vrije tijd

Hoe komt het toch dat ik steeds minder ga doen naarmate ik meer vrije tijd heb. Morgen is mijn zesde vrije dag maar mijn 'to do' lijstje is de afgelopen 5 dagen niet korter geworden, misschien zelfs wel wat langer. Ik word steeds ineffectiever en mijn productiviteit neemt ook rap af. Een wasje draaien, ophangen en vouwen gaat normaal tussen de bedrijven door, maar is nu bijna een dagtaak. En dan ben ik vandaag heel trots op mezelf want ik heb, jawel, twee wassen gedraaid. (Nog maar 1 gevouwen, maar dat laten we even achterwegen).

Daarnaast verschuift mijn dag en nacht ritme ook volledig. Ik zit tot steeds later achter de computer of tv en smorgens kan ik mijn bed niet uitkomen... Hoe moet dat nou toch als ik overmorgen weer om 7.00 moet beginnen? Misschien moet ik morgen maar alsvast als werkdag zien, anders kom ik nooit meer in het ritme. Kan iemand me over 5 uurtjes even wakker bellen, want dat gaat me zelf natuurlijk nooit lukken...

de laura's

Gister de kroeg in met vriendin J en W. Zo lekker onverwachts en spontaan. Met logeren enzo. Helemaal gezellig. En in de kroeg dan allerlei gesprekken. Leuke gesprekken, goede gesprekken, fijne gesprekken. Over werk en collega’s, over ouders en hun invloed op ons, over trouwen en de stress en ook daar weer die invloed van ouders, over liefde en relaties. En over laura’s. Het ‘laura syndroom’ was toch wel het terugkerende thema. Je kent het wel, je hebt iemand in je hoofd die je alleen maar kent van verhalen. En ondertussen groeit deze persoon in je hoofd, hij/zij wordt mooier, aantrekkelijker, slimmer, beter… de verwachtingen zijn hoog gespannen. En dan zie je haar. En dan is het gewoon maar een ‘laura’. Wat een desillusie. Is dit alles? En ondanks deze ervaring trap je een volgende keer gewoon weer in het laura-syndroom. Blijkbaar kunnen wij het niet voorkomen dat we bepaalde situaties en/of mensen helemaal ophemelen en hoge verwachtingen kweken. Ik denk dat ik mijn huidige ‘laura’ maar snel moet gaan ontmoeten want in mijn hoofd is hij al bijna de prins op het witte paard. En dan kan het alleen nog maar tegen vallen…

heel naar

Gister heb ik mijn tijger begraven. Mijn lieve, stoere tijger. De tijger die al 19 jaar bij ons hoorde en sinds 3 jaar weer mijn trouwe huisgenoot was. Die enorm verhaarde en het hele huis (lang leve een zwarte bank) tot harige bedoeling omtoverde. De tijger die mij niet alleen op de bank kon laten en altijd perse in mijn nek wilde liggen. De tijger die altijd precies aanvoelde wanneer ik verdrietig was en mij dan gezelschap kwam houden. De tijger waar ik enorm allergisch voor was. De tijger over wie ik zoveel verhalen heb. De tijger waar ik zoveel van hield. Wat voelt mijn huis leeg...

Zoals vriendin J mooi zei: er is weer een stukje vroeger dood gegaan.

Ik treur nog even verder.

de tijger

Het gaat niet goed met de tijger. Het gaat zelfs helemaal niet goed met de tijger. Hij eet al een paar dagen niet meer, en volgens mij drinkt hij ook amper. Het begon vorige week. Ik had geen "lidl eten" meer en mijn tijger eet alleen maar blikvoer van de lidl. Ik dacht hem eens te verwennen met whiskas senior, maar hij liet het staan. Donderdag dan toch maar naar de lidl geweest want de tijger werd steeds magerder. Toen hij dat eten ook liet staan heb ik de duurste sheba gehaald, wat normaal zijn kerstdiner is. Maar zelfs dat wilde hij niet.
Het weekend dus vol zorgen in, maar ja, ik wilde ook geen overbezorgde poezen moeder zijn en met mijn 19 jarige kat voor niks bij zo'n weekend dokter verschijnen...
Dus vanmorgen vroeg de dierenarst gebeld en al mijn zorgen verteld (en een beetje aangezet zodat ik echt wel mocht komen). Kreeg ik me toch gewoon op mijn kop. De mevrouw aan de telefoon gaf me gewoon een standje; katten die niet eten moeten binnen 2 dagen naar de dierenarts!! Met een zielig stemmetje vroeg ik of deze slechte poezen moeder alsnog wel langs mocht komen... maar gelukkig, ze wilde nog wel even naar hem kijken...

Maar jeetje, wat maak ik me zorgen!

kapper

Vandaag zat ik eindelijk bij de kapper. Ik wilde al een week of twee maar ik was steeds druk óf mijn vaste kapper was steeds druk. Vandaag was mijn eigen, vertrouwde kapper weer druk maar moest ik écht nodig geknipt worden dus besloot ik vreemd te gaan... Collega N wordt altijd door deze andere kapper geknipt en zij is tevreden én haar haar zit altijd leuk dus ik vond dat ik me niet aan moest stellen en het gewoon eens moest proberen.

Nou begon ik maar meteen met aan de kapper te vertellen dat ik niet zo'n held bij kappers ben. Dat ik vroeger wel eens huilend ben weggelopen en dat ik met veel moeite me nu door hem liet knippen. Hij begreep me gelukkig volledig en mijn vertrouwde eigen kapper stond naast ons (iemand anders te knippen) dus het zou wel goed komen. Nadat ik mijn zorgen had uitgesproken ontspande ik. Mijn nieuwe kapper ging rustig te werk, geen rondvliegende scharen en haren dus ik voelde me veilig. Hij was vooral erg lang achter op mijn hoofd bezig en hij zou 'gewoon' een korte 'bob' knippen. Wel een beetje een wilde, niet zo'n nette, want ik ben niet zo'n net meisje... Toen hij met mijn voorplukken aan de gang ging schrok ik wel een beetje. Er gingen behoorlijk wat centimeters vanaf terwijl mijn eigen kapper daar al maanden niks van af had geknipt omdat dat volgens hem moest groeien. Maar, hé, ik ben stoer en zei dat ik dan nu maar gewoon weer wat korter haar had. Volgens mijn nieuwe kapper zou ik het daardoor ook goed bij de mannen gaan doen (ondertussen hadden we mijn én zijn liefdesleven al besproken en had ik mijn 25 jarige nieuwe kapper uitgelegd dat internetdaten voor 30 plussers écht niet hopeloos en zielig is. Volgens mij geloofde hij me niet helemaal.) Anyway, het was gezellig, van wat ik in de spiegel zag kwam het ook wel goed met mijn haar en we kletste en lachte wat in het rond. Toen was hij klaar...en liet hij me met de spiegel mijn haar van achter zien...

Het was net als in de film, ik sloeg automatisch mijn handen voor mijn mond en slaakte een kreet. Het was kort, heel kort en helemaal opgeknipt. Wat nou 'bob'... Mijn kapper keek beduusd en grapte 'dat ik toch niet hoefde te huilen'. Maar ondanks dat het heel kort is geloof ik dat ik er toch wel blij mee ben. Het voelt wel lekker. Pittig en toch vrouwelijk. Laat die mannen maar komen!

liefde 3

Zoals ik al in mijn vorige blogs vertelde gebeurt er al een tijdje weinig in mijn liefdesleven. Erg weinig. Zo weinig zelfs dat ik in mijn agenda terug moest zoeken wanneer ik voor het laatst iets spannends heb meegemaakt. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat dat al meer dan 2 maanden geleden is... En toen nog niet eens in mijn bed, want sinds ik mijn nieuwe bed heb lig ik daar alleen in. Alleen mijn Broer heeft 'niet-alleen' in mijn bed gelegen. Ik dus, misschien ten overvloede, alleen nog maar alleen, in mijn eentje, in mijn nieuwe bed.
Maar goed, afgelopen weekend stond ik in de kroeg. Het was gezellig, veel leuke mensen om me heen, lekker chouff biertje, ik was in mijn sas. En toen wees vriendin Y mij op 'die ene leuke jongen'. Die ik langzaam inderdaad een beetje leuk begon te vinden. En waar ik, dankzij vriendin Y, steeds meer oogcontact mee kreeg. Gelukkig, dacht ik, ik kan het nog. Vervolgens ging hij, met zijn vrienden, naar een andere kroeg. Al mijn vriendinnen waren er van overtuigd dat ik ook nog naar die andere kroeg wilde. En natuurlijk wilde ik dat wel. Tot ik tot de conclusie kwam dat ik dat helemaal niet meer kon. Echt letterlijk er niet meer toe in staat was. Ik was ladderzat. Ik kon nog maar één ding, naar huis en alleen in mijn bedje liggen... met een emmer ernaast...

liefde 2

Oja, ik zou jullie op de hoogte houden van mijn liefdesleven… Dat ik dat even vergeten was kan natuurlijk komen doordat ik midden in een alles overheersende romance zit, maar helaas... Na een avondje Alles is Liefde (voor de tweede keer) met mijn ex scharrel eindigde ik in de kroeg, met zijn nieuwe liefde. Om vervolgens in een diep gesprek te raken met S die de vorige keer dat ik hem sprak nog in een geweldige relatie zat. Nu spraken we over jezelf verliezen in een relatie, je eigen zelfstandigheid én vrolijkheid kwijtraken. Over het weten dat je bij elkaar hoort, denken elkaars ‘lobster’ te zijn (sorry, net herhaling van Friends gekeken). En dan vervolgens de desillusie, dat dat toch niet zo is. En dat die desillusie ook vaak een bevrijding is. Maar dat het loslaten zo verdomde moeilijk is. En dat je er deuken aan overhoudt. En dat die deuken dan een volgende liefde weer lastiger maken. Zoals ik al zei; diepe gesprekken (met een vroege dienst de volgende ochtend in het achterhoofd).

Maar gelukkig kwamen S en ik samen wel tot dezelfde conclusie; Je moet erin geloven! De ware liefde bestaat en je moet erop wachten. Het gaat er alleen om wat je in de tussentijd doet. Gelukkig ben ik het weekend vrij! Op zoek naar mijn ‘lobster’ dus, of anders iemand om iets leuks mee te doen... in de tussentijd…

tv debuut én marlies

Tjeetje, wat een enerverende dag...
Mijn eerste televisieoptreden (van wel 30 seconden) én mijn eerste Marlies!

Mijn interview bestond echt uit veel meer dan 30 seconden en ik heb echt heel veel goede dingen gezegd (en ook heel serieus en wijs gekeken). En die Marlies is ook een prestatie hoor, ik ben al een jaar op zoek en heb (zonder te overdrijven) al minstens 100 slecht zittende Marliezen aangehad.

Ik zeg; een dag om niet meer te vergeten.

liefde

Tijd voor weer eens wat vrolijks! Een onderwerp wat me de laatste dagen, naast alle dramatische dingen, erg bezig heeft gehouden is de liefde. Wat is dat nou toch precies, liefde? Wat is het verschil tussen liefde, verliefd zijn en houden van. Hoe constateer je dat één van deze emoties gaande is. Voel je dat? Zie je dat? Beïnvloed je dat zelf? En hoe komt het dat je allerlei emoties voelt als er even geen liefde/verliefdheid/houden van is. Emoties van vrijheid, maar ook minder prettige emoties; verdriet, teleurstelling, eenzaamheid. En hoe komt het dat bijvoorbeeld die eenzaamheid soms heel sterk, bijna niet te dragen aanwezig is, en soms bijna helemaal niet. Dat op andere momenten het gevoel van vrijheid overheerst. Beïnvloed je dat misschien zelf ook? Na dagen puzzelen en mijn vriendinnen uithoren over hun status van gevoelens ben ik er nog steeds niet helemaal uit. Wel weet ik dat ik zin heb in verliefde vlinders. Ik kan de emoties misschien niet helemaal oproepen maar wel de omstandigheden een beetje proberen aan te passen. Ik heb dus zin in een ‘fling’, een romance, een scharrel… Kies maar hoe je het noemt. Ik heb zin in gezellige avonden, spannende nachten, lekkere zoenen en veel slappe lachen! Eens even kijken of ik de juiste omstandigheden kan creëren…

Ik houd jullie op de hoogte!

quote van de dag

hoe donker kan het onder je ogen worden?

ps.
zelfs zo donker dat één van mijn patiënten vroeg of ik met volleyen een bal op mijn oog had gekregen...

vandaag

Kloppende hoofdpijn, pijn op mijn borst (of is dat hartepijn), dikke ogen die steeds over willen lopen, vaste nek, rug, schouders en zelfs stijve benen. Dromen waarin ik met hem praat. Herinneringen aan toen, aan die dag. Flarden van beelden van de dagen erna, flarden die ik nog niet eerder heb gehad. En alles met gemengde gevoelens. Het is fijn om weer eens te herinneren, zo lang lukte dat niet of was ik te bang dat ik de emoties niet de baas kon. Maar ik wil het ook niet, ik wil die pijn niet voelen. En pijn doet het, enorm.

Hij is er niet meer. Of wel.
Zoals hij mij zelf ooit schreef; aanwezig in afwezigheid.

2008

Het nieuwe jaar ingekust door drie lieve mensen tegelijkertijd!

Het moet nu toch wel een goed jaar worden, kan gewoon niet anders...