de perfecte zaterdagavond

Je kent ze wel, van de verenigingsfeestjes. Om half zeven aan de BBQ met aansluitend feest. Om half negen de polonaise en om negen uur beginnen de eerste teamgenoten al met een cola-tje. Veel uitbundige dansjes, vooral met de coach, en lambada dansen met de opblaaspalmboom. Vervolgens met zijn allen dat hele eind naar huis (wat we normaal NOOIT met de fiets doen) om vervolgens om half één als een dronken torretje tegen mijn lief aan te kruipen. Een geweldige avond én nog een prettige, praktisch katertloze zondag! Wat wil je nog meer...

nieuw seizoen

Het seizoen is weer begonnen. Het volleybalseizoen wel te verstaan. Dat betekent weer schoenen aan (in plaats van lekker op blote voetjes in het zand zoals met beachvolleyballen). Ook staan we opeens met heel veel mensen in het veld. Maar het betekent ook weer afgemat worden door onze trainster, veel spring, duik en blok oefeningen doen en totaal bezweet en kapot zijn na de eerste trainingen. En natuurlijk de welbekende stress over de teamindeling. Blijven we dit jaar wel bij elkaar, hebben we nieuwe teamleden nodig vanwege alle zwangere en geblesseerde of willen we dat juist niet. Stress op en top.
Vorige week trainde er een nieuw meisje mee. Leuke meid, redelijk niveau, wij waren in conclave of we haar in ons team wilden. Zegt ze af. Ze wil niet. Ze vindt ons te oud.

en dat doet pijn...

ouders

Ik hou dus niet zo van ouders. Ik vind die van mij al lastig genoeg, maar ook ouders van anderen houd ik liever uit te buurt. Het gekke is alleen dat ik wel heel goed met ouders kan. Met die van anderen dan hé. Ik kan de perfecte vriendin, aanstaande schoondochter of gewoon even gezellig bezoek zijn. Ik weet precies hoe ik me netjes moet gedragen, kan geanimeerd luisteren naar oersaaie verhalen en weet de juiste snaar te raken met de verhalen die ik vertel. Natuurlijk bied ik altijd net op het juiste moment mijn hulp aan in de keuken en weet ik de goede complimenten te maken. Maar toch, ik hou écht niet zo van ouders.
Gelukkig heb ik een prima indruk bij de ouders van mijn lief weten achter te laten. De meegebrachte bloemen sloegen in, ik heb met interesse geluisterd naar de verhalen over het servies en de gemberpotten, de juiste dingen over hun zoonlief gezegd en lievelijk gelachen. Het ging bijna mis met mijn slappelachbui toen ik dacht dat vaders mij -soort van- vroeg wanneer wij voor (nog meer) kleinkinderen gingen zorgen. Het uitgebreide meelachen van aanstaande schoonzus redde mij (dank, dank, dank) en zorgde ervoor dat vaders nogmaals probeerde uit te leggen dat hij de vraag anders bedoelde.
Al met al heb ik het eerste bezoek overleefd. Wat mij betreft blijven we het zo doen; eens in het half jaar op bezoek, want ik hou toch écht niet zo van ouders...