Ik weet het, ik blog al niet meer sinds 'het grote samenwonen'. Ik krijg links en rechts al wat vragen: Is het samenwonen nou juist zo leuk of zo afschuwelijk dat je sindsdien er niet meer over blogt... ;-)? Laat ik daar dan meteen maar antwoord op geven. Het samenwonen is leuk. Erg leuk. Het is fijn om elke nacht naast mijn lief in slaap te vallen en elke morgen weer met hem wakker te worden. Het is heerlijk dat dat allemaal in één huis is. Dat je niet meer na hoeft te denken wanneer waar, wat je mee moet nemen en wat je de volgende dag dan gaat doen. Maar er zijn ook wel wat lastige dingen...
Zo was ik de eerste week veranderd in een echte moederkloek. Ik deed de was en toverde elke dag weer een 'snel en slank' maaltijd van de AH-recepten site op tafel (of op de bank, want we hebben geen tafel...). Ik deed boodschappen, ruimde op en probeerde lief het zo fijn mogelijk te laten hebben in mijn huis. Maar ja, dat houdt geen mens vol hé, of ik in iedergeval niet. Dus nu doet mijn lief ook weer boodschappen, ruimt hij de vaatwasser in en uit en legt hij de gevouwen was in de kast. Gelukkig maar. Want het wordt steeds meer ook zijn huis. En dat is eigenlijk het allerfijnst. Thuis komen en mijn lief aantreffen. Net gedoucht met handdoek om zijn middel, plaatjes aan het draaien. Dat is misschien wel het allerleukste aan samenwonen, dat mijn thuis ook zijn thuis is.
Vanavond gaan we uiteten, om onze proefmaand samenwonen te bespreken. Ik ben benieuwd. Zou hij het ook zo leuk vinden? De proeftijd willen verlengen? Of er nu écht voor gaan? Ik houd jullie op de hoogte! en dan nu echt :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten