de laura's

Gister de kroeg in met vriendin J en W. Zo lekker onverwachts en spontaan. Met logeren enzo. Helemaal gezellig. En in de kroeg dan allerlei gesprekken. Leuke gesprekken, goede gesprekken, fijne gesprekken. Over werk en collega’s, over ouders en hun invloed op ons, over trouwen en de stress en ook daar weer die invloed van ouders, over liefde en relaties. En over laura’s. Het ‘laura syndroom’ was toch wel het terugkerende thema. Je kent het wel, je hebt iemand in je hoofd die je alleen maar kent van verhalen. En ondertussen groeit deze persoon in je hoofd, hij/zij wordt mooier, aantrekkelijker, slimmer, beter… de verwachtingen zijn hoog gespannen. En dan zie je haar. En dan is het gewoon maar een ‘laura’. Wat een desillusie. Is dit alles? En ondanks deze ervaring trap je een volgende keer gewoon weer in het laura-syndroom. Blijkbaar kunnen wij het niet voorkomen dat we bepaalde situaties en/of mensen helemaal ophemelen en hoge verwachtingen kweken. Ik denk dat ik mijn huidige ‘laura’ maar snel moet gaan ontmoeten want in mijn hoofd is hij al bijna de prins op het witte paard. En dan kan het alleen nog maar tegen vallen…