kolven

Ik maak me op voor weer een dagje kolven. Voor de zoveelste keer was ik de onderdelen af, pak ik mijn speciale kolftas in; flesjes mee, apparaat mee, koelelement mee. En dan is mijn zoveelste keer in bijna acht maanden tijd nog niet eens zo heel vaak. Gijs gaat naar een crèche om de hoek bij mijn werk dus daar voed ik hem 'live'. Dat is maar goed ook want dat kolven zal nooit mijn hobby worden...
Ondertussen heb ik al op heel wat boeiende plekken gekolfd. De bekende invalidentoiletten zijn me bespaard gebleven, maar ik heb al wat bijzondere plekken gezien. In de auto met vriendin Y synchroon kolven, in een schimmelige kelder op een vergadercentrum -zonder gordijnen-, elke week een kamertje zoeken -met 'ik kolf 'kaart aan de deur- op de opleiding, op een bruiloft in de personeelsruimte -waar ze het heel normaal vonden om af en toe binnen te lopen-, op de slaapkamer van vriendin N -met vriendin N en met haar kolf- omdat de mijne kapot was en afgelopen weekend in een sjieke zaal -met kroonluchter- in carré. Het blijft iets bizars en bijzonders hebben; melkaftappen uit een lichaamsdeel, invriezen en later aan je kind geven. De meeste mannen schrikken nog steeds ongemakkelijk op als ik ze vraag of ik ergens kan kolven, laat staan als ik de flesjes melk laat zien. En blijkbaar is het heel normaal om te vragen 'wanneer ik af ga bouwen'. Het was eerst zo knap en zo bijzonder dat ik Gijs borstvoeding gaf, maar langzaam begeef ik mij naar de categorie raar... 'Hoe lang wil je doorgaan?' en 'ik vind die hele grote kindjes aan de borst toch zo gek...'
Vandaag gaat het bordje gewoon weer op de deur: "niet storen, ik kolf!!