ruzie

Niet leuk, soms niet te begrijpen, soms zomaar opeens, niet te vermijden, soms zelfs wel lekker en meestal ergens ook wel goed. Of zelfs nodig.
Ik heb de hele zaterdag ruzie gemaakt met mijn lief. Eigenlijk weet ik niet meer precies waarom. Het had iets te maken met wat hij gedaan had. Of niet. Of wat ik vond dat hij gedaan had, of moest doen of juist niet gedaan had terwijl ik wel dacht dat ik vond dat hij het moest doen. Zoiets.
Gelukkig is het nu weer goed. En is het zelfs fijn geweest om de ruzie er even te laten zijn. Het zet alles weer even op scherp. Ik weet weer dat ik hem echt heel leuk vind. Ik voel weer dat ik hem echt heel leuk vind. Hij is mijn lief.

En ik ben stiekem ook wel een beetje trots op mezelf. Misschien is dit wel de eerste keer in mijn leven dat ik op een goede, veilige manier ruzie heb gemaakt. Dat ik niet overspoeld ben door allerlei angsten om verlaten te worden. Dat ik niet alles kapot heb gemaakt. Of meteen overboord heb gegooid. En dat ik het er heb laten zijn. Tijd heb gegeven. En het niet nodig vond dat alles in een keer weer helemaal goed moest zijn. Best knap voor iemand die dat nog nooit gedaan heeft. En natuurlijk ook een beetje knap van mijn lief.

Maar ik stel toch voor om dit niet te vaak te doen. Ok?