kort haar

Iedereen weet dat vrouwen die mama worden hun haar kort knippen.  Dat is zo'n gruwel gedachten van mannen,  dat vrouwen al hun vrouwelijkheid verliezen als ze moeder worden. Nou zie ik op sommige punten echt wel wat die mannen bedoelen... maar dat haren kort knippen...

Ik heb al jaren niet zo'n lange coupe als nu. Volgens mij is mijn haar alleen maar langer geworden sinds Gijs is geboren.  Maar als ik naar mijn vriendinnen kijk (in vier jaar zijn we met zijn zevenen veertien keer mama geworden) zijn daar ook overwegend lange kapsels.  En dat terwijl de meeste van mijn vriendinnen in het voor kinderen tijdperk korte coupes hadden.
Maar waar komt dat dan door? Is lang haar toch makkelijker? Was vroeger een kort kapsel hip? Zijn wij met zijn zevenen zo trendy dat we de haarfashion volgen, ongeacht of er kinderen zijn? Of is het een poging hip te blijven,  ookal zijn we mama's geworden...

ladies, wat denken jullie?

Teveel ballen...

Het voelt alsof ik teveel ballen in de lucht moet houden. Met fikse tegenzin vertrek ik maandag naar mijn werk. Ik hou niet van werken op maandag. Dan blijkt loek de maandag ook niet zo leuk te vinden en "een beetje verdrietig" te zijn volgens de crèche juffen. Dus sjees ik terug naar huis, al bellend valt mijn netwerk vier keer weg. Vloekend, scheldend en tierend rij ik weg uit die *piep* stad richting mijn vertrouwde utrecht.
De dinsdag is iets beter. Ik ben de hele dag aan het bellen om het logistieke probleem van de komende dagen op te lossen. En wat blijkt, dat is met twee kinderen nog ingewikkelder dan met één...
En dan wil ik ook nog volleyballen, fotoboeken maken, het huis her-inrichten, koffiedrinken met vriendinnen... En dan negeer ik het ' moeten' lijstje van boodschappen, wassen en nog 100 andere klussen.
En opeens herinner ik me een oud blogje. En herken ik het gevoel van toen met gijs... Zou dit dan ook beter worden? Zou ik vanzelf weer minder gaan schelden, weer meer ruimte in mijn hoofd krijgen, weer meer ik-tijd krijgen en weer makkelijker na kunnen denken?
Of is dat ook anders...met twee kinderen...

anders laat je je tas in de bus staan...

met 400 cash in je portemonnee...

Al een paar weken roep ik heel hard tegen iedereen dat mijn hoofd het echt wel weer doet, dat ik echt niet meer vergeetachtig ben en dat ik heus wel weer in staat ben om te werken enzo.
We negeren mijn fietssleutels die de buren al meerdere keren door de bus hebben gegooid (omdat ik ze weer in mijn fiets had laten zitten) en de auto die dagen niet op slot stond . Ik functioneer heus wel weer!

Totdat ik gister weer eens goed het tegendeel bewees...
Ik moest mijn auto van de garage ophalen die APK gekeurd was. Dus liep ik in de middag met Loek in de buikdrager en Gijs aan de hand naar de bus. Om er daar achter te komen dat ik de maxi cosi vergeten was. Nog maar weer even heen en weer. Vervolgens stap ik een halte te vroeg uit. En die stoere Gijs maar heen en weer en nog verder lopen, zonder geklaag op zijn onhandige moeder. Om eindelijk in de garage mijn portemonnee uit mijn tas te willen pakken... en er dan achter te komen dat ik die in de bus heb laten staan...
Argghhhh... met 400 cash om de garage man te betalen... nogmaals aaargghhh...
Gelukkig was de garageman de held van de dag, sprong hij in de auto en sjeesde hij de bus achterna. En een half uur later, op de terugweg van de bus, kon ik mijn tas weer ophalen. Met alles er nog in!

Ok, ok, ik lijd duidelijk nog aan zwangerschapsdementie. Een beetje maar.

werken?!

Na vijf heerlijke vakantieverlof maanden, waarin ik nog wel even een kind heb gebaard, maar dat terzijde, begon ik vorige week weer met werken.
Dag1 was hartstikke leuk! Ik dronk koffie kletste hier en daar, kreeg update zus en zo, kolfde wat en de dag was alweer voorbij en ik werd warm begroet door mijn drie mannen die de dag thuis hadden doorgebracht.
Dag 2 was al wat minder... Het is blijkbaar druk op het werk, een bijna vertrekkende collega wil heeel graag wat cliënten aan mij overdragen en pusht nog net niet deze cliënten direct op mijn caseload, ik kolf elke sessie minstens een uur te laat, mijn productie is veel te laag en tot overmaat van ramp doe ik twee keer zo lang over de terugreis omdat het regent... En dat terwijl ik een half uur eerder vertrokken was... Gelukkig doet mijn lieve kleinste man het prima op de crèche en vinden ze hem allemaal erg lief en leuk (ja, duh ;-)).
Dag 3 en 4 heb ik mezelf in een cursus (lekker dichtbij in Utrecht en pas om 10.00 beginnen) geluld, goed te doen dus, wat is naar je werk op het fietsie fijn!
En dan dag 5... Het begint met de meest brakke nacht sinds weken, mijn kleinste man krijst de hele nacht alles bij elkaar en produceert elk uur minstens 1 poepluier... Ziek...
En daar begint de weegschaal; wie blijft er thuis. Mijn agenda is leeg en mijn lief oppert dat 'ze daar toch wel rekening mee houden als een kersverse moeder weer begint met werken'. Als hij maar gewoon naar zijn werk kan... Het klinkt verleidelijk, ik heb namelijk de hele nacht amper geslapen, ik voel me schuldig, ik ben nog maar net begonnen, zo kom ik er nooit in, wat zullen ze wel niet denken. Dus bel ik een uur later mijn baas, heb gesprekken over zorgverlof, duik mijn bed weer in en pak, samen met Loek, nog wat extra slaap. De ambivalentie blijft de hele dag. Was het echt nodig om thuis te blijven, wat fijn zo'n extra Loek-bonus dag. En de gedachte aan de volgende werkdag spookt al door mijn hoofd.
Dus laat ik resoluut aan mijn Lief weten dat de volgende dag voor hem is... De onderhandeling die daaropvolgt... is een ander blogje waard...

een eigen huis...een plek onder de zon...

Leuk hoor, zo'n eigen huis, behalve dat er altijd wel wat te doen is. En dat ik een lief zoals mijn lief heb. Hij is heel lief hoor, maar klussen... dat kan hij niet. Of, dat kan hij tegenwoordig wel (na bijna 4 jaar een eigen huis), alleen vindt hij het nog steeds niet leuk. Dus past hij zeer gericht de struisvogel tactiek toe op alles wat er mogelijk gedaan moet worden. Kapotte lamp; hij ziet hem niet. Traphekje stuk; hebben we toch niet meer nodig. Geen digitale TV; kijken we toch analoog. Deur die niet dichtgaat; laten we hem toch op een kier.
En zo dus ook onze lekkage. Er liep aan de voorkant van het huis een behoorlijke sloot water naast de regenpijp naar beneden. De beneden buurman kwam 'klagen'. Hij had een fikse lekkage. Mijn lief hield zich afzijdig, mompelde iets over morgen eens kijken. En zo gebeurde het dat de buurvrouw en ik een project hadden. En dat onze mannen zich daar ver van buiten hielden... Ik klom op een trap (wat ik rete eng en hoog vond), ik kroop door een dakgoot op drie hoog, ik overlegde, porde in regenpijpen, maakte en plannen... En ik fikste de verstopping. Ik ben echt een Bob de Bouwer. En mijn lief? Die zet heerlijke kopjes koffie ;-)

dat douchen dus

Dat douchen dus. Dat iets wat een hele normale, niet over na te denken actie is. In het 'voor kinderen tijdperk' dan. Ik weet nog goed toen Gijs net geboren was. En ik mijn doucheritueel een nieuwe vorm probeerde te geven; Gijs op een handdoek, binnen zicht van mijn douche, en hopen dat hij niet ging huilen. Langzaam werd het douchen weer een 'normaal' iets, precies wetende wanneer en hoe lang het kan. Maar nu met twee begin ik weer van voor af aan. Vaak is het douchen niet meer dan een snelle sprint onder wat waterdruppels omdat er kindjes staan/liggen te huilen of mijn aandacht vragen. Regelmatig wordt mijn douchemoment overgeslagen, iets wat vroeger onmogelijk was; de dag beginnen zonder douche, kan niet!

Maar soms; de kleinste slaapt, de grootste kijkt tv en ik pak mijn kans. Ik sta onder die heerlijke warme douche en vergeet. Vergeet dat ik haast heb, vergeet dat de kleinste wakker kan worden, dat de grootste van alles met de kleinste kan doen, dat de grootste van de trap af kan vallen, dat... En opeens realiseer ik het me. "Hoorde  ik daar iemand huilen?". Ik zet de douche uit en luister... nee, het is stil... pfjew gelukkig.. Of soms stap ik nietsvermoedend onder de douche vandaag en hoor het hele huis schreeuwen.. shoot... weg 'mijn moment'. Douchen... een hele nieuwe activiteit  sinds ik mama ben...