kolven

Ik maak me op voor weer een dagje kolven. Voor de zoveelste keer was ik de onderdelen af, pak ik mijn speciale kolftas in; flesjes mee, apparaat mee, koelelement mee. En dan is mijn zoveelste keer in bijna acht maanden tijd nog niet eens zo heel vaak. Gijs gaat naar een crèche om de hoek bij mijn werk dus daar voed ik hem 'live'. Dat is maar goed ook want dat kolven zal nooit mijn hobby worden...
Ondertussen heb ik al op heel wat boeiende plekken gekolfd. De bekende invalidentoiletten zijn me bespaard gebleven, maar ik heb al wat bijzondere plekken gezien. In de auto met vriendin Y synchroon kolven, in een schimmelige kelder op een vergadercentrum -zonder gordijnen-, elke week een kamertje zoeken -met 'ik kolf 'kaart aan de deur- op de opleiding, op een bruiloft in de personeelsruimte -waar ze het heel normaal vonden om af en toe binnen te lopen-, op de slaapkamer van vriendin N -met vriendin N en met haar kolf- omdat de mijne kapot was en afgelopen weekend in een sjieke zaal -met kroonluchter- in carré. Het blijft iets bizars en bijzonders hebben; melkaftappen uit een lichaamsdeel, invriezen en later aan je kind geven. De meeste mannen schrikken nog steeds ongemakkelijk op als ik ze vraag of ik ergens kan kolven, laat staan als ik de flesjes melk laat zien. En blijkbaar is het heel normaal om te vragen 'wanneer ik af ga bouwen'. Het was eerst zo knap en zo bijzonder dat ik Gijs borstvoeding gaf, maar langzaam begeef ik mij naar de categorie raar... 'Hoe lang wil je doorgaan?' en 'ik vind die hele grote kindjes aan de borst toch zo gek...'
Vandaag gaat het bordje gewoon weer op de deur: "niet storen, ik kolf!!

alles goed?!

Na mijn vorige berichten kreeg ik allerlei bezorgde vragen of alles wel goed met me ging. Maar geen zorgen! Het gaat goed met me! Ik was even ziek. Nu is Gijs -heel zielig snotterig- ziek. Ik was druk. En er was een gebrek aan focus. Maar ik ben nog steeds erg happy! Happy met mijn lief met wie ik zaterdag van een heerlijke avond Herman van Veen genoot. Happy met Gijs die -ondanks snot overal- nog steeds zijn heerlijke vrolijke zelf is. Happy met de gewonnen wedstrijden. Happy met ons heerlijke huis. Gewoon happy! Heel erg happy!

iets met focus

Het begint met kleine dingen; afspraakje hier en daar vergeten. Slechte planning waardoor dingen niet gedaan worden. Lamlendigheid. Langzaam worden de kleine dingen groter. Geld niet meenemen nadat je gepind hebt en daar pas een dag later achterkomen (weg 70 euro...). Belangrijke dingen niet regelen waardoor waardevolle waardebonnen verlopen, mensen boos en teleurgesteld worden. Met gister een groot waarschuwingssignaal: sleutel aan de binnenkant van de deur laten zitten terwijl ik met Gijs aan de andere kant stond... in de stromende hagel-regen... Tijd om mijn focus terug te krijgen! Annemargrietje: focus!

schuldgevoel

Ik voel me schuldig over van alles. Ik werk tegenwoordig nog maar 3 dagen dus er zijn maar weinig mogelijkheden om met cliënten af te spreken. Dan ben ik door het slechte gebouw ook nog af en toe ziek. En neem ik zo nu en dan een vrije week. Met als gevolg klagende cliënten dat er zo weinig continuïteitit in de gesprekken zit. En ik voel me schuldig. Ik voel me schuldig als ik een keer niet ga trainen, ik voel me schuldig -het voelt als spijbelen- als ik met buikgriep thuis blijf en nog schuldiger voel ik me als ik daardoor Gijs niet naar de crèche breng. Nu miste hij zijn eerste Sinterklaas op de crèche. Ik voel me schuldig dat het huis een puinhoop is ondanks dat ik de hele dag -ziek- thuis ben geweest. Ik voel me schuldig dat ik weer niet mijn to do lijstje heb afgewerkt. Ik weet heus wel dat mijn cliënten geen gelijk hebben. Ik weet heus wel dat Gijs de Sinterklaas viering heus niet mist.  Ik weet heus wel dat ziek ziek is. Maar toch... Waarom voel ik me dan zo schuldig...