Lang geleden, heel lang geleden was ik 16. Ik was heimelijk verliefd op een grote, stoere, beetje foute jongen uit HAVO 5. Ik weet niet meer precies waar ik het lef vandaan haalde, maar ik stuurde hem een anonieme valentijnskaart. En hij wist blijkbaar makkelijk te achterhalen dat die kaart van mij kwam. (Ik vermoed dat onze vele dagen schaatsen op de dichtgevroren grachten en de bijbehorende stiekeme flirts hem wel de goede weg op hadden geholpen). Vervolgens was hij heel stoer, want hij belde. Zo kwam het dat we op één van de dagen na valentijnsdag samen op een bankje aan de dijk zaten. Je weet wel, zo heel stoer op de rugleuning. Met zijn hond om ons heen rondrennend, want die waren we samen gaan uitlaten (goede smoes he). Daar op dat bankje, in de kou, overlegden wij of we samen ‘verkering’ zouden nemen. Ik weet nog goed dat ik hem vroeg of hij me dan wel ‘trouw’ kon blijven, want hij stond nogal bekend als vreemdgaander. En ik had natúúrlijk geen zin in gezeik. Hij beloofde me trouw, en na dit overleg kwam onze eerste zoen. De 5 jaren daarna konden wij vieren dat onze verkering met een valentijnskaart was begonnen. Het leek zo’n mooi verhaal om later, als Opa en Oma, aan onze kleinkinderen te vertellen. En daar, bij mijn eerste échte vriendje is mijn liefde voor valentijnsdag begonnen…
Ps. Gelukkig heb ik vandaag een leuke reactie op mijn valentijnsmail gekregen! Je moet erin blijven geloven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten