opleiding

Het was precies een jaar geleden dat ik aan de opleiding. Na jarenlang solliciteren, afgewezen worden, lobby's van bazen, nog weer een keer solliciteren was ik aangenomen. Mijn eerste lesdag weet ik nog goed. Acht maanden zwanger, non stop overvallen door opvliegers leerde ik mijn klas kennen. Een klas uitverkorenen. Wij mochten de opleiding in, we zouden twee loodzware maar leerzame jaren gaan ervaren, lief en leed met elkaar delen, elke week intellectueel uitgedaagd worden. Maar ik ging eerst nog even bevallen. Twee weken daarna zat ik alweer in de les. De opleiding hoort zwaar te zijn, rond december waren er een aantal mensen uitgevallen; burn out, problemen met collega's. Het werd zwaar. Ik sta er ambivalent in. Soms is het even druk en misschien een beetje zwaar. Maar meestal heb ik het gevoel er met twee vingers in mijn neus door te komen. Of wil ik dat zo graag voelen en zeggen omdat iedereen vindt dat het zwaar moet zijn. Dat ik nu al twee weken elk vrij uurtje achter verslagen en opdrachten zit, al mijn afspraken afzeg en savonds wakker lig omdat ik lig te piekeren vergeten we voor het gemak maar even...
En toen kreeg ik gister post. Anonieme post:

YEEEEEEEEEAAAAAHHHHH Ik ben halverwege!

looking good

In een pak van papa wat Oma bewaard had

10 maanden; lekker de boel overhoop halen

Lekkere pyama billen!

Stoere vent!

In een trui van papa vroeger

soms snap ik er helemaal niks van...

Dat de eerste weken een soort van zeer moeilijk versie van "het grote wat wil mijn baby raad spel" zijn had ik ondertussen geleerd. Maar ik dacht dat ik Gijs steeds beter ging begrijpen. Maar helaas. Ik snap er soms helemaal niks van. De ene keer eet hij zonder problemen, met bijbehorende geniet geluidjes, zijn hele bordje wortelstoemp op. De dag daarna keert hij bij elke hap (van dezelfde stoemp) zijn hoofd en trekt hij een gezicht alsof ik hem het meest vieze voorschotel wat je maar kan bedenken. De ene dag zit hij keurig in een slaapritme zoals de juf van de creche dat graag wil, maar de andere dag is er geen ritme te vinden. Nu sliep Gijs al twee nachten van half acht tot half acht. Heerlijk! Geen papfles, geen nachtelijke avonturen, eindelijk eens lekker slapen voor de papa en mama. Tot gister avond. Half elf... Je leest het goed... Half elf. 22.30...

                                           Mama aan de studie en Gijs kijkt Teletubbies...

overgroot oma

Vandaag ging ik op bezoek bij mijn Oma. Nou vond ze dat altijd al heel fijn maar sinds Gijs er is zijn mijn bezoekjes een feestje. Ze kan intens genieten van onze kleine kerel. Hij moet meteen op schoot (ookal vindt Gijs dat niet altijd meteen even leuk), ze schudt hem heen en weer, ze kiert met hem en heeft alleen nog maar oog voor Gijs. Een genot om naar te kijken; mijn Oma van 87 jaar met mijn Gijs op schoot, zijn kleine handjes in haar gerimpelde oude handen, zijn handjes op de gouden knopen van haar vest en haar kraaienpootjes van geluk. Nou baalt mijn Oma dat ze niet meer zelf kan lopen, durfde ze hem eerst zelf niet op te tillen en zegt ze met regelmaat dat ze het zo jammer vindt dat ze niet op kan passen. Tot vandaag... Ze kon heus nog wel oppassen, mijn nichtje van 10 was er ook en die kon Gijs wel tillen, ze wist heus nog wel hoe dat verschonen moest dus ik kon echt wel naar die afspraak zonder Gijs... En zo geschiedde...

Na een paar uur kwam ik terug en trof een dolle boel aan. Gijs had rode konen van plezier, net zoals mijn nichtje en mijn Oma. Het hele huis stond op zijn kop, Gijs kroop rond alsof hij niet anders gewent was en mijn Oma verkondigde dat hij heus ook wel eens een nachtje kon blijven logeren. Wat een genot. Mijn Oma en haar achterkleinzoon.

ps. en dan heb ik het nog niet eens gehad over hoeveel bewoners van het 'huis' haar (achter)kleinzoon zijn komen bewonderen...

                                                                     November 2011