vrijdag 29 oktober 2010

ontdekkingen van de week

* Boeven kunnen best empathisch zijn als je verteld dat je zwanger bent.
* Leuke dingen zoals het hartje gaan luisteren van Bertje leveren blijkbaar van te voren toch wat spanning op. Zeker in combinatie met een borst echo vanwege een bobbeltje... wat fijn dat de dag goed verliep met een keihard te horen hartslag en geen gekkigheid in mijn borst in plaats van borstkanker en een dood kindje in mijn buik.
* Opeens is het smorgens donker als ik naar mijn werk rijd. En -nog erger- ookal donker als ik weer naar huis rijd...
* Maandag paste ik mijn spijkerbroek nog wel. En vandaag niet meer. Pas in outfit 5 kon ik naar mijn werk. Aiiii, de buik begint keihard te groeien...
* Mijn hormonen houden vooral huis op de volleybal. Sorry meiden, rationaliteit is ver te zoeken.
* Eigenlijk kan mijn lief enorm goed met mijn buien omgaan. Knap!
* Nog 7 uur en een kwartier werken en dan... is het weekend...

maandag 25 oktober 2010

yoehoe

Vorige week was ik dus jarig. Heel lang jarig. Of iniedergeval heel lang -wakker- jarig. Van 00.30 tot 23.00 jarig. Om 00.30 moesten we namelijk helaas opstaan in Turkye, om 2 uur in een schommelende bus te gaan zitten (waar ik natuurlijk groen en geel uitkwam) om vervolgens 1,5 uur in een volledig onzinnige, warme en lange rij te gaan staan om in te checken voor de vlucht. Ik zal je de details van de verschrikkelijke vlucht besparen, maar om 11.00 was ik thuis. En had ik verjaardagsslingers. Opgehangen door w en k, heel lief! (de buren waar zij de sleutel hadden gevraagd waren nog even bang geweest dat dit een fantastische inbrekers truuk was geweest, hadden zich toen gerustgesteld met het feit dat er iemand op krukken bij was die kon toch niet snel wegrennen met de hele huisraad maar waren vervolgens nog meer in de stress omdat misschien juist die krukken de perfecte smoes waren...). Verder was het een relaxte dag, kreeg ik allerlei lieve smsjes en kaarten en ben ik lekker gaan trainen (voornamelijk door de angst dat ik anders, na 2 weken niks doen, niet meer in beweging kon komen). Helaas heb ik tot op vandaag mijn cadeau van lief niet ontvangen. Ondanks dat hij elke dag beloofd dat het vandaag 'echt' komt. Ondertussen smacht ik naar dat cadeau. En laat ik de slingers lekker hangen om het verjaardagsgevoel lekker lang vast te houden.

vrijdag 15 oktober 2010

stom

Tussen de buien door besloten we gister nog even een wandelingetje te gaan maken. Langs de vele winkeltjes waar alle turkse verkopers hetzelfde vragen; where are you from? om met een onwijs goede oneliner onze aandacht te trekken -not- zoals 'hoe gaat het', 'kom kijken, kijken'. En zo liepen we ook langs een kapper. Een behoorlijk stoere kapselon met een kapper met een goede coupe. En lief moest nodig naar de kapper, dus dit leek ons een goede gelegenheid. Argwanend hield in de kapper in de gaten. Helaas toch weer iets te kort van voren, maar uiteindelijk prima geknipt.
En in een vlaag van verstandverbijstering vroeg ik hem mij ook te knippen. Ik... Ik die een groot kappers trauma heb, altijd huilend en ontevreden naar buiten komt, nu zover ben dat ik twee mensen aan mijn haar laat komen... Ik probeerde hem zo goed en kwaad als het ging uit te leggen wat ik wilde -maar leg maar eens een boblijn uit in het engels- en hoopte op het beste. Mijn lange plukken van voren bleven onaangetast dus dat stelde mij gerust. Tot hij de achterkant liet zijn. KORT. Heel erg kort. Het enige wat ik uit kon kramen was hoe lang het wel niet weer zou duren het weer aan te laten groeien. De engelse mevrouw -die wel zo slim was alleen haar vent te laten knippen- vroeg mij hoe ik het vond en ik kon alleen maar zeggen 'i hate it' uit de grond van mijn hart. Maar goed, eenmaal het geblow-dry-de effect eruit, mijn eigen manier van stijlen en het lijkt te doen... Zeker voor mij, aangezien ik alleen maar de voorkant zie... en daar is niks veranderd...

zon!?

Nog een weekje vakantie, met mijn lief. Samen, met zijn tweeen, met Bertje in mijn buik. Een beetje relaxen, een beetje mijmeren over hoe het zal zijn, straks, als Bertje er is... En de enige eis die mijn lief had was zon! Heel veel zon. En een strand of zwembad. Dus werden al mijn leuke ideeen over italie in het huisje van vriendin J, rondreizen op griekenland of met de auto naar zuidfrankrijk overboord gegooid en gingen we -lekker lastminute en goedkoop- all inclusive naar Turkye. Want daar ben je zon zeker. Zeker! Niet dus...
De reis begon al lekker; verslapen en wakker geworden op het moment dat we eigenlijk de deur uit moesten, als laatste inchecken en niet naast elkaar zitten, veel turbelentie en de hele weg naast een kotsend mongolide kindje zitten -wat alle twijfels over bertje wel of niet testen weer op tafel legt-. Vervolgens een tussenstop op Alanya, wat vooral heel veel wachten en wachten betekent. Nog een keer opstijgen, mijn favourite bezigheid, half uur vliegen en weer landen. Vervolgens 1,5 uur busstransfer om in een bewolkt Marmaris aan te komen. Maar we hielden de spirit erin. We waren samen, hotel was cheap maar te doen en morgen zou alles beter zijn.
De woensdag was iets beter, bewolkt, maar een prima dag voor een uur lopen en shoppen. Jammer dat het de hele avond geregend heeft. Maar gister was toppunt, het kwam hier de hele dag met bakken uit de lucht. Gelukkig hadden we de middag hammam en massage gepland, waar ik stiekum ook nog een facial bij deed vanwege de 'hot price' die mevrouw me aanbood. De rest van de dag was regen, regen en regen. Gelukkig had lief zijn laptop mee, met allemaal leuke, goede filmpjes erop. En hebben we wifi op de kamer... Dus wij vermaken ons wel...
Maar zon, kom, laat je nog even zien!

maandag 4 oktober 2010

Na de housewarming vertoont ons huis accuut allerlei heftige gebreken. Het begon al op de housewarming met een kleine verstopping in de wc beneden. Die langzaam en grote verstopping werd. Maar in huize annemargrietje en lief heerst de 'negeer' mentaliteit. Wie weet gaat het wel over en lost het probleem zich zelf wel op. Toen op woensdag (jawel, 4 dagen later...) ook de boven WC verstopt leek te raken was er toch wel een probleem. Dat vonden zeker alle loodgieters die ik belde. Zij vermoedden een zeer groot probleem dat natuurlijk veel geld ging kosten. De hypothese was dat door niet meteen te reageren op de benedenverstopping deze zich vast had gezet in de rioolbuis naar boven. De meneer die uiteindelijk kwam was somber gesteld. De pot moest eraf want we hebben natuurlijk zo´n sjiek, maar verstoppingswijs onhandig, zwevend toilet. Vervolgens is de beste man twee en een half uur bezig geweest met koffie drinken, slangen met hoge druk en uiteindelijk zelfs een camera. Ik trouw kijkend over zijn schouder. Ik weet zeker dat ik af en toe miemelde dat er misschien wel wat ingevallen kon zijn. Totdat ik me opeens realiseerde dat ik geen toiletblokje meer zag hangen. En ik me opeens herinnerde dat mijn lief op de ochtend voor de housewarming riep ´dat ze niet zo goed paste´. Binnen vijf minuten was het probleem opgelost; wc blokje uit de pot gevist, pot terughangen, alles opruimen en klaar. Op onbegrijpelijke wijze vond de loodgietermeneer mij een enorm dom blondje, alsof deze hele verstopping mijn schuld was. Om iets van mijn eer te redden heb ik het blokje uit de bovenpot er zelf (al kokhalsend en kotsend tot mijn ellebogen in de stront) uitgevist en zonder blikken of blozen die irritante vent 200 euro betaald. Toen volgde er iets met een enorme scheldpartij met mijn lief, een hoop geld, wc ploppers en vingerswijzen, vast onder invloed van allerlei hormonen, die ik voor mijn eigen welzijn hier maar even achterwegen laat...
En dan hebben we nu nog de opbollende houten vloer die iets te groot voor ons huis is geworden en de muizen die besloten hebben dit huis wel gezellig te vinden. Naast natuurlijk de reeds bestaande lijst met klussen. Zou het ooit af zijn?