dapper!

Na drie weken helse nachten, elke ochtend 5.15 wakker met een krijsende Gijs en een zondag nacht van om de drie uur wakker, paracetamol, tiet drinken en dan pas weer verder slapen was ik ten einde raad. Ik smeekte de huisarts huilend om een afspraak, stalkte de osteopaat voor een gaatje in haar agenda en na de constatering van de huisarts dat Gijs weer een ooronsteking had belde ik het ziekenhuis plat voor een afspraak met de KNO arts. Met goed resultaat: maandag huisarts, dinsdag KNO arts met een duidelijke conclusie: zesde (vastgestelde) ooronsteking in een half jaar, vermoedelijk meer niet vastgestelde omdat onze bikkel zo'n bikkel is. Buisjes dus. En na een bezoekje osteopaat was Gijs er helemaal klaar voor: de woensdag erna werd hij geopereerd.

Voor het ziekenhuis een routineklus. Om half acht smorgens een ziekenhuiswachtruimte vol met ouders en kinderen (het leuk wel alsof we op schoolreis gingen), allemaal naar een kamer gedirigeerd en huphup lopende band werk, erin en eruit.
Voor Gijs eigenlijk ook wel goed te doen. Misschien een beetje mopperig omdat hij nog niks te eten had gekregen, en ok, die narcose was echt wel even vervelend en vol verzet, maar de rest... Je zag hem denken "he, het is hier net de creche; speelgoed en kindjes".
Maar voor de mama... hallelujah...Allemaal gespannen papa's en mama's om je heen, zusters die van alles vragen, artsen in een OK die je aan een kruisverhoor onderwerpen: "wat is zijn naam, zijn geboortedatum en wat gaan we doen?!?!" En dat wel vier keer. Ik mocht Gijs zelf "onder narcose" brengen, maar binnen een seconde had hij een kapje op zijn mond en hadden vier verplegers in groene pakken hem en mij vast om het spartelen tegen te gaan. Voordat ik op adem was gekomen kwam Gijs alweer terug met een tube in zijn mond en bloed uit zijn oren.

Binnen twee uur waren we weer thuis. Met onze -ongebruikte- weekendtas vol reservekleding, proviand en leesvoer. En met een zeer vrolijke, ronduitkletsende, gebruikmakend van nieuwe klanken, rondstappende, heel veel beter horende en pijnloze Gijs. Met dapperheidsdiploma.

smet

Ik was zo trots op mezelf. Mijn gehele autorijdende leven was ik boeteloos. Ik lachte vriendinnen uit als zij halve maandsalarissen naar het cijb over moesten maken. Zelfs lief werd laatst hard uitgelachen toen hij weer eens zo'n nare brief kreeg. Ik pochte dat dat mij nooit zou overkomen. Ik reed alert! Totdat ik van de week een brief op de deurmat kreeg. Ik vroeg mij verwonderd af wat dit toch kon zijn. Ik scheurde de brief open en mijn mond viel open van verbazing. Ik speurde mijn agenda door, zeker wetend dat ik die dag niet de chauffeur kon zijn. Maar helaas. Een smet op mijn oh zo schone lei. Ik reed 4 kilometer te hard. Én daarvoor dien ik beboet te worden...

de afgelopen week

De afgelopen week schreef ik blogjes in mijn hoofd.  

Ik liep met vriendin J achter de kinderwagens om met onze kinderen hip te gaan doen op de hippe markt. We waren in onze sas, we waren vroeg op stap en de zon scheen. Een opgeschoten Marokkaanse jongen, hooguit 17 jaar, riep ons na. Ik moest even denken. Verstond ik het goed? Hij riep "dat het jammer was dat we kinderen hadden...", "omdat we anders met hem hadden uit kunnen gaan". Natuuuuurlijk, onze kinderen was het enige wat ons weerhield...

We hadden een picknick, met veel fijne vriendinnen, mannen van en kinderen. Er was een BBQ en lekker eten. Er komt een gebruinde, ontbloot bovenlijfde man aangefietst en hij begint een praatje. We voelen allemaal dat het raar is. Nog raarder wordt het als hij vraagt of hij mee mag genieten door een biertje te pakken. Na onze goedkeuring pakt hij een biertje. En vervolgens doet hij er lang over om hem open te krijgen. Hij zet het biertje aan zijn mond en voordat ik met mijn ogen knipper is het biertje leeg. Hij dankt, fietst weg en laat ons onthutst achter.

Voor de tweede keer in een korte tijd bel ik de politie. Onze overburen hebben ruzie. Enorme ruzie. Ik vertel de politie dat ik er last van heb maar vooral dat ik me zorgen maak. Deze mensen hebben hulp nodig. Na twee en een half uur praten is de rust wedergekeerd, de overbuurvrouw wordt meegenomen omdat ze te dronken is om zich aan de afspraken te houden. Gisterochtend staat de straat vol met politie. De overbuurvrouw is dood. Ze is van de trap gevallen... En de overbuurman zit vast... Deze mensen hadden hulp nodig!

Vanmorgen vroeg slenterde mijn lief en ik over een rommelmarkt. Wat hebben we toch een leuke hobby. Natuurlijk was Gijs de gelukkige met nieuwe houten auto's en een doos blokken. Maar ook ik heb goed kunnen slagen met gave gele hakken, een spijkerjasje en twee nieuwe rokken. Ik hou van struinen!