20 weken geleden was ik met mijn ladies only vriendinnen in Rome, aan het genieten van de zon, het eten, de stad en mijn gezelschap. Niet wetende dat... Ondanks de voorspellende opmerkingen van vriendin J over mijn erg scherp ruikende neus. Een week later dronk ik met mijn 'klasgenoten' een choufje, plaste thuis even snel over een teststrip heen en moest vervolgens in grote shock volleyballen nadat ik eerst een half uur mijn auto niet kon vinden. Ik was zwanger. Correctie: ik ben zwanger.
En pril zwanger vierde we volledig volgens nieuwe traditie de Sinterklaasintocht, betraden we ladies only (inclusief gezinnen) het nieuwe jaar, waren ik en mijn mannen om en om en aansluitend drie weken kotsend ziek (van de griep, niet van de zwangerschap), vierde ik mijn Oma's 89e verjaardag en groeide en ontwikkelde Gijs door tot de heerlijke Gijs die hij nu is.
En nu opeens, voor mijn gevoel dan, er zijn echt wel 20 weken overheen gegaan, heb ik een super mooie, grote buik, is het niet meer te missen dat ik zwanger ben en ben ik op de helft. Nog maar de helft te gaan voordat ik weer moet bevallen, voordat ik weer mama word.
Dus stort ik me weer volledig op lijstjes, plannen, organiseren en bedenken. En deze keer niet pas in de laatste weken... We zijn halverwege maar er hangen al kluslijsten wie wat moet doen, er zijn al 2 vakanties volledig geboekt -inclusief 2,5 week Griekenland met de new born baby-, is er een boekje met mogelijke babynamen en leef ik toe naar de -soon to be- 20 weken echo.
Ik weet natuurlijk zeker dat deze baby kerngezond is (hoezo spanning...) maar ben rete benieuwd naar het geslacht. Word ik mama van twee jongens of krijg ik straks opeens een meisje. Lief is ervan overtuigd dat deze baby ook een jongen is, maar wie weet heeft hij niet altijd gelijk ;-)
We shall see, over 3 dagen weten we het. En kan er een planning van veel grotere orde starten: namen, babykamer, kleertjes etc etc etc!
