Verwarring. Verdriet. Fijn. Dichtbij. Zo ver weg. Voorstelbaar en onvoorstelbaar. Te verwachten en totaal onverwachts. Wat zijn die decemberdagen toch altijd veel. En verwarrend. En fijn. En zo kan ik blijven doorgaan. Zo moeilijk om er woorden aan te geven. Verdriet om 20 jaar geen Lisa. Verdriet en boosheid om een totaal verwarde moeder. Die Oma wordt. Maar dit nog niet weet. Warme gevoelens voor mijn Oma. Die mijn fijne Oma is en waar ik onverwachts een kerstavond en een nachtmis mee bijwoonde. Wat voor mij weer bevestigde dat God het voor mij niet is. Warmte en veiligheid om mijn lief. Die zo fijn mijn lief is. Die zo dichtbij komt, zo dichtbij dat ik moet huilen van blijdschap. Wat fijn dat wij elkaars leven fijner maken. En dan dan nog het niet te beschrijven gevoel voor het schoppende en draaiende wezentje in mijn buik. Dat me een enorme rust geeft. Het is goed zo. Mijn leven is fijn. en die tegelijkertijd alles wat zeker was onzeker maakt en mijn leven op zijn kop zet. Wat is de toekomst fijn. En eng. Maar vooral fijn.

leuk?!

Leuk! Kerstfeest in Hamburg. En oja, ook nog een meeting met internationale collega's. Lekker decadent al op woensdag vertrekken, relaxen in een hotel, donderdag meeting en dress to impress feest en dan vrijdag weer lekker naar huis, naar mijn lief. Niet dus...
As we speak zit in een hersenloze lobby van een oubollig hotel in de buurt van het vliegveld van Hamburg. No way dat wij gister naar huis gingen vliegen, alles van en naar Schiphol lag plat. Dus dat betekende wachten, wachten en nog eens wachten. Waar ik al dagen roep dat ik wel zwanger maar niet gehandicapt ben voelde ik me nu opeens heel welkom zwanger; een KLM meneertje trok mij uit de uren-lange-rij en een half uur later hadden ik en mijn drie collega's een nieuw ticket en een hotelovernachting te pakken. De mevrouw achter wie ik stond staat waarschijnlijk nog in de rij.
Maar goed, het was een blijdschap van korte duur, collega's zijn best leuk, maar we hebben nu het stadium bereikt dat we elkaars zinnen afmaken en non stop dezelfde grappen maken. Tijd om te gaan dus. Maar dat is nog niet zeker, hopelijk vliegen we om 15.00. Hopelijk, want tot nu toe zijn alle vluchten richting schiphol gecancelled. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Misschien dat dat helpt; een huilende zwangere vrouw...

drukdrukdruk

Op beide werkplekken loop ik achter. Mijlen ver achter zelfs. Ik voel me constant schuldig en tekort schieten omdat ik verslagen niet af heb, mailtjes niet beantwoord heb en mensen te laat terug bel. Ik maak lijstjes, dat geeft heel kort rust in mijn hoofd, maak planningen en neem me allerlei dingen voor. Maar ik doe uiteindelijk niks of heel erg weinig. Daarnaast kotste ik vrijdag het toilet op de ene werkplek volledig onder, deed ik dat thuis nog een aantal keer dunnetjes over en miste ik daardoor mijn laatste volleybalwedstrijd. Waar ik me dus weer erg vervelend bijvoelde, het gevoel had mijn team in de steek gelaten te hebben, tekort schoot aan mijn eigen verwachtingen en vervolgens ook nog een slechte moeder was want 'dat doe je je ongeboren kind toch niet aan; volleyballen als je ziek bent'. Lief deed er nog een schepje bovenop; "het is ook mijn Bertje". Natuurlijk nam ik zaterdag en zondag te weinig tijd om echt beter te worden, wilde ik zaterdag perse shoppen voor babykamer spullen en dwong ik mijn lief zondag tot een absurd rondje nederland om allerlei marktplaats-baby-spullen op te halen. Vervolgens dreef ik hem en mezelf tot waanzin door non stop op hem te mopperen (ik ben ziek en zwanger en jij moet meeveren.... rot dan maar op... waar haal je het lef vandaan om uit de auto te stappen...), vergat ik te eten wat de zenuwinstorting nog erger maakte en werd ik tijdens het tussendoorbezoek aan Oma met mijn neus op het feit gedrukt dat ik haar al maanden niet gezien had. Conclusie; slechte werknemer, slechte collega, slechte teamgenoot, slechte blogster, slechte toekomstige moeder, slechte kleindochter, slechte partner en vast ook nog slechte vriendin.
Gelukkig ben ik niet zo depressie gevoelig en ben ik erg goed in nieuwe plannen maken. Dusssss.... Heb ik zojuist een nieuw lijstje gemaakt, een aantal zaken afgezegd en/of verzet, een uurtje overwerken ingepland, een nieuwe afspraak met Oma gemaakt en mijn lief een sms gestuurd dat ik vanavond naast hem op de bank, of nog liever naast hem in bad, zit! Bertje schopt me liefkozend tegen mijn buik. Alles komt goed!

En toen was Bertje een Bertje. En kreeg ik het op mijn heupen. Want nu wil ik een naam bedenken. En een kamer inrichten. En en passant nog even het hele huis afmaken. Maar dat heet volgens de zwangerschapsmafia 'nesteldrang'. Dus wat doet een zwangere vrouw... zeuren, vragen en heuen bij haar lief. En marktplaats afstruinen. Met als score dit weekend: een afgezaagde en op zijn plek gezette deur in de woonkamer, een afgezaagde waanzinnige eettafel, een houten vloertje bij de voordeur en een gestofzuigde woonkamer (geen overbodige luxe na al dat gezaag). Verder nog een geleend bedje voor bertje, een enorme stapel kleding, een box. Maar helaas nog geen naam... En het allerergste bleek vanmorgen. Ik ben al 10 kilo aangekomen. En ik ben pas op de helft... en ik speel nu nog volleybal... aargghhh...
Oja, dat chaotische en van de hakt op de tak schijnt er ook bij te horen. Bij zwanger zijn.