stom

Tussen de buien door besloten we gister nog even een wandelingetje te gaan maken. Langs de vele winkeltjes waar alle turkse verkopers hetzelfde vragen; where are you from? om met een onwijs goede oneliner onze aandacht te trekken -not- zoals 'hoe gaat het', 'kom kijken, kijken'. En zo liepen we ook langs een kapper. Een behoorlijk stoere kapselon met een kapper met een goede coupe. En lief moest nodig naar de kapper, dus dit leek ons een goede gelegenheid. Argwanend hield in de kapper in de gaten. Helaas toch weer iets te kort van voren, maar uiteindelijk prima geknipt.
En in een vlaag van verstandverbijstering vroeg ik hem mij ook te knippen. Ik... Ik die een groot kappers trauma heb, altijd huilend en ontevreden naar buiten komt, nu zover ben dat ik twee mensen aan mijn haar laat komen... Ik probeerde hem zo goed en kwaad als het ging uit te leggen wat ik wilde -maar leg maar eens een boblijn uit in het engels- en hoopte op het beste. Mijn lange plukken van voren bleven onaangetast dus dat stelde mij gerust. Tot hij de achterkant liet zijn. KORT. Heel erg kort. Het enige wat ik uit kon kramen was hoe lang het wel niet weer zou duren het weer aan te laten groeien. De engelse mevrouw -die wel zo slim was alleen haar vent te laten knippen- vroeg mij hoe ik het vond en ik kon alleen maar zeggen 'i hate it' uit de grond van mijn hart. Maar goed, eenmaal het geblow-dry-de effect eruit, mijn eigen manier van stijlen en het lijkt te doen... Zeker voor mij, aangezien ik alleen maar de voorkant zie... en daar is niks veranderd...