opleiding

Het was precies een jaar geleden dat ik aan de opleiding. Na jarenlang solliciteren, afgewezen worden, lobby's van bazen, nog weer een keer solliciteren was ik aangenomen. Mijn eerste lesdag weet ik nog goed. Acht maanden zwanger, non stop overvallen door opvliegers leerde ik mijn klas kennen. Een klas uitverkorenen. Wij mochten de opleiding in, we zouden twee loodzware maar leerzame jaren gaan ervaren, lief en leed met elkaar delen, elke week intellectueel uitgedaagd worden. Maar ik ging eerst nog even bevallen. Twee weken daarna zat ik alweer in de les. De opleiding hoort zwaar te zijn, rond december waren er een aantal mensen uitgevallen; burn out, problemen met collega's. Het werd zwaar. Ik sta er ambivalent in. Soms is het even druk en misschien een beetje zwaar. Maar meestal heb ik het gevoel er met twee vingers in mijn neus door te komen. Of wil ik dat zo graag voelen en zeggen omdat iedereen vindt dat het zwaar moet zijn. Dat ik nu al twee weken elk vrij uurtje achter verslagen en opdrachten zit, al mijn afspraken afzeg en savonds wakker lig omdat ik lig te piekeren vergeten we voor het gemak maar even...
En toen kreeg ik gister post. Anonieme post:

YEEEEEEEEEAAAAAHHHHH Ik ben halverwege!