niet zo'n goede dag

Om vijf over half acht belde vriendin M. mij wakker; of ik al in de auto zat voor een kletspraatje. Maar ik lag dus nog in bed terwijl ik tien minuten later eigenlijk wel echt al in de auto had moeten zitten. Vervolgens was het pas donderdag, en nog geen vrijdag zoals ik dacht... dus helaas geen rustige weg. Op mijn werk was mijn eerste cliënt super chagrijnig en 'stond hij op springen'. Daarnaast was zijn gebit kapot gegaan en zat ik dus tegen een tandloze oude man te praten. Niet echt smakelijk op de vroege ochtend. De tweede cliënt stonk zoals gewoonlijk mijn kamer weer uit en het eerste uur na deze afspraak heb ik bij een collega gezeten zodat de kamer kon luchten. In de middag zaten er 2 cliënten op me te wachten, in plaats van 1. Zeer slecht van mij gepland, ik was die ene meneer helemaal vergeten. Vervolgens belande de heren in een 'nee, ga jij maar, nee ga jij maar discussie midden in een volle wachtkamer waardoor mijn slechte planning voor iedereen te volgen was. En nu is het pas drie uur. En moet ik nog tot zes uur. En tussen door moet ik nog met drie mannen praten over hun seksuele ontwikkeling. Sommige dagen zijn gewoon niet zo goed...

Wel eindelijk naar jaren onregelmatig werken eens een koninginnenacht en dag zonder te werken! Dus wat zeur ik met zo'n leuk vooruitzicht...

begonnen

Wat mij betreft is de zomer nu echt begonnen! Gisterochtend stond ik voor het eerst met mijn blote voetjes in het zand. En dat betekent voor mij beachvolleybal! Het was weliswaar zand in een bak bij de sporthal. En ik was er om vier groepen van 15 kinderen 'clinics' te geven. En die kinderen schreeuwde, luisterde slecht en rende alle kanten op. Maar het seizoen is begonnen!
Ik ben meteen naar de stad gefietst en heb mezelf een waanzinnige, sportieve, veel te dure, sportzonnebril kado gedaan. Ik ben klaar voor mijn trainingsweek in Turkye. Nog tien nachtjes slapen...

laura

Vriendin J. houdt ons hip en had kaartjes gekocht voor Laura Janssen, waar ik totdantoe nog nooit van had gehoord. Vriendin S. kocht de CD om tijdens het concert ons de loef af te steken omdat zij wel mee kon zingen, vriendin W. sloot zich speciaal voor deze gelegenheid aan bij de ladies only. We hadden er zin in! We zouden eerst nog uit eten, gaan picknicken in het park, op het terras gaan eten aangezien het zo heerlijk weer was uit eten en dan 'de heupen los'. Maar... mwahp, mwaph, mwaph (je kent wel dat teleurstellende geluidje)... Laura was er niet. Vanwege de aswolk was ze niet begonnen met de tour. En sloot ze hem dus ook gisteravond ook niet af...

Enne ik heb toch weer wat op MP gekocht. Een appeltjesgroene SMEG koelkast. Ik ben blij, o zo blij. De inrichting van het huis begint steeds conceter te worden. en dat mag ook wel, binnen 2 maanden de sleutel... aaaaggghhh

spannend

Living on the edge. Hoe lang kan je rijden met een oranje lampje. Dat lampje dat aangeeft dat de benzine op is, of in iedergeval bijna op! Dinsdag kwam ik aan in Almere en toen sprong het lampje aan. Maar op de terugweg is er geen tank-tijd; rennen vliegen, training geven en zelf volleyen. Na de training had ik natuurlijk geen zin. Woensdag eindelijk mijn contract tekenen in papendorp. Met natuurlijk zoals altijd mijn woensdag haast... dus weer met spanning naar de kilometerteller kijken en hopen dat ik niet opeens stil sta... Donderdag had de auto een pauze dag. Vrijdagochtend weer naar Almere, stiekem toch de eerste, dure, benzinepomp voorbij gereden en vervolgens 40,5 liter getankd.
En ik maar denken dat ik een 40 liter tank heb. Of heb ik dat ook? Operdeop, leegerdeleeg zo ik zeggen.

