M'n broer zit in de bak. Of in de bajes zoals hij het zelf noemt. Dat maakt mij 'zus van een gedetineerde' en dat valt me zwaar. Informatie over hem is voor mij onbereikbaar. Ik mag allerlei dingen niet en loop eindeloos tegen 'nee, sorry mevrouws' aan. Op bezoek gaan in 'de bajes' is al helemaal een verhaal apart. Ik mag niks voor hem meenemen (nee mevrouw, ook geen boek, daar zou u zo maar stoute dingen in verstopt kunnen hebben). Ik moet mezelf identificeren, mag mijn tas niet meenemen en zelfs mijn sjaal moet af. Voordat ik naar binnen mag moet ik door een scanner. Mijn laarzen moeten uit want ik blijf piepen. Met een handjevol kleingeld word ik ingesloten in een wachtkamer. Samen met een moeder, een meisje dat niet ouder lijkt dan 16, met baby, en een ex-verslaafde-ex-gedetineerde die haar hele levensverhaal luidruchtig ophangt aan een ieder die het wil horen.
Opeens vraag ik me af waar ik in hemelsnaam in beland ben. Wat doe ik hier, ik hoor hier niet en ik wil hier al helemaal niet zijn. Gelukkig gaat dan de deur open en geef ik mijn broer een dikke knuffel. En krijg ik er een van hem.
Mijn broer zit in de bak. Wat een bizarre wereld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten