Gister heb ik mijn tijger begraven. Mijn lieve, stoere tijger. De tijger die al 19 jaar bij ons hoorde en sinds 3 jaar weer mijn trouwe huisgenoot was. Die enorm verhaarde en het hele huis (lang leve een zwarte bank) tot harige bedoeling omtoverde. De tijger die mij niet alleen op de bank kon laten en altijd perse in mijn nek wilde liggen. De tijger die altijd precies aanvoelde wanneer ik verdrietig was en mij dan gezelschap kwam houden. De tijger waar ik enorm allergisch voor was. De tijger over wie ik zoveel verhalen heb. De tijger waar ik zoveel van hield. Wat voelt mijn huis leeg...
Zoals vriendin J mooi zei: er is weer een stukje vroeger dood gegaan.
Ik treur nog even verder.
Zoals vriendin J mooi zei: er is weer een stukje vroeger dood gegaan.
Ik treur nog even verder.
1 opmerking:
O he gadsie, wat erg... Ik kan me voorstellen dat je erg erg verdrietig bent. Tijger heeft wel een fantastische leeftijd bereikt hoor! Chapeau voor Tijger!
ps: misschien een schrale troost, maar van wat ik gehoord heb, is het bere-gezellig in de kattenhemel
Een reactie posten