bikini tijd

Het is bijna Turkye tijd. Bijna bikini tijd. Bijna weer elk weekend beachen tijd. Bijna tijd voor korte rokjes en blote armen. En het is al heel lang tijd voor mij om wat kilo's kwijt te raken. Bij het sporten met elektrische deken verloor ik er geen een. En mijn afvaldiscipline is laag, heel erg laag. Lief overtuigde me van een behoorlijk rigoureuze aanpak; de maaltijdvervangers. Dus probeerde ik het. Eerst stiekem, in mijn eentje. En de kilo's vlogen er vanaf. Nog maar even afwachten, want dat zou volgens de boekjes alleen maar vocht zijn. Maar nu, twee weken later, is het onontkomelijk; ik ben vijf kilo kwijt, ik heb een maat kleiner en, helaas, een cupmaat kleiner. Bizar om je lichaam zo te zien en te voelen veranderen. Fijn bizar. Ik herken mijn eigen kont bijna niet meer terug en mijn marliezen blijven voor een deel ongevuld. Maar wat voelt het goed. Ik blijf een beetje sceptisch, eerst zien of het zo blijft als ik weer ga eten, maar laat die zomer maar komen!

Zo, en nu snel shoppen. Een nieuwe bikini!

ps

ik heb dus nu een marktplaats verbod van lief na de koop van een lamp en retro space age spiegel. "we moeten geld bewaren voor dingen die we echt nodig hebben", volgens lief. Daarnaast is hij niet even blij met al mijn aankopen; hij was supertrots toen ik voor een prikkie de rode stoeltjes binnen had gehaald, bij mijn laarzen vraagt hij of ik paard ga rijden, mijn gympen vindt hij meisjesachtig en wat betreft het behangetje heb ik na veel zeuren uiteindelijk 'vrij spel voor de slaapkamer' gekregen.
en oja, er zijn nu opeens foto's omdat ik ziek thuis ben. en niet op marktplaats mag...

mp

Marktplaats dus. Verslaafd aan marktplaats zelf. Heel erg verslaafd zelfs.
Ik kocht al twee hele gave seventies stoeltjes, een vintage behangetje met roze en bruine bloemen, twee paarse retro nachtlampjes, een karaf, nieuwe laarzen, een nieuw jurkje, een retroweekendtas die nu voor de inspiratie is, een gaaf kastje en... en.... en een echte fred de la bret tas.
Volgens mijn collega F. mag je fred de la bret zeggen als je er zelf een in je bezit hebt. Al een week zat ik vol spanning. Ik had op marktplaats een nieuwe, ongebruikte, hele gave fred de la bret tas gevonden. Ik was verliefd. En had besloten dat ik mezelf deze tas kado ging doen. Ik praatte deze veel te dure aankoop goed door heel vaak en veel te verkondigen dat een vrouw van mijn leeftijd dat zichzelf heus wel kado mocht doen. Gister was het zover. Ik ging mijn tas ophalen. Mijn fred de la bret. En hij was mooi! Ik was als een kind zo blij! Ik showde en pronkte. Totdat ik een gat zag. Een gat in de rits. Niet te maken. En heel storend. Dus bracht ik mijn fred de la bret terug. Snik. Na onze gelukkige uren samen viel het afscheid mij zwaar. Ik heb helaas geen fred de la bret.

Natuurlijk willen jullie foto's. En terecht! Ik ben alleen maar aan het opscheppen over fotocursussen hier, sneeuwklokjes daar en dan nog niet te spreken over de nieuwe meubels. Maar helaas... Op mijn to do lijstje staat al maanden dat ik "iets" moet zoeken om mijn foto's op te showen. Mijn collega's, van beide banen, vragen regelmatig om de foto's van de werkuitjes. De volleyballers willen foto's zien van het jeugdtoernooi. Ongeveer iedereen die mij kent wil foto's zien van ons nieuwe huis. Maar ik wil iets wat meteen goed is. Waar je ze makkelijk op kan zetten. En waar anderen ze weer vanaf kunnen halen. En terwijl ik doe alsof ik daar heel erg naar op zoek bent moeten jullie gewoon nog even wachten.

ps zeuren en vragen helpt wel...