kon ik vrijdag niet (ik moest naar school), kon ik zaterdag niet (ik had een wedstrijd) en gingen we het zondag "proberen". Want tja, kan dat nog wel, een hele dag beurs hangen, met een kind. Vindt hij het wel leuk, gaat hij wel slapen, gaat hij niet de hele tijd huilen...
Nou, hij vond het ge-wel-dig!
Hij stond als een echte marktkoopman achter de kraam, prees zijn waar met passie aan, kroop wat rond maar keurig op het kleedje, kreeg steeds meer voorkeur voor bepaalde muziekstijlen, ging dik drie uur slapen in zijn wagen, at zijn fruit en brood alsof hij het dagelijks op de kraam at en charmeerde de hele boel bij elkaar. Wat ben ik trots. Wat ben ik blij. Wat hebben wij -als gezin- een fijne dag gehad. Je kan heus nog wel de dingen doen die je altijd deed met een kind. Gewoon doen!

Rommelmarkt

Vanmorgen ging ik met vriendin W en de mannetjes in de vroege ochtend naar de rommelmarkt. Alhoewel... Vroeg... Lief was al een uur eerder vertrokken... Maar goed, ik vond het nog steeds vroeg. Wat hou ik er toch van, een beetje struinen op zo'n markt. Beetje mensen kijken en dan tussendoor nog wat juweeltjes op de kop tikken. Vooral struinen met een missie (een tractor voor daaf en iets met wielen voor vriendje luc) vind ik heerlijk. De score van vandaag was best; speelgoed (zowel de tractor als iets met wielen), nostalgie campeerbekers en -hoe kan het ook anders met pasen- eierdoppen. Deze ochtend was paasbest!

de boodschappentest

Ziek zijn vind ik zo naar. Ik vind het niet vervelend om zo'n dagje "niet zo lekker te zijn", soort van spijbeldagje. Maar echt ziek is naar. En ik was echt ziek. Een fikse keelontsteking. Dat deed pijn, ik kon niet slikken, had oorpijn en kon slecht praten. Maar die koorts... en dat zweten... en die kou in je hele lichaam. Bah, wat vond ik mezelf zielig!
En dan meteen het volgende ingewikkelde punt. Want wanneer ben je beter? Wanneer kan je weer aan de slag? Maar gelukkig is er de boodschappentest! Als het me lukt om zonder zweten, zonder het gevoel te hebben elk moment tegen de vlakte te kunnen gaan en zonder uren nodig te hebben om bij te komen, boodschappen te doen... dan ben ik beter. 
Woensdag bracht ik pakketjes weg in de stad. Ik was bang dat Gijs en ik met fiets en al om zouden vallen en daarna hebben we samen tweeënhalf uur geslapen om bij te komen. Donderdag deed ik een kopje koffie met vriendin N en Mees en haalde ik nieuwe luiers; ik was total loss. En vrijdag presenteerde ik een belangrijke casus op de opleiding... en dacht ik aan het eind van de dag, nou het gaat eigenlijk wel... maar vandaag... Pfjew... ik denk dat mijn lief vandaag de boodschappen maar mag doen.