Het zijn van die terugkerende periodes. Van die periodes waarin ik het gevoel heb dat ik aan het jongleren ben met teveel ballen. Of dat ik teveel bordjes op stokjes draaiende moet houden. Van die periodes dat ik non stop in mijn agenda moet kijken om overzicht te houden. Dat ik eindeloze lijstjes maak om een beetje grip te krijgen om wat ik allemaal nog moet doen. Van die periodes waarin de ene aanvaring na de andere heb met mijn lief, omdat ik het gevoel heb overal verantwoordelijk voor te zijn. In deze periodes vind ik mijn takenpakket te zwaar. Vriendin, moeder, werknemer, collega, vriendin, teamgenoot... het voelt als teveel. En volgens de wet van murphy is natuurlijk Gijs al twee nachten aan het spoken en mijn lief ziek.
Maar ondertussen ken ik deze periodes. En weet ik (rationeel) dat ik mezelf bij elkaar moet rapen, goede lijstjes en planningen moet maken, gewoon moet doen, misschien even een dagje spijbelen moet pakken of links en rechts wat afspraken af moet zeggen. Eigenlijk, heel eerlijk gezegd, heb ik deze periodes volgens mij gewoon nodig. Ze dwingen me te doen wat ik al die tijd al moet doen. Opdrachten die al lang ingeleverd moesten worden zijn nu af, klussen die gedaan moesten worden gebeuren eindelijk. Volgens mij zijn deze periodes noodzakelijk. Of voor mij zijn deze periodes noodzakelijk...
Dus... doeg... ik moet nog even een lijstje maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten