Mijn Opa

Op sommige momenten dringt het nieuws opeens heel hard bij me binnen. Opa is dood. Ik weet niet zo goed wat ik erbij voel. Neerslachtig is misschien het juiste woord. Het ging al een aantal jaar niet fantastisch met Opa. Met regelmaat bracht hij een nachtje door in het ziekenhuis. Slecht hart, slechte nieren, diabetes, huidkanker, staar en traanogen. Er was elke keer wel wat en elke keer werd Opa opgelapt en weer naar huis gestuurd. Volgens de dokter leefde hij in reservetijd. En we maakten ons allemaal zorgen. Want Opa ging toch wel achteruit. Lichte tekenen van dementie, wat hem vaak niet meer zo gezellig maakte. Hoe frustrerend moet het zijn dat je steeds minder en minder kan. En toen werd Oma ziek. Heel erg ziek, kanker, met erg veel pijn. In een maand werd mijn Oma oud en kon ze bijna niks meer. Niet meer lopen, fietsen, autorijden. Er kwam een rollator en Oma kreeg allerlei nare onderzoeken en puncties. Opa kreeg de opdracht zich te gedragen, het ging nu even niet om hem, maar om Oma. En eigenlijk deed mijn Opa dat erg goed. Hij was bang, bang dat mijn Oma zomaar dood zou gaan en hem alleen achter zou laten. Maar hij hield zich groot. Deed de afwas en slikte zijn zuchten, steunen, zeuren en gemopper (zoveel mogelijk) in. En toen opeens, eigenlijk heel onverwachts stopte zijn hart ermee. Ook de reservetijd stopt eens. Voor mijn Opa is het goed zo. Zoals mijn Oma zegt; hij heeft een goed leven gehad, zwaar maar goed. Het leven moet een keer stoppen, en voor mijn Opa was dat nu.