Opeens vind ik autorijden toch niet zo leuk. Sinds mijn dagelijks heen en weer tuffen van Utrecht naar Almere (en weer terug natuurlijk) had ik al wat minpuntjes ontdekt; veel geld, nog meer geld, heel veel geld aan de garage meneer geven, mensen die niet uitkijken, mensen die a-sociaal rijden, mensen die te langzaamrijden en zo weet ik er nog wel een paar. Maar gister naar huis rijden was echt niet zo leuk. Het voelde bijna als een doden-rit. Ik reed lekker 120 op de linkerbaan, ok misschien wel 130, en opeens gooit iemand die wolk boven mijn hoofd open; wolkbreuk, water, water en nog eens water. Ik zag helemaal niks meer en was blij dat het verkeer om me heen ook snel nog maar 30 km per uur ging rijden. Maar daar was het nog niet mee gedaan, dit herhaalde zich namelijk nog een paar keer. En dat vond ik echt niet zo leuk, in de stromende regen van 120 naar 30 en weer terug, met periodes waarin ik helemaal niks zag. Gelukkig had ik vriendin W aan de telefoon (ja natuurlijk hands free!), daardoor voelde ik me niet helemaal alleen op deze -veel te gevaarlijke- wereld. Toen de regen echt helemaal over was en ik probeerde weer een beetje rustig adem te halen besloot iedereen, zomaar uit het niets, even stil te gaan staan. Om de auto voor mij niet te raken moest ik uitwijken naar de vluchtstrook. Als mieren verspreiden alle auto's zich op het wegdek uiteen en verzamelden zich weer in rechte, nette banen toen iedereen dezelfde snelheid weer had. Wonderbaarlijk dat ik nergens 'iiiiigggghhhh-BOEM' hoorde. En bijna thuis, bijna... kleurde de lucht zich een aantal keer blauw en geel door de bliksem. Oh wat haat ik dat toch, onweer bliksem en donder is aan mij niet besteed.
Maar ja, angst is een raar iets. Gister zweette ik peentjes en vanmorgen was ik blanco toen ik de auto instapte. Of toch niet helemaal blanco, gezien dit logje..