mantra

Het is 6.30 als ik mijn zoon hoor. Hij is aan het kletsen. Bonk, bonk, een voor een gooit hij zijn knuffels uit bed. Ik weet dat het maximaal nog een half uur te rekken is. Dan wordt zijn geklets roepen, huilen, gillen en moet ik eruit. Soms is mijn lief zo lief en mag ik nog even blijven liggen. Maar meestal begint de dag. Elke dag weer. Niet alleen op werkdagen, maar elke dag, zeven dagen in de week. Ik zucht. En herhaal mijn mantra ´ook deze fase gaat voorbij´. Ik sta op, ga naar zijn kamer. Zodra ik zijn glimlach zie, zijn armen rond mijn nek voel en zijn gegiechel hoor ben ik alles vergeten. De dag is begonnen!

grensverleggend

Cliché, cliché, maar wat worden kleine kereltjes snel groot. Nadat Gijs zijn eerste stappen liep met 14 maanden, de vakantie rondstapte op regenlaarzen loop ik ook nu weer achter zijn ontwikkeling aan.
Vanmorgen vroeg ik me af wat ik toch door de babyfoon op Gijs zijn kamer hoorde... Was meneer zelf naar boven geklommen en daar aan het spelen. Vanmiddag zag ik hem opeens op de balkon bank staan -levensgevaarlijk- en net betrapte ik hem op het klimmen op een stoel aan de tafel. Niks is meer veilig... Arghh...

Bij deze ontwikkeling hoort ook dat meneertje langer en geconcentreerder zelf kan spelen. Auto's zijn favoriet. Dus dat is dan weer fijn!

vergeten...

Afgelopen donderdag logeerden mijn lief en ik voor het eerst een nachtje in een hotel zonder Gijs. Ik heb er van genoten! Als een verliefde puber dartelde ik de ochtend rond op mijn werk, kletsend de hele auto rit waren we zo in friesland, serieuze gesprekken voerend gingen we uiteten en slapend misten we het ontbijt (wat vervolgens ontbijt op bed werd). En toen we vrijdagavond Gijs weer gingen halen moest het weekend pas beginnen...
Het voelde als vakantie, geen verplichtingen, alleen maar genieten. Totdat bleek dat we een verjaardag vergeten waren. En een vakantie inplan afspraak. Én de boodschappen.... Erg?!? Tja, ik hou wel van dat vakantie gevoel...