Lastig hoor zo'n moeder. Of in iedergeval mijn moeder. Alles wat ik doe wordt steevast verkeerd geïnterpreteerd wat oproept dat ik 'maar niks doe want ik doe het toch nooit goed'. Er zijn weken dat ik dagelijks meer dan vijf mails van haar ontvang vol met narigheid en verwijten. En nu is het dan alweer bijna twee maanden stil. Geen mail, geen telefoon, zo stil dat het daarom weer zorgwekkend is. En dan is deze week haar verjaardag. Ze wordt 60 jaar. Dat is niet niks, zeker niet voor een moeder. En het is nog steeds mijn moeder, de vrouw die mij 9 maanden gedragen heeft, de vrouw die mij gebaard heeft, voor mij heeft (geprobeerd) te zorgen en die, tussen alle narigheid door, het beste met mij voorheeft.
En natuurlijk heb ik het beste met haar voor. Het is en blijft mijn moeder. Die jarig is. En zestig wordt. Dus zal ik, tegen beter weten in, haar een kaartje sturen. En de gevolgen daarvan zien we volgende week wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten