ying yang

Afgelopen dagen ging er heel veel niet goed. Maar gelukkig waren er ook heel veel dingen erg fijn! Iets met ying yang?
De sneeuw zorgde ervoor dat mijn auto alle kanten opglipte en ik maar niet naar Almere ging. Tijdens het werken op het kantoor in Utrecht werd ik overvallen door verdriet. Blijkbaar kan ik zelfs na 19 jaar niet doen alsof mijn zusjes sterfdag een gewone dag is. Gelukkig waren er lieve vriendinnetjes om alles weer in perspectief te zetten en helpt een dagje spijbelen van je werk altijd.
Helaas was mijn hoofd er nog steeds niet helemaal bij want na het etentje met mijn lief liet ik mijn tas aan mijn stuur, voor de deur, hangen. Een of andere zwerver besloot hem mee te nemen, was teleurgesteld dat er geen geld in zat, nam op toen ik mijn eigen telefoon belde en verkondigde dat hij vindersloon wilde. Ik wilde vooral meteen mijn tas terug, hij vond dat hij eerst ergens op bezoek moest en zou wel na tienen langskomen. Lief fietste een uur door de kou op zoek naar de junk met mijn tas en tervergeefs zat ik voor het raam naar buiten te turen. Toen ik mijn verlies net incasseerde en een aangifte aan het invullen was ging de deurbel. Zwerver met tas. Hij begreep heel goed dat ik in de stress had gezeten, hij had ook mijn telefoon kunnen verpatsen, nee hoor alles zat er nog in en hij wilde geld. Na een pittige berisping van mij hebben we hem met 10 euro weer de straat opgestuurd. En inderdaad; alles zat nog in mijn, volledig door hem doorgespitte, tas. Volledig gevulde portemonnee, agenda, mobiel, 4 net gekochte kaartjes oud en nieuw, postzegels, autoradio en autopapieren... Dat scheelt heel veel werk en geld. En ook wel fijn dat hij mijn, al heel lang geleden zoekgeraakte en blijkbaar al die tijd in mijn portemonnee gezeten, en/of pinpas weer heeft teruggevonden...
De volgende ochtend dan toch maar echt proberen met de auto naar het werk. Maar de auto deed niks. Hij maakte zelfs niet eens meer alle knopjes van de auto open; een duidelijk geval van geen energie. De meneer van de ANWB wees mij, na anderhalf uur wachten, op het weggesmolten sneeuwplekje op het dak van mijn auto... lampje laten branden... Met een flinke shock ronkte mijn motortje weer en de ANWB meneer vertrok en gaf mij de boodschap een half uur rond te gaan rijden. Helaas sloeg de motor weer af toen ik uit mijn ingesneeuwde parkeerplekje probeerde te komen. Opnieuw dus een melding bij de ANWB en weer wachten. Na deze slechte ochtendstart concludeerde ik dat ik ook een beetje ziek was en heb ik de rest van de dag doorgebracht met kopjes koffie en thee bij wederom lieve vriendinnetjes. De dokter wist mij te vertellen dat ik geen longontsteking heb, maar we gaan wel mijn longen eens uitgebreid onderzoeken. De avond op de bank met mijn lief was fijn. Maar zijn de stomme dingen nu over?