niet over Bertje

Gister had ik een babyshower, een feestje om te vieren dat er een baby komt, met lekkere hapjes kadotjes en 'foto-raad-spelletjes'. Even voor de duidelijkheid; het ging niet over mijn aankomende baby maar over die -5 dagen eerder verwachte- van mijn afstudeermaatje. Maar ja, op het feestje was Bertje natuurlijk ook veel onderwerp van gesprek, dus eigenlijk mag dat niet in dit blogje...
Van het weekend hebben mijn lief en ik ook nog heel hard geklust. Bij de laatste klusweekenden viel mijn lief van de ladder met een gekneusde enkel als gevolg en verdraaide hij zijn rug met het vastschroeven van de stucplaten. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat hij ook gewoon kan zeggen dat hij niet van klussen houdt... wat hij dus nu helaas te pas en te onpas doet... Maar goed; bertje's kamer is voor een deel wit! Nu nog de andere kant, de balken, de kozijnen, de deuren en de vloer... Het is echt bijna klaar... (en weer gaat het -indirect- over Bertje...)
Verder ben ik keihard aan het werk; afsluitgesprekken, afsluitbrieven, overdragen en afronden. Maar dat gaat ook al over Bertje, nog 4 dagen werken en ik heb vakantie! Alhoewel alle moeders in mijn omgeving zeggen dat verlof toch echt iets anders is dan vakantie... maar dat zullen we vanzelf gaan merken...

Aargghhh... ik verander in een moeder kloek die alleen nog maar over haar kind kan praten...

Blijft toch gek, zo'n levend wezen in je buik. Raar dat hij het al weken fijn vindt om met zijn hoofd naar beneden te liggen, vermoedelijk zelfs al een beetje klem in mijn bekken. Gek om opeens te voelen dat hij de hik heeft. Pijnlijk als hij besluit om met zijn billen even flink langs mijn buik te draaien, het liefst als ik net op dat moment en ingewikkeld gesprek heb en vervolgens volledig afgeleid ben. Ik hoop dat hij het me vergeeft dat ik elke nacht toch een beetje op hem lig waardoor hij helemaal naar boven kruipt en praktisch onder mijn borstbeen moet liggen. Wel gezellig om nu al samen een ochtendritueel te hebben; de wekker gaat, ik draai me op mijn rug zodat ik niet meer op hem lig en hij draait zich een aantal keer uitgebreid om, eindelijk weer de ruimte hebbend en laat mij daarbij voelen dat hij er nog is. Maar soms ook erg onrustig. Even snel op mijn werk een aantal verslagen uitwerken zit er niet meer in; bertje wil ruimte en verdraagt het niet als ik voorover gebogen zit. Daarnaast dwingt de immensheid van mijn lichaam me tot een traagheid en slakkentempo; ik kan nog amper bij mijn voeten, benen scheren is een uitdaging laat staan een fraai bikinilijntje bijwerken. Autorijden gaat in de ligstand en trappen... ik neem meerdere malen per dag de lift...

voelen

Voelen, dat doe je als je zwanger bent. Van alles. Vooral heel veel emoties, lastige dingen die hormonen. Maar ook letterlijk voelen. Bertje is vanaf week 20 een actieve baby. Hij zwom lekker rond en liet mijn buik mooi meegolven. Met de week werd dat zwemmen een soort borstcrawl met pijnlijke plekken in mijn buik. Een week buikgriep in combinatie met een adhd baby zorgde voor 'het beurse appel' gevoel. Maar alles liever dan niet meer voelen. Zondag voelde ik Bertje niet meer, maandagochtend nog steeds niet en toen raakte ik in paniek. Vette paniek. Ik wist het zeker; bertje was dood. Tranen met tuiten totdat meneer er genoeg van had en mij een keiharde schop onder mijn ribben gaf. En bij deze weet ik het zeker; ik word zo'n paniek moeder. Mijn bertje mag de deur niet uit zonder tien beschermlagen, alle extra beveiligingssystemen en uit gaan kan pas als hij 25 is. Of gaan die hormomen ook weer uit mijn lichaam?