geld

Geld. Ik ben er nooit goed in geweest. Tijdens mijn hele studie dichte ik het ene gat door een ander gat te maken. Mijn inkomsten waren al 3 keer uitgegeven voordat het binnen was. Ik leende elke maand om het einde van de maand te halen, en om vervolgens in het begin van de maand alles terug te betalen en weer met een achterstand te beginnen. Toen ik eenmaal afgesturdeerd was en écht aan het werk leek er verandering in te komen. Tenminste, een tijdje kon ik kopen wat ik wilde kopen. En daar genoot ik van, met volle teugen. Totdat de IBG me vertelde dat ze toch wel graag wilde dat ik mijn studieschuld terug betaalde. En dan ook nog met een fiks bedrag per maand. Dat deed pijn, maar ook daar paste ik me weer op aan.
Ik dacht alles financieel aardig op een rijtje te hebben. Totdat ik ging samenwonen met lief. Hij is veel beter met geld, is geen impuls aankoper, spaart en koopt pas wat als hij voldoende buffer heeft. Zo heeft hij dus altijd geld, staat nooit rood en hoeft nooit wat te laten omdat hij geen geld heeft. Knap irritant voor mij. Nu is het overduidelijk dat ik die hele leuke (maar niet nodige en best dure) gympen niet had moeten kopen. Het uitstellen van de huur betalen voelt opeens helemaal niet zo logisch en vooral helemaal niet meer goed. Ik schaam me voor mijn abnormaal hoge telefoonrekening en opeens valt het op hoeveel kleren in eigenlijk koop. En het vervelendste van deze opdringende realiteit is dat ik niet meer kan genieten van mijn uitgave patroon. Ook ik word een beetje verantwoordelijk of voel langzaam noodzaak, misschien zelfs nut van reeel en volwassen met je geld omgaan... Maar of ik dat leuk vind...