dat douchen dus

Dat douchen dus. Dat iets wat een hele normale, niet over na te denken actie is. In het 'voor kinderen tijdperk' dan. Ik weet nog goed toen Gijs net geboren was. En ik mijn doucheritueel een nieuwe vorm probeerde te geven; Gijs op een handdoek, binnen zicht van mijn douche, en hopen dat hij niet ging huilen. Langzaam werd het douchen weer een 'normaal' iets, precies wetende wanneer en hoe lang het kan. Maar nu met twee begin ik weer van voor af aan. Vaak is het douchen niet meer dan een snelle sprint onder wat waterdruppels omdat er kindjes staan/liggen te huilen of mijn aandacht vragen. Regelmatig wordt mijn douchemoment overgeslagen, iets wat vroeger onmogelijk was; de dag beginnen zonder douche, kan niet!

Maar soms; de kleinste slaapt, de grootste kijkt tv en ik pak mijn kans. Ik sta onder die heerlijke warme douche en vergeet. Vergeet dat ik haast heb, vergeet dat de kleinste wakker kan worden, dat de grootste van alles met de kleinste kan doen, dat de grootste van de trap af kan vallen, dat... En opeens realiseer ik het me. "Hoorde  ik daar iemand huilen?". Ik zet de douche uit en luister... nee, het is stil... pfjew gelukkig.. Of soms stap ik nietsvermoedend onder de douche vandaag en hoor het hele huis schreeuwen.. shoot... weg 'mijn moment'. Douchen... een hele nieuwe activiteit  sinds ik mama ben...