Dat vind ik dan zo stom van mezelf... zij doet het al 52 weken. Hele pittige, zware, verdrietige, moeilijke maar ook hele mooie weken. En ik spreek met haar af het 1 maandag te doen... en ik vergeet het...
Ik ken haar niet, ik lees haar blog. Niet dagelijks want ik word meestal erg verdrietig van wat ze schrijft. Verdrietig vanwege haar leed, haar pijn, maar ook ontroert door haar mooie woorden, haar kracht.
Volgens mij raakt haar leed mij zo omdat zomaar iedereen dit kan overkomen. Haar verhaal had ook mijn verhaal kunnen zijn. Of dat van mijn vriendinnen. Daar voel ik me verschrikkelijk kwetsbaar door.
Dus lees ik mee, leef ik mee en probeer ik een klein beetje te helpen door een donatie.
1 opmerking:
Gevonden! Beter laat dan nooit hoor ;-)
Een reactie posten