Vandaag ben ik achter twee dingen gekomen die ik eigenlijk niet zo heel erg leuk vind. Sterker nog, ik denk zelfs dat ik kan zeggen dat ik er stiekem een beetje bang voor ben. En dat is wel een behoorlijke biecht hoor, want ik presenteer mezelf graag als de stoere meid die nergens bang voor is.
Vanmorgen zaten we achterin het vliegtuig wat met horten en stoten optrok. Toen vriendin Y, ex- stewardess, mij geruststellend aankeek én aansprak realiseerde ik me dat ik dat opstijgen en landen meer dan 'niet leuk' vind.
En op dit moment vliegen de lichtflitsen en donders mij om de oren. Onweer. Hiervan weet ik het zeker; dit vind ik écht écht niet leuk. De harde regen maakt het wat dragelijker omdat het daardoor een fijne realisatie is dat ik binnen zit, maar wat mij betreft mogen die flitsen en veels te harde donders stoppen. En waarom ben ik nu juist vanavond alleen? Ik kramp na elke flits in elkaar en tel tot de donder komt. Ze zijn veel te dichtbij. Ik kan nog van een mazzel spreken dat mijn twee angsten niet tegelijkertijd waren... volgens mij zou ik vliegen in het onweer niet overleven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten