dinsdag 28 januari 2014

Slechte nachten?!

Ik hoor het mezelf zeggen. "ja hoor, het gaat hartstikke goed, alleen de nachten... ". Alleen de nachten?! Juist de nachten! Die zijn verschrikkelijk. Dat kleine monstertje presteert het om snachts drie a vier keer wakker te worden om te eten. Vannacht was dat half tien, half één, half drie, half vijf en om zes uur vond hij dat de dag begon. Tel daar dat grote monster bij op (half elf, twaalf, en vijf uur) en reken uit hoeveel ik heb geslapen. Juist, veel te weinig!
Ik ben langzaam in een schim van mezelf aan het veranderen. Ik ben moe, kribbig, fel, val uit als het me niet zint, ga huilen als het me wel zint, heb conflicten met wild vreemden op straat en -nog erger- met belangrijke collega's. Op mijn werk laat ik steken vallen, thuis neemt mijn lief steeds meer taken over omdat ik het niet meer manage en ons huis is non stop een vuilnisbelt. Hoe lang trek ik dit nog?
Zolang die monsters naar me blijven lachen, het uitschateren en me blijven knuffelen nog heeeel lang...

Trein update

En inderdaad, na mijn eerste trein-werk-dag ontspoorde de trein, met een uur omrijden tot gevolg. Maar weer met de auto dus... Maar mijn auto voelde zich in de steek gelaten en wilde niet starten... Wat een avontuur.
De volgende week twee prima ochtenden (op tijd, boekje lezen, frisse neus) en twee net aan middagen (de hele weg rennen omdat ik hem echt niet mocht missen, een trein later vanwege toch nog een telefoontje op het werk) was het vanmorgen raak...
Ik zou er al één later nemen, het liep uit op de crèche, ik moest mijn tegoed opladen, ik dacht hem al gemist te hebben totdat op het spoor bleek dat hij vertraging had maar hij toch nu nog voor mijn neus wegreed, ik dacht een kopje koffie te halen maar werd onder de voet gelopen door duizenden echte forenzen.
Arghh, ik weet niet of ik hier wel tegen op gewassen ben en zal mijn nieuwe vriendschap nog eens goed onder de loep nemen.

dinsdag 14 januari 2014

Trein forens

Al toen ik bijna vijf jaar geleden in Almere ging werken had ik het plan (ook) met de trein te gaan. Al snel kwam ik erachter dat de auto sneller, warmer, betrouwbaarder, beter om in te bellen én niet 'te missen' is. De keren dat ik toch met de trein ging waren op één hand te tellen en hadden altijd een reden.
Toen ik bijna drie jaar geleden aan de opleiding begon had ik wederom het plan opgevat om met de trein te gaan. Ik kon die tijd goed gebruiken om artikelen te lezen, het was vast minder vermoeiend dan het steeds drukker wordende verkeer, ik kon er een lekker bakkie koffie bij drinken. Argumenten genoeg, maar daadwerkelijke uitvoering weer op één hand te tellen.
Totdat mijn werkgever de reiskosten drastisch naar beneden schroefde. Behalve die van het openbaar vervoer. In het kader van duurzaamheid worden deze reisjes bijna helemaal vergoed.
Én weer kwamen de argumenten van stal; het verkeer was nu echt wel heel druk, auto en trein duren bijna even lang, met mijn slapeloze nachten is auto rijden eigenlijk te vermoeiend, het is de door mij zo gewenste 'me-time', de auto wordt echt oud en krijgt steeds meer kuren...
Dus daar zit ik dan. In de trein. Vorige week wist ik me er nog drie keer uit te lullen en vanmorgen was de tegenzin en de verleiding voor de auto groot. Maar ik heb doorgezet. Na het logistieke plan met mijn lief besproken te hebben ging ik op zijn fiets richting cs. Ik ben duidelijk ongeoefend want iedereen draagt handschoenen en ik niet. Er is zowaar plek in de gunstigste fietsenstalling en ik ben ruim op tijd om de trein niet te missen. De trein is niet overvol, ik kan zitten en zelfs bloggen. Die trein valt tot nu toe alles mee. Misschien worden we wel vrienden, die trein en ik. Gedwongen vrienden dan wel. Straks gaat mijn "ik ga met de trein" intentie verklaring, ondertekend en al, op de bus. Ik ben een trein forens...

maandag 13 januari 2014

onvermijdelijk

En dan blijkt het missen, het bijbehorende verdriet en de pijn onvermijdelijk te zijn. Het haalde me, na de daadwerkelijke sterfdagen keihard in. De herinnering aan het telefoontje,  het bezoek aan mijn papa met mijn vriendinnen, kijkend naar hem in een te kleine kist. Het besef afscheid genomen te hebben in de meest bizarre familie situatie met een man aan mijn zijde met wie ik nu niks meer deel dan het verleden. En ondanks de pijn voelde het goed om deze herinneringen op te halen. Nadat de tranen me in de auto overvielen bij een tranentrekkend nummer bedacht ik me dat ik het verdriet beter een bewuste plek kon geven.

En hoeveel mooier kon dat door met de weinige met wie ik de herinnering deel deze op te halen. En vervolgens is mijn papa en de herinnering aan hem overal; in het nieuwe luxor bij een optreden van mijn geliefde Huub, op de bijelkaar gezochte foto's voor mijn Oma's 90ste verjaardag,  in de muziek op de radio en in mijn hart.

donderdag 2 januari 2014

negen

In de auto op weg naar huis tel ik het na op mijn vingers. Het is negen jaar geleden.  Negen jaar geleden sjeesde ik in de ochtend vroegte naar mijn ouderlijk huis.  Dat was na het verschrikkelijke telefoontje. Al snel bleek dat er geen hoop meer was. Daar, in een koud, verlaten ziekenhuis hoorde ik dat mijn vader dood was.
Negen jaar geleden alweer.
Vervolgens denk ik aan mijn zonen.  Dat zij minstens onze leeftijd moeten hebben voordat ze afscheid van ons zouden moeten mogen nemen.  Ik probeer uit te rekenen, op mijn vingers,  hoe oud mijn lief en ik dan moeten worden.  Maar ik heb te weinig vingers,  het past niet...
En vervolgens stap ik de avond spits in; ophalen van de crèche,  koken,  voeden,  tanden poetsen,  boekje lezen en naar bed. Ik realiseer me dat ik in de afgelopen 9 (en 23) jaar nog nooit zo weinig aan zijn (en haar) afwezigheid heb gedacht.  Om me vervolgens te bedenken dat ik de afgelopen 9 (en 23jaar) nooit zo vol in het leven heb gestaan als nu.