Morgen is het alweer 17 jaar geleden. Zo lang ben jij er al niet meer. Meer dan de helft van mijn leven leef ik zonder jou. Ik vraag me soms af of ik me je nog kan herinneren. Maar wat zijn dat, herinneringen? Zijn dat de verhalen die ik steeds weer vertel of mezelf weer herinner? Of zijn het echt de gedachtes aan toen, nog mét jou? Ik weet het niet…
En mis ik je? Mis ik je in het leven wat ik nu heb? Soms kijk ik jaloers naar vriendinnen en bedenk ik me hoe het had kunnen zijn. Maar kun je missen wat je nooit gehad hebt? Ik heb je nu niet, weet dus niet hoe het zou zijn, en kan je dat dan missen? Ik weet het niet…
Wat ik wél weet is dat ik me raar voel. Dat er een knoop zit in mijn buik. Dat ik soms heel vrolijk ben, maar dan opeens heel chagrijnig. Dat ik graag veel mensen om me heen heb, terwijl ik eigenlijk de hele tijd alleen wil zijn. Dat ik, zomaar opeens, tranen in mijn ogen heb. Dat ik onwijs boos word, onverwachts, als ik het zelf niet eens aan voel komen. Dat ik niet wil gaan slapen, omdat dan de dromen komen, maar dat ik eigenlijk het liefst onder de dekens weg wil kruipen zodat de wereld aan me voorbij gaat. Wat is dat rare gevoel? Ik weet het niet…
Het lijkt een beetje op een emotionele roetsjbaan. Ik zit er in en kan er niet meer uit.
1 opmerking:
Jeetje Margrietje, wat mooi... Ik weet natuurlijk niet waar het over gaat maar als ik dit lees wou ik dat ik je kende en je even heel hard kon knuffelen...
Een reactie posten