Verwarring. Verdriet. Fijn. Dichtbij. Zo ver weg. Voorstelbaar en onvoorstelbaar. Te verwachten en totaal onverwachts. Wat zijn die decemberdagen toch altijd veel. En verwarrend. En fijn. En zo kan ik blijven doorgaan. Zo moeilijk om er woorden aan te geven. Verdriet om 20 jaar geen Lisa. Verdriet en boosheid om een totaal verwarde moeder. Die Oma wordt. Maar dit nog niet weet. Warme gevoelens voor mijn Oma. Die mijn fijne Oma is en waar ik onverwachts een kerstavond en een nachtmis mee bijwoonde. Wat voor mij weer bevestigde dat God het voor mij niet is. Warmte en veiligheid om mijn lief. Die zo fijn mijn lief is. Die zo dichtbij komt, zo dichtbij dat ik moet huilen van blijdschap. Wat fijn dat wij elkaars leven fijner maken. En dan dan nog het niet te beschrijven gevoel voor het schoppende en draaiende wezentje in mijn buik. Dat me een enorme rust geeft. Het is goed zo. Mijn leven is fijn. en die tegelijkertijd alles wat zeker was onzeker maakt en mijn leven op zijn kop zet. Wat is de toekomst fijn. En eng. Maar vooral fijn.