stress of niet

Op mijn werk is het -na anderhalf jaar- tot mijn werkbegeleider doorgedrongen dat ik acht uur werk teveel in mijn 24 uur prop. Wat een opluchting, ik mag nog een half jaar opleideling zijn met een opleidelingsagenda. Het geeft rust en voelt goed om de erkenning te hebben dat ik al veel te lang veel te druk ben, in plaats van me alleen maar veel te druk voel. Maar waarom lukt het me dan niet om thuis dezelfde conclusie te trekken. Volgens mij zou ik van mijn thuiswerkzaamheden precies eenzelfde mooi schema kunnen maken. Slapen per week: zoveel uur, wassen per week; zoveel uur, koken; zoveel. Ik weet bijna zeker dat mijn inhaalles, mijn gewone lesdag, het trainen en trainen van de jeugd, koken voor mijn mannen, wassen draaien, voorbereiden, opdrachten schrijven, verslagen schrijven en kopjes koffie drinken met bijna bevallende vriendinnen niet in mijn week past. Letterlijk past dan, wat ik doe het wel. Of niet... Er blijft namelijk altijd wel wat liggen. Of er wordt altijd wel wat doorgeschoven. 

En tja, de vraag is of ik dat erg vind. Net zoals op mijn werk hou ik het zo wel een tijdje vol. En over 5 weken zijn de extra lessen voorbij. En over een half jaar is de opleiding voorbij. Hoe druk kan ik me maken? Ondertussen weet ik dat de echt belangrijke dingen zich vanzelf aan me opdringen. En zolang ik maar genoeg leuke dingen blijf doen komt alles goed. Toch?

Dan ga ik nu even verder met bedenken hoe ik in de komende drie dagen mijn lesdag kan voorbereiden (die ik morgen heb), cadeautjes kan kopen voor de juffen van Gijs, wolletjes voor mijn Oma, dekentjes en lakentjes kan maken voor meisje P. met mijn Oma in Gouda, met Gijs en vriendjes en vriendinnetjes zijn eerste theatervoorstelling kan bijwonen en tegelijkertijd op de 40e verjaardag van vriendinnetje S zijn, mijn halfjaarverslag kan schrijven en mijn diagnostiek verslag af kan ronden. Om nog maar niet te spreken van de dingen die toch worden doorgeschoven maar nog wel op mijn lijstje staan. Wat? Oja, mijn lief vraagt waar hij in de planning zit...

Oeps

Ik kom thuis na een heerlijk, overvol weekend met mijn lieve mannen, bezoekjes aan rommelmarkten (met wederom erg goede scores), filmpjes in bed, bezoek aan een jarige Opa, kopjes thee in de speeltuin en veel onverwachtse zon momentjes. Het was heerlijk. Maar ook druk. Mijn vaste -het grijpt me naar de keel- moment onder de douche was er ook. Drukte in mijn hoofd over werk, over school, over verslagen, over wanneer ik -in hemelsnaam- alles af moet maken wat ik nog moet/wil/zou moeten/zou kunnen. Maar ook de fijne gesprekken in de -twee uur durende- auto rit naar de jarige Opa met mijn lief. Die weer relativeren. Maar niet oplossen.
En dan kom ik dus thuis. Met een half uur vertraging omdat we nog even heen en weer terug moesten vanwege belangrijke vergeten onderdelen. En bedenk ik me dat mijn weekend -weer- voorbij is.
Ik bekijk mijn agenda voor komende week. En ik schrik. Ik lees mijn favoriete rijtje blogs. En ik schrik nog harder... arghhh... Mijn blog... Het staat er verloren bij. Vergeten. Voornamelijk door mij. Steeds weer trekt mijn blog aan het kortste eind. Kleine verhaaltjes, bijna altijd over mijn zoon. Ik scrol terug naar goede tijden waarin ik mooie, bijzondere, voor mij waardevolle onderwerpen en momenten beschreef. Ook daar magere tijden, maar toch. "Annemargrietje" blijft mijn plek, mijn ruimte, ik mag, kan en wil er kwijt wat ik wil. Het is "mijn lief dagboek", mijn zijn, mijn ontlading. Mijn podium -met of zonder lezers- om kwijt te kunnen wat ik kwijt wil...
Of wil ik niets meer kwijt? Of is er niets meer om kwijt te willen? Of is er geen tijd of energie om te bedenken wat ik kwijt zou kunnen willen? Ik ben de weg even helemaal kwijt...