De maandag begon relaxt, Gijs wennen maar ook mama wennen. Wennen aan opstaan, spullen inpakken en meenemen, naar Almere rijden en Gijs achterlaten. Gijs leek alles prima te vinden, mama wat minder. Geen tranen met tuiten maar wel een flinke slik met brok in de keel. Gijs bij een vreemde juf. Een juf die steeds met een gekke hoge stem 'dag man' tegen hem zegt. Een vreemde juf die hem kusjes geeft. Gijs laat het allemaal gebeuren maar ik heb het er maar moeilijk mee.
Dag twee ging al een stuk makkelijker. Gijs doet wat ik had gehoopt; slapen van na de laatste voeding tot 7.00, de brave jongen. We zijn op tijd op de creche en ik op tijd op mijn werk. Waar vervolgens mijn enige client van de dag niet op komt dagen. Om 5 uur rijden Gijs en ik samen naar huis, ik ben trots op onze nieuwe routine!
En vanochtend ging ik met dat gevoel op pad, Gijs afgeleverd, weer tevergeefs op een client gewacht en toen ik belde voor een voeding...bleek Gijs al de hele ochtend gehuild te hebben...had ik de slaap-bak niet achter gelaten... en was hij nu van uitputting in slaap gevallen...
Daar zit ik dan, dag drie op mijn werk, tranen in mijn ogen en plof tieten... Ik wil naar huis met mijn Gijs, terug in mijn veilige en warme bubbel en de grote boze buitenwereld buitensluiten. Maar dat gevoel hoort er zeker bij...alles zal vast wennen... gelukkig is het weer bijna weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten