Vandaag zou hij dan komen. Volgens de verloskundige dan. De vraag is naar wie hij gaat luisteren... Ik denk namelijk pas dat hij na vrijdag komt en mijn lief heeft ingezet op dinsdag. Slechts 4 % van de baby's komen op de uitgerekende datum, dus de kans dat het vandaag gebeurd is klein. Vriendin M's wens dat ook ooit eens mee te maken zal niet gaan gebeuren (of ik krijg na het typen van dit bericht opeens een weeen storm... alles is mogelijk...). Maar er zijn meer wensen; vriendin L hoopt dat ik vaart maak omdat zij bang is weer te vroeg te gaan en nog zo graag bij mij wil kramen, broer hoopt op na zondag omdat ik dan bij hem op bezoek ga, ouders en zus van lief staan te popelen dus liever eerder dan later. En ik... ik weet het niet zo goed. Hij is welkom; zijn bedjes staan klaar, het behang hangt, de luiers zijn binnen en de naam is eindelijk besloten. Maar ik voel me nog enorm goed, wil nog best wat kleine klusjes in huis doen, heb vanavond een BBQ, zou zaterdag mijn team nog wel willen aanmoedigen en vrije paasdagen met mijn lief lokken ook wel.
Maar zo'n datum doet toch wel wat. Het einde komt opeens definitief in zicht. Over 2 weken is hij er zeker. En ik wil eigenlijk toch wel graag dat hij uit zichzelf komt, ik heb niet zo'n zin in 'strippen', extra ziekenhuisbezoeken en extra controles. Maar goed, gelukkig heb ik er weinig over te zeggen. Ik pak mijn rust, ga zo nog eens in bad liggen, doe de klusjes en geniet van de zon. Hij komt. Zoals mijn Oma zegt 'er is er nog nooit een blijven zitten'...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten