werken?!

Na vijf heerlijke vakantieverlof maanden, waarin ik nog wel even een kind heb gebaard, maar dat terzijde, begon ik vorige week weer met werken.
Dag1 was hartstikke leuk! Ik dronk koffie kletste hier en daar, kreeg update zus en zo, kolfde wat en de dag was alweer voorbij en ik werd warm begroet door mijn drie mannen die de dag thuis hadden doorgebracht.
Dag 2 was al wat minder... Het is blijkbaar druk op het werk, een bijna vertrekkende collega wil heeel graag wat cliënten aan mij overdragen en pusht nog net niet deze cliënten direct op mijn caseload, ik kolf elke sessie minstens een uur te laat, mijn productie is veel te laag en tot overmaat van ramp doe ik twee keer zo lang over de terugreis omdat het regent... En dat terwijl ik een half uur eerder vertrokken was... Gelukkig doet mijn lieve kleinste man het prima op de crèche en vinden ze hem allemaal erg lief en leuk (ja, duh ;-)).
Dag 3 en 4 heb ik mezelf in een cursus (lekker dichtbij in Utrecht en pas om 10.00 beginnen) geluld, goed te doen dus, wat is naar je werk op het fietsie fijn!
En dan dag 5... Het begint met de meest brakke nacht sinds weken, mijn kleinste man krijst de hele nacht alles bij elkaar en produceert elk uur minstens 1 poepluier... Ziek...
En daar begint de weegschaal; wie blijft er thuis. Mijn agenda is leeg en mijn lief oppert dat 'ze daar toch wel rekening mee houden als een kersverse moeder weer begint met werken'. Als hij maar gewoon naar zijn werk kan... Het klinkt verleidelijk, ik heb namelijk de hele nacht amper geslapen, ik voel me schuldig, ik ben nog maar net begonnen, zo kom ik er nooit in, wat zullen ze wel niet denken. Dus bel ik een uur later mijn baas, heb gesprekken over zorgverlof, duik mijn bed weer in en pak, samen met Loek, nog wat extra slaap. De ambivalentie blijft de hele dag. Was het echt nodig om thuis te blijven, wat fijn zo'n extra Loek-bonus dag. En de gedachte aan de volgende werkdag spookt al door mijn hoofd.
Dus laat ik resoluut aan mijn Lief weten dat de volgende dag voor hem is... De onderhandeling die daaropvolgt... is een ander blogje waard...