Ziek zijn vind ik zo naar. Ik vind het niet vervelend om zo'n dagje "niet zo lekker te zijn", soort van spijbeldagje. Maar echt ziek is naar. En ik was echt ziek. Een fikse keelontsteking. Dat deed pijn, ik kon niet slikken, had oorpijn en kon slecht praten. Maar die koorts... en dat zweten... en die kou in je hele lichaam. Bah, wat vond ik mezelf zielig!
En dan meteen het volgende ingewikkelde punt. Want wanneer ben je beter? Wanneer kan je weer aan de slag? Maar gelukkig is er de boodschappentest! Als het me lukt om zonder zweten, zonder het gevoel te hebben elk moment tegen de vlakte te kunnen gaan en zonder uren nodig te hebben om bij te komen, boodschappen te doen... dan ben ik beter.
Woensdag bracht ik pakketjes weg in de stad. Ik was bang dat Gijs en ik met fiets en al om zouden vallen en daarna hebben we samen tweeënhalf uur geslapen om bij te komen. Donderdag deed ik een kopje koffie met vriendin N en Mees en haalde ik nieuwe luiers; ik was total loss. En vrijdag presenteerde ik een belangrijke casus op de opleiding... en dacht ik aan het eind van de dag, nou het gaat eigenlijk wel... maar vandaag... Pfjew... ik denk dat mijn lief vandaag de boodschappen maar mag doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten