Ik ben zo trots op mijn Oma. Zes kuren heeft ze al gehad, maar zonder blikken of blozen laat ze er zichzelf nog twee aanpraten. Want het is nog niet weg. En het moet weg van m’n Oma, helemaal weg die enge kanker. ‘Ik snap er helemaal niks van’, zegt ze elke keer. ‘Het zit in mijn onderbuik, maar ook in mijn heup en in mijn wervels’. ‘En hoe kan het nou dat die chemo alleen de slechte cellen kapot maakt’. ‘Nou ja, vooruit maar, we doen het gewoon’.
Dus mijn Oma maakt de wc schoon met chloor omdat ze gif plast, poetst zes keer per dag haar tanden en drinkt 3 van die vieze sap-flesjes per dag. Omdat het in het boekje staat. Dus doet ze dat, omdat het moet.
Mijn Oma is steevast van plan om beter te worden, op haar 84e is ze er nog niet klaar mee. En daarom ben ik trots op haar. Heel trots!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten