dinsdag 31 juli 2012

soms gaat het anders

Vandaag zou mijn eerste werkdag zijn na drie heerlijke weken vrij. De bedoeling was dat ik met mijn mannen het noorden van ons land zou gaan verkennen, met de tent zouden we gaan en staan waar we zin hadden. We zouden naar de blote billen van Gijs kijken terwijl hij het water in en uit zou rennen. We zouden flesjes wijn drinken voor de tent. We zouden niksen, Groningen ontdekken, hangen aan watertjes en genieten van de zon op onze huid. Maar het ging niet zoals gepland...
De weersvoorspellingen voor onze eerste kampeernacht waren zo slecht dat we de eerste nacht uitstelde. Maar de voorspellingen voor de tweede, derde en de nachten daarna waren voorzien van regen en onweersbuien. Dus spendeerde ik mijn laatste avond thuis achter de laptop en vond het concept pipowagen. Uiteindelijk hebben we een heerlijke tijd samen gehad. Van pipowagen, naar pipowagen en hebben we zelfs een paar dagen "mooi" gehad op Terschelling en in Drenthe. Maar het was niet zoals we het bedacht hadden...
Vervolgens kreeg ik, terwijl mijn lief alweer aan het werk was, nog een paar daagjes bonus zon om daarna geveld te worden door een enorme keelontsteking (met antibiotica en een aantal dagen knock out). Gijs pakte ergens nog wat op en had drie dagen fikse koorts en deed niets anders dan huilen en hangen. Dus geen lekker laatste weekend, niet wennen op de nieuwe crèche, geen leuke uitstapjes maar ziekenboeg. Niet zoals we het bedacht hadden...
Motto van deze vakantie: helaas niet zoals het we het bedacht hadden. Maar toch wel erg fijn.
En ik speur stiekem alvast voor volgend jaar, we gaan zeker naar de zon!












woensdag 25 juli 2012

kwijt

Hoe bizar. Ik ben al een aantal weken mijn slippers kwijt. Ok, het werd toch tijd dat ik losgeweekt werd van mijn ongalante birckenstocks maar ze kwijt raken is wel erg bizar.
Eerst dacht ik dat ze gewoon even ergens anders lagen. Op een andere verdieping. In een andere kamer. Onder een bank. Geen paniek, ze komen wel weer boven water.
Maar na drie weken nog steeds geen slippers. En nu weer een aantal weken en een vakantie verder nog steeds niet. Volgens mij kan ik concluderen dat ze kwijt zijn.
Maar dan het grote raadsel. Hoe kunnen slippers verdwijnen. Als je de deur uitgaat heb je slippers aan je voeten en als je thuis komt toch nog steeds?!? Over het algemeen kom ik niet op blote voeten thuis. Verder kan ik me niet herinneren dat ik mijn slippers als extra schoenen heb meegenomen en ze dus op die manier vergeten kan zijn. Heeft mijn lief (niet zo fan van mijn birckenstocks) ze "kwijtgemaakt"? Wie lost mijn vraagstuk op?

dinsdag 24 juli 2012

fabriek BV gestaakt

Na 14 maanden en een week is het klaar. De fabriek BV is op, klaar, leeg. Met gemengde gevoelens omdat ik het nog wel fijn vond, zo smorgens nog even zoezelen, dat kleine warme lijfje tegen me aan, die wiebelvoetjes tegen mijn benen, de kriebelhandjes door zijn of mijn haar. Maar de productie van de fabriek ging hard achteruit en meneer verloor zijn interesse. Er zijn zoveel leuke dingen te ontdekken en te doen...

Ik heb er van genoten. Maanden lang. De verbondenheid, de intimiteit, de gezelligheid, het gemak. De bijbehorende rituelen, de geuren, de geluidjes, de ontdekking na het drinken dat papa er ook is. Ik ga het missen!

woensdag 4 juli 2012

waarom

Waarom is de week voor de vakantie altijd zo crisis druk? Het plan is dat wij zaterdag op vakantie gaan. Maar alleen bij het idee al schiet ik volledig in de stress. Vorig weekend was de vakantie nog ver weg. En deze week opeens heel erg dichtbij. Om mijn werk moet ik natuurlijk al mijn cliënten nog even zien, een aantal crisissen oplossen en plannen maken voor tijdens mijn aanwezigheid. Dat betekent doorstomen, keihard werken en overwerken. Daarnaast elke avond bezet; etentjes met teamgenoten, laatste lesdagen voordat ik ook van school vakantie heb, laatste trainingsavond beachen en een afsluitend etentje met mijn klas; "om de vakantie goed in te luiden".
Op vakantie gaan moet leuk zijn, maar mijn hoofd zit vol met moeten en lijstjes. We moeten niet vergeten de juiste camping spullen mee te nemen, de juiste kleding, wat aan speelgoed voor gijs, waar gaan we heen, past het eigenlijk wel in de auto? Maar ook het huis moet schoon achter vanwege de huizenruil, oja, ook nog even dat fietszitje, de sleutels, die laatste opdracht en wacht... ik wil ook echt nog even naar Oma...
Totdat ik vanmiddag mezelf toesprak: vakantie is bedoeld om leuk te zijn. We hebben geen verplichtingen en we gaan maar twee uur reizen... Dus... chill! De vakantie begint als ik er klaar voor ben! Pfjew... Nog even 1 dag werken en dan... Ik heb er zin in!

maandag 2 juli 2012

nieuw tijdperk

Vanmorgen reed ik in mijn eentje richting Almere. Geen gijs meer op de achterbank. Geen kletsend mannetje die de slappe lach krijgt als ik -levensgevaarlijk tijdens het rijden- kiekeboe speel. Geen stukjes brood meer doorgeven naar achter. Geen weggegooid speelgoed achter de bank vandaan vissen om weer aan Gijs te geven. Geen gezeur en geklaag meer over de zoveelste autorit. Geen slapend, zwetend mannetje met rode wangen...
Vorige week hebben we afscheid genomen van de creche in Almere. Groot feest met cakejes, cadeautjes, een afscheidsmuts en bijbehorende traantjes van de mama. Na elf maanden mijn zoon op 1 minuut loopafstand te hebben gaat hij naar een nieuwe creche. In Utrecht.
Het is goed zo, Gijs was de lange autorit -heen en weer- zat. Hij wil niet meer zo vaak zo lang stil zitten, hij wil lopen en spelen. Hij zal de kindjes daar niet missen, gewoon omdat hij dat nog niet kan. Hij zal de nieuwe creche straks hartstikke leuk vinden, gewoon omdat hij de creche en kindjes geweldig vindt. Ik ben niet meer de enige verantwoordelijke voor de creche, mijn lief kan ook halen en brengen. Als ik eens ziek thuis ben kan Gijs gewoon naar de creche. Er zijn genoeg voordelen.
Maar wat zal ik het missen... De eerste weken ging ik twee keer per dag Gijs voeden. Na een paar maanden nog maar een keer per dag, en sinds 3 maanden niet meer. Hoe fijn was het om er snel te zijn als het nodig was. Dat ik hem tussendoor een paracetamol kon geven. Dat ik hem de eerste weken zelf op bed kon leggen. Hoe leuk vond ik het om hem daar te zien, volledig in zijn element, spelend met de andere kindjes die hem "grijs" noemde. Met zijn grote kleine vriendin Chiara. Met zijn grote vriendin Amalia die lekker over hem moederde. Met de lieve leidster waarvan ik dagelijks mee maakte hoe ze het deden. Ik heb er van genoten. En nu is het voorbij. En dat is goed.
Wat was het heerlijk vanmorgen. Alleen... in de auto... radio aan... concentratie op de weg...Heerlijk!